Je hebt het vast gemerkt: we hebben hier met z’n allen even de tijd genomen om minder dan niets te doen, festivals aller landen te bezoeken en cupcakes te bakken. Nu Dour voorbij is en de eerste Q3-releases geanticipeerd worden met gloednieuwe muziek, zijn we echter weer helemaal terug en hebben we een stukje gecompileerd over de nieuwste singles. Vandaag lees je hier deel 1 van onze inhaalslag, hou onze site morgen in de gaten voor het tweede deel.
CHVRCHES – Leave a trace
Arnout Coppieters: Ondanks het geringe aantal inwoners, is Schotland een broeinest van muzikaal talent. Een van de nieuwste sterren aan het indiefirmament stond op ergens in 2012 en greep ons meteen bij het nekvel met een aantal puntgave popparels. Een eerste boreling zag het levenslicht in 2013 en nu, in 2015, staat er alweer een opvolger te popelen van ongeduld. Dat het er alweer knal op is, is te merken aan de feeststemming die hier ten huize Coppieters al een aantal dagen heerst. Met ‘Leave a trace’ blinkt CHVRCHES alweer uit in aanstekelijkheid, hitgevoeligheid en kristalheldere productie. Voeg daarbij nog de stem van Lauren Mayberry en het is enkel nog wachten op de grote doorbraak. -4,25/5
Thomas Konings: Met ‘The bones of what you believe’ maakten CHVRCHES een van de beste popalbums van de afgelopen jaren en met hun shows werkten Lauren en co zich op tot een hoogvlieger in het livecircuit. Dat de verwachtingen voor nieuwe single ‘Leave a trace’ hoog waren, mocht bij gevolg niet verbazen. Vandaar ook dat deze kersverse nieuwe single een tikkeltje teleurstelt: terwijl het geluid tijdens de strofes ietwat commercieel en (niet noodzakelijk daardoor) plat klinkt, slagen Lauren Mayberry en co er ook niet in om het refrein zo scherp, bruisend en slagkrachtig te brengen als ze dat deden op hun debuutalbum. Veel reden tot klagen is er ook weer niet: de frontvrouw grijpt ook deze song met haar sirenezang, terwijl de synths en productie pulserend werken. – 3,5/5
Jens Van Lathem: Facebook- en YouTube-comments zijn plekken waar ondergetekende zijn cynische mensbeeld graag gaat bevestigen. Niets verfrissender dan te zien hoe de man, die ’s morgens de schuifdeuren van de metro openhield zodat jij er nog op kon springen, iets brabbelt over Walen, Grieken, PS-pedofielen en moslims. Maar sta ons toe je even te wijzen op het feit dat op dit moment onder de lyric video van ‘Leave a trace’ een mega-discussie aan de gang is over wat mainstream is en wie er onder valt. Gelijk hebben ze, want ook volgens ondergetekende is het enige verschil tussen Taylor Swift en CHVRCHES nog de sticker die het promomeisje er ’s morgens op plakt. Dit is indie. Dit is het niet. Goed nummer, dat wel. – 3,5/5
Daan Leber: Nadat de buzz rond CHVRCHES en hun uitstekende debuut weggevallen was, kon het trio in alle rust aan een nieuw album werken. Single ‘Leave a trace’ is hieruit een eerste voorsmaakje. Het stelt ons gerust dat de cleane synths nog steeds aanwezig zijn en Lauren Mayberry nog steeds over haar zoetgevooisde stem beschikt. Toch kan ondergetekende zich niet van de indruk ontdoen dat ‘Leave a trace’ meer van hetzelfde is. Die formule werkte in 2012 perfect in het voordeel van de groep, maar op een “moeilijke tweede” horen wij graag wat evolutie. Dit is vooralsnog niet het geval – 3/5
Youth Lagoon – The knower
Mattias Goossens: Een doorbijtertje. Youth Lagoons typerende nasale stemmetje samen met een enthousiasme voor samplecomputers zijn aanvankelijk wel heel nadrukkelijk aanwezig. Eens je twee minuten ver zit vallen alle stukjes echter samen onder begeleiding van een invallende drum en dromerige blazers. Zo zijn wij plots wel heel benieuwd naar wat voor moois er nog allemaal op ‘Savage his ballroom’ staat. – 3,5/5
