“Ah?” was zowat de collectieve reactie binnen de Indiestyle-redactie, toen ik gisteren peilde naar wie iets wou pennen over De Nieuwe Lichting. De drie winnaars (Tessa Dixson, David Ngyah en Mooneye) werden gisteren bekend gemaakt, en ik wist het ook alleen maar omdat de ondoorgrondelijke algoritmes me naar de Facebook live van Studio Brussel loodsten. Gelukkig net op tijd om de bekendmaking met epilepsie-inducerende kamerverlichting mee te maken, en niet om de hele aanloop van meer dan een half uur te volgen – wie dat wel deed, zag blijkbaar een wel erg kabbelende livestream. Ligt het aan ons, of was er dit jaar meer onverschilligheid rond de muziekwedstrijd?
Dat hele Facebookgedoe kwam er vorig jaar voor het eerst, als poging om De Nieuwe Lichting frisser en hedendaagser in de markt te zetten dan de klassieke muziekwedstrijd zoals die jaarlijks in elke provincie en tweejaarlijks door Humo wordt georganiseerd. Door als beloning airplay te geven, had de wedstrijd zich reeds ontpopt tot dé weg naar een groot publiek voor beginnende bands. Vorig jaar stond een live-show plots niet langer centraal, maar wel de zoektocht naar een catchy nummer dat naadloos in de dagplaylist van de radiozender paste. 2018 was duidelijk een overgangseditie, en radiovriendelijkheid was dit jaar wel erg nadrukkelijk aanwezig in de vrij eenvormige selectie, die hier op niet meer dan een schouderophaal kon rekenen.
Amper een jaar na die ommezwaai lijkt het nieuwe alweer van de wedstrijd af te zijn. Ook de uiteindelijke winnaars kan je bezwaarlijk nieuw noemen. Tessa Dixson is reeds goed omringd en had al het voorprogramma van Warhola op de planning staan, terwijl David Ngyah zichzelf in de schijnwerpers zong op ‘Elusive’ van Blackwave. En dan is er Mooneye, de enige ‘klassieke’ band uit de selectie en met slechte wil een doekje voor het bloeden te noemen voor iedereen die in 2019 nog vasthoudt aan gitaren.
Door te kiezen voor artiesten met al wat kilometers op de teller – zie ook Portland vorig jaar – zet De Nieuwe Lichting artiesten in de kijker die er zonder die aandacht ook wel zouden geraken (al verloopt het groeiproces in Vlaanderen zonder airplay helaas nog steeds een pak trager). Zo verwordt de ‘wedstrijd’ tot een zelfbevestigdende en -versterkende succesmaker. Studio Brussel is zeker dat de investering zal lonen in de vorm van artiesten die een breed publiek aanspreken en zo als sterk uithangbord van de zender dienen. Dat was in het verleden met de liveshow wel anders – Follie Douce, Zinger en Clear Season, iemand?
De winnaars van dit jaar zijn terechte en logische winnaars, helaas alleen maar omdat de selectie zo matig en uniform was. Voor die selectie werd beroep gedaan op een panel van muzikanten die – al dan niet ingegeven door de wedstrijdorganisator – blijkbaar vooral scannen op hitpotentieel bij Het Grote Publiek. Aangezien mensen graag stemmen op wat ze al kennen, krijg je bij deze vorm van wedstrijd zelden een verbazend resultaat. Jammer, want De Nieuwe Lichting zou ook een fantastische springplank kunnen zijn voor artiesten die nu niet verder geraken dan een plekje in Zender. Misschien is daar wel ruimte voor een zusterwedstrijd: ‘De nieuwe onderbelichting’. Een betere titel dan ‘De nieuwe oplichting’, zoals de huidige wedstrijd door de hoge graad van voorspelbaarheid en professionalisering van de finalisten aanvoelt.