Uit de grote hoop New Yorkse punkbands met een zwak voor catchy melodieën sprong Wives dit jaar in ons oog (of oor). En dat vanwege zijn cynisme in het aankaarten van zowel overdreven optimisme als doemdenken. Na een toevallige ontmoeting en een jamsessie besliste het viertal om de krachten te bundelen en een stevig album op de wereld los te laten. ‘So removed’ is nostalgisch en relevant tegelijkertijd. De onzekerheden van een generatie worden blootgelegd, net als de drang naar overbodige aanstekelijkheid.

Vier van de vijf singles die sinds mei op ons zijn afgevuurd, openen het album. Het startschot wordt met enthousiasme gegeven op debuutsingle ‘Waving past nirvana’. Nonchalant en neurotisch baant Jay Beach zich een weg doorheen een ruwe klankmuur. Het nummer heeft niets met de band van Cobain te maken maar gaat over het bereiken van een boeddhistische verlichting. Toch wil men terug naar het verlangen en de zorgen van het echte leven. “Happy ever after, this place is a disaster”, klinkt het. ‘The 20 teens’ bouwt op een eighties vibe met een meezingbaar refrein en nostalgische keys maar de track mist evenwicht: strofen zijn mager en de bridge mist originaliteit. ‘Servants’ is gebalanceerder en mocht zelfs nog verder ontsporen naar het einde toe. Fuzz-gitaren gaan van links naar rechts en proberen een botsing te vermijden. De invloed van de vroege Pixies is niet ver weg en zelfs de stem lijkt op die van Black Francis. In ‘Hit me up’ kiest het viertal volop voor melodie, althans in het refrein dat zo haaks op de punky strofen staat dat het desoriënterend wordt.

‘Whatevr’ mist niet alleen een letter, maar ook een goede hook. Gelukkige klokt de song af onder de twee minuten en kunnen we verder met beter materiaal, namelijk ‘Even the dead’. Bassist Alex Crawford neemt zijn companen op sleeptouw maar verliest ons ergens na drie minuten. De laatste minuut is wel de sterkste met de repetitieve, quasi spoken word van Beach: “Even the dead among them, taught them nothing”. ‘Sold out seatz’ is een van de betere songs en komt welgekomen na het grungy en teleurstellende ‘Why is life’. De zangmelodie van ‘Sold out seatz’ is misschien niet zo krachtig maar wordt gecompenseerd door die van de gitaar. Het viertal probeert ditmaal geen geforceerde sing along te creëren in het refrein en dat wordt geapprecieerd.
Wat lijkt op een spanning opbouwende intro blijkt gewoon zes minuten lang het nummer ‘Workin’ te zijn. Gitaren à la Sonic Youth scheuren maar door tot het refrein voor variatie zorgt. Heerlijk hoe ze in de laatste rechte lijn van het nummer uitlopen als een atleet na een zware inspanning. Het trage ‘The future is a drag’ concludeert vol cynisme met “we blew it just for kicks”. De lol in het onheil ontspringt ons maar de fijnheid van het nummer zeker niet.

Met slechts een handvol nummers waar we ons achter scharen, is dit zeker geen perfect debuut. Dat het album slechts een half jaar na de vorming van de band in onze handen beland, is helaas hier en daar te horen in nummers zonder richting of personaliteit. Al zijn er ook wel sterke punten: de lyrische weg die Beach aflegt doorheen de songs en de scherpe gitaren. Misschien moeten ze in de toekomst hun obsessie voor uitnodigende meezingrefreinen iets subtieler aanpakken en de gitaar wat laten ‘zingen’.

Wives speelt op 18 november in de Botanique. Info en tickets vind je hier.