Villagers – {Awayland}: bloedmooie overtocht

door Jason Callewaert

Villagers is in België en Nederland al even geen nobele onbekende meer. Hun debuutplaat ‘Becoming A Jackall’ bracht hun direct naar de top van het indiefolklandschap. Maar bij de band rond Conor O’Brien hoor je geen folkpop à la Mumford & Sons. O’Brien weet als de beste hoe je een bloedmooie song neerschrijft die de luisteraar meesleept naar de wereld in zijn hoofd. Er was dan ook redelijk wat paniek bij de fans toen bleek dat de Ierse bard en zijn kompanen op opvolger ‘{Awayland}’ aan het experimenteren geslagen waren met electronica. Of die vrees terecht was, vraag je?

Wel, de reis naar ‘{Awayland}’ begint met ‘My Lighthouse’, een nummer dat geen ander label op zich gekleefd kan krijgen dan “pure schoonheid”. O’Briens stem, begeleid door een akoestische gitaar, toont ons de weg naar de vuurtoren. Van op onze schuit zien we het lichtbaken aan de horizon en vreedzaam dobberen we ernaartoe. De wind steekt wat op en ‘Earthly Pleasure’ brengt ons een verhaal over een naakte man met een tandenborstel in zijn mond en een vrouw die Esperanto spreekt. De schwung van het lied doet wat denken aan Nick Cave & The Bad Seeds’ ‘Lovely Creature’.

De gevreesde electronica steekt voor het eerst de kop op in ‘The Waves’. De gitaar verdwijnt echter niet helemaal, maar wordt gewoon wat naar de achtergrond gedrongen. Wij hebben eerlijk gezegd geen probleem met dit experiment dat doorgetrokken wordt in ‘Judgement Call’. Met ‘Nothing Arrived’ wordt onze persoonlijke favoriet op ‘{Awayland}’ afgeleverd. In het refrein zingt O’Brien: “I waited for something/and something died./So I waited for nothing/and nothing arrived.”

Het is een zin die ons bezighoudt. Is het een ode aan het bestaan als vrijgezel, dat eerder als een zegen dan een vloek ervaren wordt? Of gaat het over het leven waarin hij verwachtingen had die niet ingelost werden en dan maar besloot om niks meer van het leven te verwachten? Terwijl we hierover nadenken, is de afstand tot de kust al gehalveerd en zetten we onze overtocht verder met het catchy ‘The Bell’. Dit zal de fans niet onbekend in de oren klinken, aangezien het al een hele poos terug te vinden is in de live set van de Ieren.

Onze boot komt dichter bij ‘{Awayland}’ en begint, met het nationale volkslied op de achtergrond, langzaamaan vaart te minderen. In de intimiteit van nummers als ‘Passing A Message’ en ‘In A Newfound Land You Are Free’ vangen we een eerste blik op van dit prachtige land dat in het geniale brein van O’Brien gecreëerd werd. Een elektronische fanfare wacht ons met ‘Rhythm Composer’ op aan de kade en begeleidt ons doorheen de uitgestrekte weiden van ‘{Awayland}’. In de verte horen we een ezel balken en met een glimlach op onze lippen weten we dat we ons hier thuis zullen voelen.

Het moge duidelijk zijn dat Villagers met ‘{Awayland}’ voor een fantastische opvolger van ‘Becoming A Jackall’ gezorgd hebben. Zowel folkliefhebbers als fans van het eerste uur kunnen opgelucht ademhalen nu blijkt dat de experimenten beperkt gebleven zijn, terwijl de groep op dit nieuwe pad ongetwijfeld nog heel wat nieuwe zieltjes zal winnen. O’Brien neemt ons een veertigtal minuten mee op een wondere reis. Geen enkel nummer valt (vergeef ons) uit de boot en de band is er anno 2013 in geslaagd om een coherent en meeslepend album te maken. Daarvoor nemen wij met plezier onze hoed af.

Villagers spelen op 5 maart in de Botanique, Brussel (info & tickets), op 8 maart op het Where The Wild Things Are festival in Zeewolde (uitverkocht) en op 9 maart in Tivoli, Utrecht (info & tickets).

Villagers website

Verdeeld door V2