Als ons nationaal muzieklandschap een politiek spectrum was, dan is Whispering Sons een zwarte, progressieve en pessimistische partij. Als ‘Image’ de fractielijst was, kleurden we alle bolletjes rood en bombardeerden we slotnummer ‘No image’ prompt tot burgemeester. Geen monstercoalities nodig.
Er wordt dan wel driftig verwezen naar Sisters Of Mercy, Joy Division en andere bands die de jaren ’80 groot maakten, ‘Image’ is meer dan een echo uit het zwartjassentijdperk. Whispering Sons is net zo goed een kind van zijn tijd als twitteroorlogen of blote benen eind oktober dat zijn. Met schoenengestaar en vlug vingerwerk blikken de gitaren inderdaad terug, maar de opmerkelijke drums, hoekige song-opbouw en elektronica zitten ergens in de toekomst waar poeder in een stembus de maatschappij al lang niet meer ondersteboven haalt. Daar heb je muziek voor.
De zinderende opbouw van ‘Got a light’ zet de toon voor de rest van het album: Whispering Sons is drie jaar na ‘Endless party’ heel wat bozer. Nog intenser wordt het wanneer Fennes stem boven de gitaarlijnen uitraast en je getroffen wordt door elke drumtik en gitaarslag. Uit de teksten blijkt dat de grens tussen werkelijkheid en waan verloren gaat: “there was never meant to be clarity / I’m not losing it all the time” (‘Got a light’). Na het nummer is de muur rond je emotiecentrum doorzeefd. En ‘Got a light’ is nog maar nummer twee. “Are you feeling good?” zingt Fenne cynisch. De rest van het album (“the pleasure of her touch tortures me” (‘Waste’) “is this the way the wold ends / life is very long when you’re stuck in existence” (‘Hollow’)) stemt unaniem: nee.
Ook qua strongstructuur valt ‘Image’ aan. Waar ‘Endless party’ nog conservatief opbouwde, speelt ‘Image’ met verwachtingen en haalt ze die onderuit. In ‘Alone’ onderbreken rollende drums en snijdende gitaren de rechte lijn van het nummer. Ook ‘Skin’ is experimenteel, zonder buitensporig uit te pakken met de nieuwe technologie. Hoe dan ook bereidt niets je voor, ook de abrupte eindes van ‘Hollow’, ‘Waste’ en ‘Dense’ niet, op wat er in het laatste nummer ‘No image’ gebeurt.
‘No image’ is zoals die blote benen in oktober: je weet dat het donkere oorzaken heeft, maar je kan alleen maar blij zijn met het resultaat. Voor het eerst op de plaat nemen de synths in ‘No image’ het voortouw. Waar nog woede was in de vocalen, blijft er nu alleen ontreddering over: “obliterate the imagery that hangs over me like a gown”. Pas wanneer de gitaren er dan eindelijk toch bijkomen, merk je dat je je adem inhield. Maar nog voor je je normale kleur terugkrijgt, sluit het nummer een ongelofelijk sterke plaat af.
Lees hier ons interview met Whispering Sons.
Whispering Sons speelt vandaag in een uitverkochte AB. Binnenkort spelen ze onder meer in Kortrijk (De Kreun, 24.10), Namen (Belvédère, 10.11), Genk (Sinner’s Day, 01.12), Turnhout (Kuub, 08.12), Gent (De Centrale, 14.12) en Hasselt (Muziekodroom, 02.12).