Arnout Coppieters: Het houdt maar niet op in 2015, dat een heuse muziek grand cru lijkt te gaan worden. Talloze comebacks, surprise-albums en langverwachte platen hebben ons dit jaar al weten te verblijden. Omdat er nooit genoeg goede muziek kan zijn, besloot Youth Lagoon om er nog een schepje bovenop te doen en zijn derde worp aan te kondigen, voorafgegaan door ‘The knower’. Een nummer dat toch wel wat afwijkt van hetgeen hij tot nu toe aan de man wist te brengen. Trevor Powers, Youth Lagoons echte naam, gaat beetje bij beetje weg van die slaapkamersound en verwelkomt een rijkere instrumentatie (horen we daar nu echt blazers?). Ondanks dat het er al iets steviger aan toegaat zullen fans van zijn eerdere werk dit zeker weten te appreciëren, maar of hij met dit lied nieuwe zieltjes gaat winnen, blijft nog maar de vraag. Zijn excentrieke, nasale stemgeluid blijft namelijk een prominent polariserende rol spelen. De song komt wat traag op gang en helemaal overtuigd zijn we nog steeds niet, maar bij elke afspeelbeurt wordt het beter, dus tegen dat ‘Savage his ballroom’ in de rekken ligt, zijn we misschien al devote fans geworden. – 3,25/5
Thomas Konings: Na het prachtige ‘The year of hibernation’ besloot Youth Lagoon het op tweede langspeler ‘Wondrous bughouse’ over een andere boeg te gooien. Hoewel de psychedelische sound van die plaat ook op heel wat liefhebbers kon rekenen, is ondergetekende tevreden dat eerste voorproefje ‘The knower’ uit ‘Savage his ballroom’ alweer een andere geluid laat horen. Powers laat hier blazers en operazang moderner dan ooit klinken, terwijl hij met zijn buitengewone vocals, een repetitief riffje en slimme samples een rijk plaatje kleurt. In combinatie met de shiny maar verwarrende persfoto doet het ons verwachten dat Youth Lagoon zich wil tonen als een nieuwe alternatieve popster en ik kon daar niet meer klaar voor zijn. – 4/5
Matthias Desmet: Een zakje subtiele beats, een clever trompetje, een smachtend operazangeresje op de achtergrond en Trevor Powers’ intrigerende stemgeluid: meer moet dat niet zijn om ons van blijdschap van onze stoel te doen tuimelen. Youth Lagoon gooit z’n sound niet om, maar blijft creatief schaven. Bovendien geeft hij ‘The knower’ de kracht van een live opgenomen nummer. Laat dit een antidote zijn voor al te veel gladgepolijste geluiden die tegenwoordig op ons worden afgevuurd. – 4/5
Julia Holter – Feel you
Thomas Konings: Julia Holter maakt niet meteen het soort muziek dat best te consumeren is in de vorm van singles, al doet ze met het gloednieuwe ‘Feel you’ wel een goede poging om op haar eigen manier een lekker in het gehoor liggend liedje naar buiten te brengen ter anticipatie van ‘Have you in my wilderness’. Rijke strijkers kleuren het meest expressieve stukje muziek dat de Amerikaanse waarschijnlijk al naar buiten bracht, terwijl ze het nummer tegelijkertijd een tijdloos klassieke toets geven. De zang van de vrouw achter het fantastische ‘Ekstasis’ lijkt in haar zang verder voor het eerst een soort focus te vinden, in plaats van intrigerend verstrooid te klinken en de bas geeft de song zelfs bijna een aanstekelijke smaak. Dat alles werkt wonderwel zonder al te grote stijlsveranderingen. – 4/5
Jens Van Lathem: Alsof de vroege Belle and Sebastian een boek van Jane Austen op muziek zetten. – 4/5
