De beste nieuwkomers van 2015

door Jens Van Lathem

nieuwkomers

In het algemeen is de eerste keer altijd een beetje behelpen, maar er zijn ook steeds uitzonderingen die de regel bevestigen. Rana Cools, Anthony Brynaert, Adriaan Fillet, Thomas Konings en Jens Van Lathem lijsten hieronder de artiesten en bands op die hun vuurdoop met verve doorstonden, een vlekkeloos parcours aan het afleggen zijn op weg naar hun eerste finish of van 2015 helemaal, eindelijk en terecht hun bitch maakten.

Innerwoud

Net op de valreep van 2015 bracht Innerwoud via Consouling nog ‘Mirre’ uit, een trip van vierendertig minuten waarin enkel een contrabas en een geïnspireerde muzikant/componist genoeg zijn om je mee te trekken. Geschikt voor duistere kerken, maar ook voor de negen ringen van de hel of de zeven lagen van de louteringsberg: ‘Mirre’ is ondoordringbaar en onmogelijk in te schatten maar net daardoor oneindig verleidelijk. (JVL)

Vince Staples

Als je beweert dat 90’s hiphop eigenlijk niet zo veel voorstelde loop je de kans gelyncht te worden. Vince Staples trekt zich daar echter niet veel van aan en bouwt rustig verder aan zijn weg naar succes. Door de boodschap in zijn teksten, zijn eigen geluid en controversiële mening wordt weleens de vergelijking gemaakt met Kendrick Lamar en dat is een serieus compliment in het jaar dat ‘To pimp a butterfly’ zo goed als elk eindejaarslijstje aanvoert. (AF)

Låpsley

In België lijkt 2015 (en dan vooral in het najaar) hét jaar van Låpsley te zijn geweest. De Britse jongedame kreeg plots heel wat airplay op Vlaamse radio – ze stond zelfs op 180 in de MNM1000 – en werd op de koop toe uitgenodigd door Studio Brussel om in het kader van De Warmste Week te komen optreden. De zangeres lijkt dit jaar niet bijzonder veel muziek gereleaset te hebben, al was er die ep begin januari en recenter de single ‘Hurt me’ met het heerlijke b-kantje ‘Burn’. Op een debuutplaat wachten we al sinds vorig jaar; helaas lijkt het alsof ons geduld nog wat langer op de proef zal gesteld worden. (RC)

Fatima Yamaha

Bas Bron mag dan al een tijdje onder het alter ego Fatima Yamaha aan de slag zijn, 2015 bleek voor de beatbakker van De Jeugd wel het jaar van z’n grote, internationale doorbraak. ‘What’s a girl to do’ was de sleutel tot het succes en op ‘Imaginary lines’ toont de Nederlander over nog veel meer smooth electro-funk te beschikken. ‘Love invaders’ wurmt zich overal waar het maar kruipen kan met verschillende aanstekelijke lagen, ‘Only of the universe’ is een ideale opener voor een afterparty en elders spoelen fantastische synthlijntjes in grote getale aan. (TK)

Abra

De meest nonchalante, laid-back en verslavende songs kwamen dit jaar op naam van Abra te staan. Met een ongeziene flair houdt de Darkwave Duchess perfect de balans tussen zingen en rappen. Hoewel haar beats vaak vrij onderhoudend en minimalistisch zijn, heeft de Awful-artieste bitter weinig nodig om een nummer volledig te vullen. In het jaar waar popsterren hogere toppen dan ooit scheerden, bleef Abra eigenzinnig in de underground vertoeven. Met het rebelse karakter dat door haar songs sluimert is dat volgens ons ook de plaats waar ze zich vooralsnog het beste thuis voelt. (AB)

Aïsha Devi

De culminatie van vervormde gezangen, bevreemdende, ijle klanken en out-of-space sfeerscheppingen zorgden ervoor dat Aïsha Devi haar naam zette onder de meest fascinerende luisterbeurten van 2015. Haar ongehoorde muzikale mix die alle uithoeken van het muzikale gevoelspalet weet te bespelen maakt het geen evidentie om haar werk volledig te kunnen doorgronden. Elke spin van ‘Of matter and spirit’ betreft een compleet nieuwe ervaring; de aangekaarte thema’s gaan diep, de songs balanceren constant tussen huiveringwekkend en zenuwprikkelend. Op 4 maart speelt Aïsha trouwens in de Vooruit, we zijn benieuwd of ze ook live deze zee aan emoties volledig kan overbrengen. (AB)

Anderson Paak

Anderson Paak leverde in 2015 nog geen album af, maar twee ep’s en drie prachtige singles waren voldoende om de Amerikaan vanaf nu nauwlettend in het oog te houden. Daarbovenop was hij zowat het enige dat Dr. Dre’s ‘Compton’ de moeite waard maakte. De man is soms meer crooner dan rapper en neigt vaak meer naar soul dan naar hiphop. Wat vast staat is dat Stones Throw Records wederom een goudhaantje in zijn rangen heeft. (AF)

