Dit weekend verdwijnen we weer met veel plezier through the looking-glass. Het is nooit helemaal zeker wat er aan de andere kant van de spiegel op ons wacht, maar we kijken er alvast naar uit deze artiesten te treffen in het wonderland van de idyllische Beuningse heuvels.
Donderdag
20u: WK België vs. Engeland met barbecue
Vrijdag
KOKOKO! (Vrijdag, 14u30, Fuzzy Lop)
Opwarmen voor het weekend kan met deze energiekelingen. Met slechts een handvol uitgebrachte nummers wisten ze al een onberispelijke live reputatie op te bouwen. Als je vroeg in het weekend een plaats zoekt om je ongecontroleerde dansuitbarstingen los te laten ben je hier op je plaats. Met hun handgemaakte instrumenten uit Kinshasa beloven ze hierin je gedroomde partner te zijn. (Michelle)
Elias El Gersma (Vrijdag, 15u30, Future Fuzzy Field)
Je kent deze sjofele neo-hippie misschien ook wel als frontman van Yuko Yuko, of als één derde van de indie postpunk-sensatie The Homesick. Solo knutselt hij lo-fi computer pop in mekaar die niet zou misstaan als soundtrack op Wii Sports of op andere ‘Mario Odyssey’s: coming-of-age’ in een muzikaal Nintendo-jasje. Het is voer voor iedereen die jong, verward, bang of verliefd is, of al die dingen tegelijk natuurlijk. (Sigi)
Essaie Pas (Vrijdag, 19u30, Future Fuzzy Field)
Van over de grote plas komt het Canadese duo Essaie Pas aanzetten. Het koppel verwerkt flarden dialoog in hun teksten, vaak met effecten die je doen denken dat er twee geesten in de kast een sinister theekransje houden. Tel daar de ongemakkelijke bliepjes en aanhoudende ambient bij en je weet dat je je girls at festivals be like-bloemenkrans best in je tentje laat. Toch wordt de lugubere sfeer naadloos aangevuld met bij tijden subtiele, bij tijden minder subtiele techno, wat van Essaie Pas de perfecte show maakt voor de duisteren van hart die houden van dansen. (Hanne)
Jon Hopkins (Vrijdag, 22u30, Teddy Widder)
Wie zich het debuut van Jon Hopkins nog herinnert (‘Opalescent’, 2001) kan misschien denken dat de Engelsman niet de beste optie is, zo laat op een vrijdagavond. De rustige ambientplaat deed ons spontaan zin krijgen om in kleermakerszit te gaan zitten en wat te mediteren. Zeventien jaar later heeft Jon een vijfde studioalbum uit waarop we nog steeds een potje zouden kunnen mediteren maar ditmaal met meer moeite ons helemaal stil te houden. De intense soundscapes worden vergezeld door ruisende beats en hier en daar een pianonoot. We zijn meer dan benieuwd hoe Hopkins het live zal aanpakken. (Hanne)
IAMDDB (Vrijdag, 00u00, Fuzzy Lop)
Met een versgeperst album onder de arm komt IAMDDB zorgen voor de mensen die niet zoveel hebben met de gitaren van QOTSA. Dat doet ze met haar schijnbaar permanent verveelde vocals en minimalistische begeleiding. De waan is echter onterecht want je mag je verwachten aan een stevige stream of consciousness die ze zelf als ‘urban jazz’ omschrijft en je mogelijks naar buiten stuurt met een lichte existentiële crisis. (Michelle)
La Femme (Zaterdag, 14u15, Teddy Widder)
La Femme brengt electro-garagerock in sappig Frans met ietwat kitscherige knipogen naar de dansbare 80’s. Quoi? Jawel. Springerigheid gegarandeerd dus, al kalmeerde de band op hun laatste langspeler ‘Mystère’ aanzienlijk en vallen de tempo’s een beetje terug, vergeleken met het in bepaalde kringen intussen legendarische ‘Psycho tropical berlin’. Maar ga er gerust van uit dat je stramme vrijdagnachtspieren snel weer zullen worden losgeschud door anthems als ‘Antitaxi’ of ‘Si un jour’. (Gilles)
James Holden & The Animal Spirits (Zaterdag, 16u45, Teddy Widder)
James Holden is misschien wel een van de meest ongrijpbare namen in de hedendaagse electronica. De Britse producer/multi-instrumentalist draait al zo’n twee decennia mee, maar varieert bijzonder vaak van geluid en invalshoek. Samen met z’n band The Animal Spirits bracht Holden begin dit jaar een nieuw zelfgetiteld album uit, waarop etnische jazz en psychedelische soundscapes de bovenhand nemen. Soms waan je je in een druilerig regenwoud door die druppelende fluiten en blazers, dan weer is het de kletterende percussie die een Oosters sfeertje neerzet. (Gilles)
Palmbomen II (Zaterdag, 17u15, Future Fuzzy Field)
