Tweeënhalf jaar geleden nam de jonge Amerikaanse Allison Crutchfield een ep op in haar slaapkamer in Phildelphia. De gezellig rommelige lofisound en goede melodieën werden opgepikt door Merge Records (Arcade Fire, Neutral Milk Hotel, Dinosaur Jr…) en kijk eens aan: debuutalbum ‘Tourist in this town’ staat ondertussen klaar om op het grote publiek afgevuurd te worden. De prijs die Crutchfield daarvoor moest betalen? Afstappen van de slaapkamersound.

Op zich hoeft dat geen probleem te zijn. Ze bewees op haar debuut-ep ‘Lean to it’ dat ze zonder moeite een catchy synthesizersound en goeie zanglijnen uit haar mouw kan schudden. Haar eerste langspeler is meer gepolijst, waardoor die troeven nog meer in de spotlights komen te staan. Uitmuntende opener ‘Broad daylight’ is daar een goed voorbeeld van: tijdens het a capella begin etaleert Crutchfield haar geweldige zangkwaliteiten, maar even later begeleidt een goeie opbouw haar naar een stevige indiepopsong waarin de nadruk op haar schrijfkunsten ligt.

Vooruitgestuurde single ‘Dean’s Room’ is van dezelfde makelij. Enthousiaste drums, een opwindende synthesizer en gitaren die twijfelen tussen surfrock en The Cure worden samengesmeed tot een zoetigheid die iedereen wel zou kunnen smaken. En dan moet het trio ‘Expatriate’ – ‘Mile away’ – ‘The marriage’ nog komen. Ja, de drie beste songs van ‘Tourist in this town’ staan iets voorbij de helft na elkaar ingepland. De eerste doet denken aan girlbandpop uit de sixties – de drums en piano lijken wel gestolen van The Ronettes’, de tweede is een meeslepende en uitmuntend opgebouwde synthesizersong, en de derde omvat minder dan een minuut rechttoe-rechtaan rockgenot. Ook ‘Charlie’ en ‘Secret lives and deaths’, respectievelijk een gitaar- en synthballad, verdienen een eervolle vermelding vanwege de aangename meeslependheid.

Helaas weet Crutchfield niet op elke song song te overtuigen. Hoewel de sound goed zit, lijkt de surfrock van ‘I don’t ever wanna leave California’ bijvoorbeeld constant toe te werken naar iets dat uiteindelijk niet komt opdagen. ‘Sightseeing’ is dan weer gewoonweg oersaai. Gelukkig sluit ze mooi af met ‘Chopsticks on pots and pans’, een nummer dat zelfs een beetje aan Angel Olsen doet denken.

‘Tourist in this town’ luistert vlotjes weg, mede doordat er nooit echt risico’s worden genomen. De lofisound is verdwenen en buiten de lijntjes kleuren lijkt absoluut uit den boze. Desondanks levert Allison Crutchfield enkele leuke, enthousiaste indiesongs af. Het potentieel is er zeker, al hopen we dat ze het in de toekomst wat hoorbaarder uitspeelt.