Matthias Desmet: Veel galm, een huilerige stem en geklaag op de achtergrond de vaste ingrediënten om te spreken van een “emotioneel nummer met diepgang” zijn dus aanwezig. Een beetje formulematig dus, maar Holter weet toch te boeien. Deze dame weet hoe ze een kundig nummer in elkaar moet draaien. Iets meer weerhaakjes of wat emotionele zelfrelativering waren echter welkom geweest. 3/5
Lana Del Rey – Honeymoon
Iris Wyckmans: ‘Honeymoon’ begint onheilspellend met dramatische strijkers die het hele nummer in duet zullen blijven gaan met Lana’s vocalen. Deze instrumenten maken samen met de dragende piano en de sporadische trage, zware percussie dat het lied soms wat overkomt als een soundtrack van een verscheurende liefdesfilm. Weinig artiesten komen echter zo goed weg met melancholische kleppers als Lana Del Rey, dankzij haar weemoedige stem die gemaakt lijkt te zijn om deze songs op zich te nemen. Echt interessant wordt de song pas op het einde, wanneer ze met de herhalende woorden “dreaming away your life” een kleine twist geeft aan de voortslepende zwaarmoedigheid en een klein vonkje laat ontspringen dat enkel te horen is dankzij de sombere tonen waarop het werk bijna zes minuten lang teert. – 3,75/5
Arnout Coppieters: De ongekroonde koningin van de weemoedigheid is terug van niet helemaal weggeweest. Al een hele tijd worden we geteased met snippers van wat haar derde album moet worden en deze week werden we eindelijk uit ons lijden verlost. Veel nieuwe dingen zijn er niet direct te horen op ‘Honeymoon’. De zoete liefde is nog steeds het favoriete onderwerp van Lana (“We both know the history of violence that surrounds you/But I’m not scared, there’s nothing to lose/Now that I’ve found you“). Haar histoire d’amour wordt ondersteund door kenmerkende stemmige instrumentatie, die de van nostalgie druipende stem van Lana perfect uit de verf laat komen. Dergelijke nummers zijn normaal al snel te klef, maar Lana komt er op de een of andere manier mee weg. -3,5/5
Daan Leber: Melancholische liefde is nog steeds het handelsmerk van Lana Del Rey. Ook op het titelnummer van het aankomende album ‘Honeymoon’ is dit niet anders. De strijkers begeleiden haar zware, lome stem perfect, en ook de zo goed als ontbrekende percussie geeft de song een extra laag weemoedigheid. Toch hadden wij stiekem gehoopt op een meer gevarieerd geluid. Lana Del Rey zal nooit een popster in de starre zin van het woord worden, maar mag het wat meer zijn alstublieft? – 3/5
Matthias Desmet: Op het bijhorende YouTubefimpje kijkt de immer vollippige en neerslachtige alias van Lizzy Grant even droefgeestig de camera in, om dan het nummer zonder beeld te laten spelen. Zelfs bij een videocliploze preview kan het personage Del Rey blijkbaar niet ontbreken. De discussie “authentiek of product” kan weer naar hartenlust losbarsten. Desalniettemin levert La rey met ‘Honeymoon’ één van de meer gesofisticeerde songs van haar oeuvre af. Vooral de losse opbouw en het fantastisch geproducete bed van subtiele strijkers valt op. De vraag hoelang de diva het uitpersen van eenzelfde, beperkte sound (weemoedige stem, tussen spreken en zingen, met nostalgische orkestbegeleiding) kan blijven volhouden, wordt echter steeds prangender. Anno 2015 kan Lana ons blijkbaar nog maar weinig verrassen. – 3/5
Trouble Know Me – Trouble know me (Samuel T. Herring van Future Islands x Madlib)