Een prima pseudoniem voor een Nederlandse producer die al in drie landen en twee verschillende continenten woonde. De moeilijk thuis te brengen elektronica op het recente ‘Center parcs’ intrigeert lang genoeg om geen heimwee naar andere oorden te krijgen. Nog niet overtuigd? Laat je dan leiden door je nieuwsgierigheid om te achterhalen welke nummers er schuilgaan achter ‘Smerig eiland’ en ‘Verminkte toekan’. (Michelle)
Sampha (Zaterdag, 19u15, Hotot)
Dat Sampha goed functioneert op een festivalpodium zagen we vorig jaar al op Pukkelpop. De man weet met zijn indrukwekkende paar stembanden de aandacht constant vast te houden en springt energetisch heen en weer tussen een feeststemming en persoonlijke momenten. Dat eerste krijgt hij voor elkaar met een opzwepende percussie, dat laatste door zijn piano in combinatie met zijn hoogste stem. Enfin, voor wie wil dansen met een pink aan de ooghoek. (Hanne)
IDLES (Zaterdag, 20u45, Fuzzy Lop)
Er verscheen in 2017 één album met een titel die zijn sfeer en sound alle eer aandeed. Correct: ‘Brutalism’ van Idles. Dat beenharde punkkwintet uit hartje Bristol zou zo de bastaardzoon uit een trio tussen Sleaford Mods, Metz en The Birthday Party kunnen zijn, inclusief politiek geëngageerde onderlaag en belachelijk stevig gefundeerde livereputatie. Bind die veters nog eens extra goed, breng dat dierbaarste bezit in veiligheid, steek die vuist in de lucht – de rest wijst zichzelf wel uit. (Gilles)
Oh Sees (Zaterdag, 22u45, Fuzzy Lop)
John Dwyer is de vleesgeworden garageheld. Hij toonde Ty Segall hoe je vunzige riffs schreef en gaf King Gizzard & The Lizard Wizard het idee om twee drummers in te lijven. Dat is toch wat wij tussen de regels van de recente rockgeschiedenis heen lezen. Wat we wel zeker weten, is dat zaterdagavond minstens de eerste drie rijen de lucht in worden gestoken. Met teenslippers aan heb je hier niets te zoeken. (Mattias)
Moses Sumney (Zondag, 14u30, Fuzzy Lop)
Als je ons en de verzamelde muziekwereld een beetje volgt, dan weet je dat Moses Sumney een van de meest beklijvende artiesten van het moment is. Debuut ‘Aromanticism’ stond vorig jaar dan ook mooi te blinken in onze eindejaarslijst. En als je ons oordeel niet vertrouwt, weet dan dat zowel James Blake als Sufjan Stevens zijn nummers al coverden. Betovering om half drie, gegarandeerd. (Mattias)
Suuns (Zondag, 16u30, Fuzzy Lop)
Canadese krautrockers die elektronisch experiment als hoofdingrediënt meenemen? Lijkt ons alvast ideaal als muzikaal cafeïneshot op zondagnamiddag. Op laatste worp ‘Felt’ kiest Suuns uitdrukkelijk voor slepende synths, dreunende drums en gortdroge gitaren onder een hypnotiserende atmosfeer: we kunnen niet helemaal voorspellen in welke staat je uit de Fuzzy Lop zal terugkeren, maar zoek het alvast ergens tussen ‘lichtelijke verwarring’ en ‘complete vervoering. (Gilles)
Nils Frahm (Zondag, 18u30, Teddy Widder)
Toegegeven, de zondag is niet onze favoriete dag, maar de show van Nils Frahm compenseert dat gemis ruimschoots. Voor zijn laatste worp ‘All melody’ sloot de pianovirtuoos zich op in een Berlijnse bunker en de invloed van de technohoofdstad was daardoor duidelijk merkbaar. Na een grotendeels uitverkochte Europese tour stelt Frahm zijn materialen op in de Teddy Widder, jammer genoeg al om half zeven – de trip van universum A waar de piano staat naar universum B waar de technobeats loeren, zou meer baat hebben bij complete duisternis. Maar ons hoor je niet klagen. De Duitser moet het namelijk zelden van externe omstandigheden hebben. (Hanne)
Shame (Zondag, 20u15, Fuzzy Lop)
Dé koploper in de 2018-rankings rond Britse revelaties is on-ge-twij-feld Shame. Het vijftal uit Zuid-Londen oogstte met debuut ‘Songs of praise’ dit jaar lof uit alle windstreken, door z’n verfrissende mix van (post)punk, kraut, rommelige indie en garage en de krachtige vocale insteek daarbij. De prille twintigers hebben er een intense en grotendeels uitverkochte clubtour opzitten – de grondvesten van de Rotonde van Botanique kregen er enkele scheuren bij – maar lijken onvermoeibaar. Akkoord, er zit maar een kwartiertje tussen deze band en de show van Nick Cave, maar ons lijkt een desnoods korte pitstop in de Fuzzy Lop eigenlijk obligatoir. (Gilles)