De acht acts die je op Pukkelpops nieuw-talentpodium Lift moet checken

door Thomas Konings

Vroeg op donderdag kan je in Lift terecht voor Kiran Leonard. Deze Brit gaat waarschijnlijk minder grote potten breken dan enkele acts die op het podium spelen, maar dat maakt zijn muziek niet minder goed. Dit jaar bracht hij met ‘Grapefruit’ een album uit vol onvoorspelbare, dramatische en experimentele art-rock; luister zeker eens de zestien minuten durende lead single ‘Pink fruit’ om een idee te krijgen van het soort chaos dat de jonge getalenteerde Engelsman met z’n ruwe, onconventionele sound wil creëren. Aanrader voor wie zich later op de avond te slim voelt voor Rihanna.

Naar eigen zeggen hebben de mannen van The Vryll Society zich meer dan een jaar opgesloten in een ondergrondse repetitieruimte (waar blijkbaar geen kappers ter beschikking stonden) om muziek te maken die zowel ‘soul’ als ‘mind’ stimuleert. De spacy (kraut)rock van hun ep ‘Pangea’ is daar wat mij betreft volledig in geslaagd; slimme baslijnen vermengen zich met gitaarnoten die al opstijgen richting kosmos voor ze je goed en wel ter ore gekomen zijn. De jongens zijn bovendien verre van vies van de occasionele synthachtige gitaarpedaal, wat het best tot zijn recht komt in de langere, instrumentale delen. Mocht je ziel donderdag na het middageten dus een prangende nood hebben aan stimulatie, passeer dan zeker eens langs The Vryll Society. Mocht dat niet het geval zijn, passeer dan toch maar gewoon langs The Vryll Society. (Hanne)

Nederland zendt haar dochters uit: vorige week speelde Bea1991 nog op Different Class in Gent, deze week komt Sevdaliza naar Kiewit. Laatstgenoemde artieste met Iraanse roots was al een paar keer te zien in ons land (onder meer op Glimps en in een lege zaal op FADED Weekender), hoewel ze internationaal ondertussen al wel naam wist te maken met haar vooruitstrevende r&b. Alles wat ze doet is steeds steeds tot in de puntjes uitgewerkt en haar nummers getuigen van een oor voor experiment (snuifje twigs hier, streepje Jai Paul daar); hou ze in de gaten.

Tkay Maidza is een verademing binnen de muziekwereld: haar combinatie van pop, hiphop en electronica mikt op instant plezier in plaats van diepzinnige reflecties. Iets dat we veel te weinig zo spontaan tegenkomen en al helemaal zeldzaam lijkt binnen het rapmilieu. Beeld je in: de funfactor van Charli XCX, aangevuld met het beste van Azealia Banks en leuke stuiterbeats die perfect geschikt zijn om je feestavond na Rihanna nog een versnelling hoger te doen schakelen.

Een andere aanrader dit jaar is het New Yorkse trio Show Me The Body. De band, die goed bevriend is met de rappers van Ratking, brengt voornamelijk punk en hardcore, met een vleugje blues ertussen om toch enige melodie in de muziek te brengen. Hun sound weerspiegelt de sfeer in New York, waarin steeds minder plaats is voor emoties en het menselijke. Afgaande op buitenlandse concertreviews, mag je je opmaken voor een ruige en energieke show. (Daan)

Het is al de derde keer dat ik over Blaue Blume ga schrijven in een voorbeschouwing voor een festival. Hoewel hun muziek maar niet breed opgepikt lijkt te worden, keren de jongens steeds terug naar ons land op podia die nieuw talent in de kijker zetten en daar kunnen we hen alleen maar dankbaar voor zijn. Prijsbeest is de stem van Jonas Smith, die een beetje doet denken aan ANOHNI, maar ook de diepte in kan duiken. Daarnaast maken de Denen slimme songs die op hun best tegelijk poppy, funky, romantisch, emotioneel en nostalgisch klinken.

In Lift treden er een heleboel (alt)popartiesten aan, een van hen is de Brit DRELLER die in z’n thuisland getekend heeft bij CHVRCHES’ label (SOAK ging hem voor) en in de VS onder contract ligt bij Terrible Records (Empress Of, Le1f, Solange – vroeger Blood Orange, Twin Shadow en Porches). Sorry voor al dat namedroppen: als je even naar ‘s mans bizarre hitjes luistert, snap je ook wel meteen de aantrekkingskracht. Leuke grooves, opvallende zang en een opvallende instrumentatie doen tegelijk aan alles (LA Priest, Daft Punk) en niks denken.

Eerst vond ik Liss (foto) maar niks: te gelikt, te pathetisch. Tot ik op een dag ineens die eigenschappen ging appreciëren. De hedendaagse soul van de Deense frontknaap is veel perfecter dan die van bijvoorbeeld Dreller, de instrumentatie is een beetje afstandelijk maar toch gemoedelijk, en de nummers zijn op hun best schijnbare jams die alle juiste noten en snaren raken. Eerder dit jaar verbaasde de groep al vriend en vijand tijdens een uitzinnig onthaald optreden op Best Kept Secret.