Jens Van Lathem: Gaat hiphop misschien toch volledig over imago en niet over hoe als alle puzzelstukken op hun plaats vallen het genre ons van de perfecte soundtrack voorziet voor een stoere straatwandeling? ‘Trouble knows me’, het eerste nummer van de gelijknamige band bestaande uit Samuel T. Herring (Future Islands) en Madlib (te veel om op te noemen), dwingt ons enkele nachtjes wakker te liggen over deze vraag. Herring wurmt zich op quasi feilloze wijze tussen de gospelrock-productie van Madlib, en toch kunnen wij niet genieten van deze samenwerking. We kunnen niet meteen de vinger leggen op de oorzaak van het probleem, we kunnen enkel hopen dat het beeld van Samuel die als underdog en met het hart op de tong op David Letterman onze harten verovert er niet voor iets tussenzit. – 2,5/5
Thomas Konings: Er zitten een heleboel elementen in ‘Trouble knows me’ van Trouble Knows Me die ik wel kan smaken. De blazer-gestuurde productie van Madlib is best lekker, de rap van Hemlock Ernst (aka Samuel T. Herring) klinkt als die van een intrigerende outkast en de algemene sfeer van het nummer geeft me best chille vibes. Langs de andere kant is het ook allemaal iets te langdradig, worden verschillende geluiden onbegrijpelijk bruut afgekapt en lijkt die croon aan het einde eerder een uitgemolken gimmick dan een meerwaarde. Fijn, zonder meer. – 3,5/5
Daan Leber: Dat Madlib weleens geen hokjesdenker wisten we al, maar een samenwerking met Samuel Herring van Future Islands zag ondergetekende van de verste verte niet aankomen. Over soulvolle samples en eigen backing vocals rapt Herring onder zijn alter ego Hemlock Ernst op een laidback manier. In de verte valt ook nog een orgel te ontwaren dat het geheel nog meer cachet geeft. Alles aan dit nummer schreeuwt Madlib, zonder te vervallen in niet-innoverende geluiden. 4/5
Young Thug – Pacifier
Arnout Coppieters: Young Thug, aka Jeffrey Williams, moet met voorsprong de hardst werkende man in de hiphopindustrie zijn. De man brengt vaker nummers uit dan een gemiddelde mens van onderbroek wisselt. Is het geen samenwerking met Jamie xx en Popcaan, dan brengt hij toch gewoon een nieuw solonummer uit? Het strafste is dat elk nummer zijn eigen kwaliteiten heeft en er geen noemenswaardig afval tussen zit. Deze week liet hij ‘Pacifier’ op de wereld los. Een expliciet nummer over zijn capaciteiten als Casanova tijdens een nachtje stappen. ‘Cut the chase, I wanna nut this place/And I know she liked a nigga taste, I can see it in her face’ klinkt het lekker vrijuit in de eerste twee zinnen. De begeleidende beats zijn van de hand van Mike WiLL Made It, die je met een aantal rake hooks vrij snel tegen het canvas slaat. Is er trouwens iemand die sneller kan rappen zonder over zijn eigen tong te struikelen dan Young Thug? -3,25/5
Daan Leber: Met een debuutalbum dat elk moment kan arriveren, lost Young Thug een eerste voorsmaakje uit ‘Hitunes’. ‘Pacifier’ toont vanaf het eerste moment de veelzijdigheid van Thuggers stijl aan, iets wat op vorige nummers ook al duidelijk werd. Nog steeds rapt hij sneller dan zijn schaduw, maar deze maal wordt zijn zang nog prominenter uitgespeeld, vergezeld van een zware laag autotune. De beats van Mike WiLL Made It vullen dit behoorlijk goed aan, maar toch slaat de single niet meteen aan bij ondergetekende. De nieuwe accenten die gelegd worden, gaan er niet met de paplepel in. – 3/5
Thomas Konings: Terwijl een moeilijk droog te leggen stroom aan gelekte Young Thug-nummers haar weg naar het internet vindt, lost de man achter het recent verschenen ‘Barter 6’ nu alweer eigen materiaal in de vorm van ‘Pacifier’, een redelijk up-tempo en lichtvoetig liedje dat geproducet werd door partystarter Mike WiLL Made It. Helemaal beklijven doet de song misschien niet, maar hij luistert wel heel erg makkelijk weg terwijl rap en beats snel blijven hangen. – 3,5/5
