Elk jaar weer slagen de programmatoren van Dour erin zoveel coole acts tegelijk te boeken dat er grote knopen doorgehakt moeten worden in het blokkenschema. Aangezien dat gisteren bekendgemaakt werd, doken Daan Leber, Tobias Cobbaert en Frederik Jacobs erop om de moeilijkste clashes uit te lichten. Check hieronder waarom je voor welke act zou kiezen.
Donderdag
Loyle Carner vs Bruxelles Arrive
Ons hiphophart bloedde een beetje bij het zien van dit dilemma. Loyle Carner debuteerde met een heel open en persoonlijke plaat, waarbij de beats ter ondersteuning van de teksten diende. Met een fantastische flow wist hij eerder dit jaar de VK volledig in te pakken. Ondertussen krijgen we op het hoofdpodium een unieke show voorgeschoteld. Onder leiding van Roméo Elvis gaat zowat de hele Brusselse hiphopscene uitgenodigd worden. Waarschijnlijk zal dit een eenmalig optreden zijn, dat eigenlijk niet te missen is.
Earl Sweatshirt vs Kate Tempest vs Sevdaliza
Behoeft Earl Sweatshirt nog een introductie? Omdat u het zo lief vraagt: lid van Odd Future, een heel intelligent tweede album en een donkere derde plaat. Wordplay in onnavolgbare rhymes zijn de constante in zijn werk. Hoewel het al een tijdje stil is rond de rapper, werd hij in de studio gespot met onder meer Jagwar Ma en Warpaint, en lijkt hij ook goed overeen te komen met muzikale duizendpoot King Krule. Een album zou onderweg zijn, dus hopelijk krijgen we op Dour een voorsmaakje. Op hetzelfde moment treedt Kate Tempest op in de Boombox. De Britse staat bekend voor haar donkere rap die soms naar slam poetry neigt waarin ze zowel persoonlijke problemen als maatschappijkritische thema’s aansnijdt. Een spijtige overlapping, want fans van Earls laatste zullen waarschijnlijk ook het werk van Kate Tempest kunnen waarderen. De derde optie heet Sevdaliza, is vermoedelijk momenteel Nederlands meest beloftevolle artieste en heeft met ‘Ison’ net een enthousiast onthaald album uitgebracht vol ambitieuze, vernieuwende r&b die barst van visie en potentieel.
NAO vs Powell
De Londense NAO bracht vorig jaar met ‘For all we know’ een funky r&b-album uit dat nostalgisch deed terugdenken aan de nineties, maar tegelijk ook fris aanvoelde. Met bovendien samenwerkingen met Disclosure en Mura Masa op zak, komt ze La Petite Maison op donderdag nog wat heter maken. Allen daarheen, zouden we zeggen, ware het niet dat op hetzelfde moment Powell optreedt in Le Labo. De Britse producer bracht op tweede langspeler ‘Sport’ experimentele, op het randje van chaotische, composities van hyperactieve electronica die zowat alle zintuigen weten te prikkelen. Twee uiteenlopende acts, maar beide uiterst interessant.
Karenn vs Blanck Mass
Gevierde technoproducers Blawan en Pariah doen het samen als Karenn. Onder die naam brengen ze stevige industriële donkere techno. Bij hun livesets komen geen laptops of software kijken, maar gaan ze hardware only. Daartegenover staat Blanck Mass, de helft van Fuck Buttons die meer opschuift richting noise, maar op zijn laatste album ‘World eater’ ook geluiden die in de verte wel dansbaar waren verwerkte.