Adult Mom

Met twee killersingles (‘Told ya so’ en ‘Survival’) veroverde Adult Mom ons hart en onze stembanden, met debuutlangspeler ‘Momentary lapse of happily’ toonde de band waar het hen echt om draait. Steph Knipe kan met haar California-twang en hart-op-de-tong-teksten als geen ander het sentiment twijfel uitdrukken. Zowel zichzelf, haar relaties, haar seksualiteit als elk aspect van het leven van jong volwassenen wordt door de mallemolen van haar neurotische gedachten gedraaid. De labiele slaapkamerrock van de plaat onderstreept nog meer de verwoestende kracht van die gevoelens. (JVL)

Ibeyi

Typ het in op de zoekfunctie van deze website en je merkt dat we over de twee Frans-Cubaanse zussen al wel wat stukjes geschreven hebben, inclusief eentje in ons ‘artist to watch’-lijstje van vorig jaar. Toch mogen ze ook in deze lijst niet ontbreken: ze brachten hun debuutplaat uit in maart en werden plots ook bekend bij het grotere publiek: ze toerden de wereld rond en veroverden de harten van vele luisteraars. Bovendien werden de meisjes samen met grote namen als Royal Blood en Run The Jewels genomineerd in de categorie ‘Newcomer of the Year’ voor de European Festival Awards. (RC)

Girl Band

We hadden jullie al gewaarschuwd voor de bom die Girl Band in haar mars had en konden dit jaar ook vaststellen dat de Ierse band alle verwachtingen waarmaakte op het stevig geanticipeerde ‘Holding hands with Jamie’. Nummers als ‘Paul’ teisteren je bovenkamer tot je stevig in het opgelegde ritme meedreunt of verdrinkt in het kabaal. De band van Dara Kiely weet verder een balans te vinden tussen zenuwslopende opbouw en losgeslagen climax; tussen onderhuids opvreten en uiteindelijk de duivel uitdrijven. (TK)

Sampa The Great

Uit Australië bereikte ons ‘The great mixtape’, een letterlijke aaneenschakeling van naar soul en funk ruikende songs waar de tweede kant van Abbey Road bij wijze van spreken niets tegen is. Genie van dienst is Sampa The Great, die aan de slag gaat met inspirerende samples van speeches en interviews, haar spoken word om je oren laat trippelen of simpelweg vurig rapt. 2015 was voor ondergetekende  het jaar van Kendrick én Sampa. ‘The great mixtape’ is trouwens nog altijd gratis te verkrijgen op Bandcamp. The best things in life are free. (JVL)

Nao

Eind vorig jaar verscheen ‘So good’ op onze radar, een samenwerking tussen Nao en A.K. Paul, broer van Jai Paul. Zoals de titel zegt, is het funky nummer zó goed, dat we meteen onder de indruk waren. Dit jaar deed Nao het voornamelijk alleen, met haar ‘February’-ep, waarvan ‘Inhale exhale’ onze absolute favoriet is. Helemaal doorgebroken is de artieste echter nog niet: ze staat op de longlist voor de BBC Sound of 2016. Wie weet wordt 2016 dus nóg meer haar jaar dan 2015. (RC)

DeJ Loaf

Vrouwen die rappen, ze blijven met te weinig. DeJ Loaf gaf ons in 2015 terug een sprankeltje hoop door geweldige samenwerkingen met onder andere Young Thug, Lil Wayne en Future. Dej mocht ook openen voor Nicki Minaj tijdens haar ‘Pinkprint tour’ door de VS. Wij kunnen ons echter voorstellen dat Nicki op muzikaal vlak volledig overklast werd door de rapster uit Detroit. Check zeker ‘Back up’ maar wees gewaarschuwd: het is een oorworm van jewelste. (AF)

Ash Koosha

Ash Koosha is de producer die de meest gevleugelde, gedurfde electronica-plaat van 2015 wist af te leveren. ‘GUUD’ bezit de kwaliteit om eindeloos opnieuw afgespeeld te kunnen worden zonder ook maar iets aan kracht te moeten inboeten, iets waar maar weinig albums binnen dit genre in slagen. De plaat neemt je mee op een totaalervaring, één die de interessantste facetten elektronische klanken innig mooi en breed blootlegt. Ash Koosha weet een perfecte brug te bouwen tussen kil en warm, tussen vernieuwend en vertrouwd en tussen bevreemdend en bloedmooi. (AB)

Rabit

In de zomer van 2014 schreven we hier al dat je Tri Angle-signee Rabit in de gaten moest houden. We waren echter niet voorbereid op de stijlswitch, fantastische muziek en bewonderenswaardige initiatieven (eigen label Halcyon Veil!) die hij een jaar later in petto zou hebben. Met ‘Baptizm’ leverde de Amerikaan een hoogst indrukwekkend en persoonlijk visitekaartje af dat in de duisternis van z’n oude grime-sound sprong; een paar maanden later gaf hij op debuutalbum ‘Communion’ als buitenstaander een intimiderende kijk op de samenleving. (TK)