Alice Glass – Stillbirth
Daan Leber: Na het splitten van Crystal Castles bracht Ethan Kath al enkele singles uit, die eerder tegenvielen. Of Alice Glass dan wel verderging op het elan van CC was dan ook de grootste vraag die ondergetekende zich stelde. Op ‘Stillbirth’, vergezeld van een noot over verwoestende relaties, blijkt dit het geval te zijn. De ietwat gedateerde sound van Crystal Castles krijgt een fikse update, die niet mis zou staan tussen recente releases vanop Tri Angle Records, en de elektronische noise wordt mooi ondersteund door een eindelijk verstaanbare Glass. De korte duur van het nummer zorgt ervoor dat je deze onmiddellijk opnieuw wilt afspelen. – 4/5
Jens Van Lathem: Het zou het plot van een roman die inspeelt op onze meest elementaire gevoelens van rechtvaardigheid en wraak kunnen zijn. Crystal Castles debuteerden enkele maanden geleden met het compleet overbodige ‘Frail’ en enkele neerbuigende sneren aan het adres van Alice Glass. Nu blijkt dat wie laatst lacht, best lacht. In tegenstelling tot het werk van Ethan Kath dat ons helemaal koud laat, begeestert Glass met een donderende beat, een schreeuw in het duister en een te korte catharsis. – 4,5/5
Thomas Konings: Waar de eerste nieuwe nummers van Crystal Castles me nog met gemengde gevoelens opzadelden, verdient Alice Glass met de eerste solosong ‘STILLBIRTH’ alle vertrouwen. En vermoedelijk ook de prijs van de strijdlust, want deze debuutsingle hakt er wel heel erg bruut in met een productie die het donkere geluid van haar vroegere band combineert met het experimentele dystopisme van hedendaagse undergroundtalenten. De climax van dit nummer is een van de spannendste dingen die mainstream-indie kon overkomen, enkel jammer dat ie na een paar seconden ook weer gedaan is. – 3,5/5
Wavves – Way too much
Filip Tyskens: “Always thinking way too much”, zo luidt de centrale gedachte achter Wavves’ eerste single uit het weldra te verschijnen ‘V’. Wat spilfiguur Nathan Williams zijn privéleven betreft kunnen we uiteraard niet meespreken, maar op muzikaal vlak blijkt het vooralsnog goed mee te vallen met dat overdenken. ‘Way too much’ is namelijk een springerige rocksingle die regelrecht van de repetitie op band lijkt te zijn gepleurd. Een gestaag voortdenderende strofe, op de juiste momenten een stopje, drie accenten die iedere festivalganger met z’n vuistjes laat slaan en oeh-oeh’s tijdens de climax; van ervaren surfrockers als Wavves kan je verwachten dat alles goed zit. Professioneel feestmateriaal dus, maar met een straffere hook à la Fidlar was dit nog iets meer geweest dan dat. – 3/5
Jens Van Lathem: Jackie is a punk / Judy is a runt / They both went down to Berlin, joined the Ice Capades / And oh, I don’t know why / Oh, I don’t know why / Perhaps they’ll die, oh yeah [x4] / Second verse, same as the first [Repeat first verse] / Third verse, different from the first / Jackie is a punk / Judy is a runt / They both went down to Frisco, joined the SLA / And oh, I don’t know why / Oh, I don’t know why / Perhaps they’ll die, oh yeah [x4]. Iemand die Wes Anderson-film gezien? – 4/5
Thomas Konings: Waarom was het ook alweer niet meer cool om pop-punky surfrock te maken? Singles als de nieuwe van Wavves kunnen toch niemand tegensteken? ‘Way too much’ scheurt door zijn speeltijd en rockt harder dan Triggerfinger en The Sore Losers tesamen. – 3,5/5