The Lemon Twigs vs Rendez-Vous
The Lemon Twigs toonde op debuutplaat ‘Do Hollywood’ een ambitieuze groep te zijn die haar sound gaan lenen is bij The Beach Boys en The Zombies, maar evengoed bij Elton John en Queen. Desondanks klinken de songs opvallend geloofwaardig en origineel, al zijn we erg benieuwd hoe het duo de bijwijlen grootse sound live gaat brengen. Terwijl de sixties overheersen in La Petite Maison, wordt La caverne ondergedompeld in een eightiessfeer. De Parijse postpunkers van Rendez-Vous brengen donkere songs die hier en daar een likje new wave meekrijgen in de vorm van een catchy synthriedel. ‘The others’ is volgens dat recept bijvoorbeeld een van hun songs die in de jaren tachtig ongetwijfeld een hit was geweest. Op donderdag brengt de vroege namiddag dus reeds nostalgie met zich mee, aan jullie om te beslissen welk decennium het meest de moeite lijkt.
Vrijdag
Alex Cameron vs The Moonlandingz
De ingetogen crooner-electronicaballads van Alex Cameron doen ontegensprekelijk denken aan LCD Soundsystem, en dat alleen al is een goede reden om rond kwart voor vijf een bezoekje te brengen aan La Petite Maison. Intelligente beats ondersteunen toegankelijke popsongs die de potentie hebben groots te zijn, maar tegen alle logica in subtiel blijven. Het zou zomaar een van de meest originele acts van Dour 2017 kunnen worden. Wie het graag minder subtiel heeft, kan echter terecht in Le Labo. The Moonlandingz ogen een beetje als The Flaming Lips en brengen even psychedelisch als gestoorde muziek. Met leden van Fat White Family en The Eccentronic Research Council kan zo’n show bijna niet mislopen. (Frederik)
Pusha T vs Crystal Castles
Pusha T cancelde twee jaar geleden zijn optreden, en komt dit hopelijk nu goedmaken. Vandaag de dag is hij voorzitter van GOOD Music, het label opgericht door Kanye West, en heeft hij een album extra onder de arm. Zijn minimalistische hiphop moet, mits een goeie performance, goed uit de verf komen voor een toegewijd publiek. Crystal Castles liet ons ooit meer dan een uur wachten op Pukkelpop, maar gaf wel een rauwe, energetische show van jewelste. Na het vertrek van zangeres Alice Glass, zocht Ethan Kath een nieuwe frontvrouw. Hun eerste album in de nieuwe bezetting werd op wisselende kritieken onthaald, maar dit optreden kan uitwijzen of Crystal Castles 2.0 nog steeds zo’n voorhamer van een show weet neer te zetten.
Zaterdag
$uicideboy$ vs Igorrr
Het is geen gemakkelijke opdracht om Igorrr onder een bepaald genre te classificeren. Sommigen hebben het geprobeerd onder de noemer baroquecore, en dat komt al redelijk dicht in de buurt. Het is een manische mengeling van klassieke barokmuziek met breakcore a la Venetian Snares, met vaak ook nog wat metal door de mix gedraaid. De gekke Fransman beperkt zich echter niet tot deze genres en pikt uit zowat alle genres wel eens een graantje mee. Het zal alvast een unieke muzikale ervaring worden. Iets minder gevarieerd maar minstens even hard zijn de $uicideboy$, die met hun agressieve trap-rap de boombox komen slopen.
Amenra vs Machinedrum vs Phoenix
Amenra heeft terecht een zeer sterke livereputatie. Hun waanzinnig intense postmetal komt echter veel beter tot z’n recht in een donkere, intieme zaal dan op een open festivaltent. De Kortrijkse band zal er ongetwijfeld nog steeds in slagen om z’n publiek te overrompelen met z’n zware geluidsmuur, maar vanwege de open setting zal het waarschijnlijk maar een halve Amenra-ervaring worden. De rustige momenten in de muziek zouden wel eens verstoord kunnen worden door Machinedrum, die in de Boombox wat verderop zijn liveset aan het brengt op hetzelfde moment. De Amerikaanse producer kan hier zelf natuurlijk bitter weinig aan doen en het kan zeker ook de moeite zijn om zijn optreden eens een bezoekje te brengen. De IDM van Machinedrum klinkt melodieus en dansbaar zonder een eigenzinnige toets te verliezen en kan zo een uitstekend alternatief bieden voor festivalgangers die geen zin hebben in de zwaarmoedigheid van Amenra. Op de mainstage speelt ondertussen een stadionrockband die evenzeer met de adjectieven melodieus, dansbaar en eigenzinnig kan beschreven worden: Phoenix. De Franse jongens zijn naar headlinerniveau gegroeid zonder hun integriteit te verliezen. Dat is toch wel een unicum bij rockbands.
Alcest vs Shobaleader One
Alcest is een Franse band die shoegaze-achtige sfeermuziek brengt met een licht snuifje black metal, zonder onverteerbaar te worden voor mensen die metal doorgaans te lawaaierig vinden. Geprogrammeerd om 20 uur ’s avonds kunnen ze de perfecte soundtrack voorzien om de avond in te luiden. Wie zich liever op actievere wijze wil voorbereiden op het nachtelijke feest kan terecht bij Shobaleader One, de band waarmee Squarepusher zijn eigen nummers in een jazzkleedje steekt. Voorzien van een boeiende lichtshow en een hyperactieve ritmesectie zal deze band er zeker voor zorgen dat je niet in slaap valt.
Zondag
Talib Kweli vs Sleaford Mods
Met Talib Kweli haalt Dour een absolute legende binnen de underground hiphopscene naar België. Zijn carrière maakte hij te midden de conscious hiphopstroom in de jaren 90, en bouwde hij verder uit met succesvolle samenwerkingen met onder meer A Tribe Called Quest, Madlib, Kanye West en uiteraard met Mos Def als Black Star. Zet je schrap voor een show die meer om lyrics dan om hype gaat draaien. Eveneens tekstueel ingesteld, zei het op cynischere wijze, zijn de knarren van Sleaford Mods. Hun geluid is simpel, maar uniek en erg effectief: Neem een drumcomputer en een repetitieve baslijn en laat er voor de rest zanger Jason Williams zijn gal over spuwenin een sappig accent. Een meer Britse act zul je niet snel vinden.
Metronomy vs Young Fathers
De discografie van Metronomy mag dan wel wisselvallig zijn, live staan ze er toch elke keer weer – zo bewezen ze ook op Best Kept Secret. Hits als ‘The look’ en ‘Everything goes my way’ komen bovendien ten volste tot hun recht in openlucht tijdens zonsondergang; ideale inplanning dus, ware het niet dat Young Fathers tegelijkertijd in La Petite Maison staan. De hiphoppers brengen melancholische en uiterst originele rapsongs, en maakten met T2-soundtrack ‘Only god knows’ bovendien een van de beste nummers van het jaar. Puur muzikaal raden we Young Fathers aan, maar wie meer zin heeft in sfeer en gezelligheid begeeft zich best naar The Last Arena.
Jon Hopkins vs Surgeon
Technoliefhebbers staan op zondagavond voor een lastige keuze. Jon Hopkins wist twee jaar geleden met zijn opbouwende en melodieuze muziek La Petite Maison in te palmen en mag dit jaar proberen om zijn prestatie te herhalen. Deze keer pakt hij het wel anders aan en komt hij met een dj-set op de proppen, misschien geen slecht idee aangezien hij sinds zijn vorige passage nog geen nieuw materiaal heeft uitgebracht. Verwacht je dus niet enkel aan werk van de heer Hopkins zelf, maar ook aan andere kwalitatieve nummers die in hetzelfde muzikale straatje liggen. Wie zijn techno liever wat harder heeft, kan op hetzelfde moment ook terecht bij Surgeon. In tegenstelling tot Jon Hopkins brengt deze een liveset en bovendien beukt die ook een paar gradaties harder, zonder daarbij een zekere finesse uit het oog te verliezen. Twee producers met een verschillende kijk op het genre.