Het beste van 2017 volgens Pascal

door Pascal Vandenberghe

We geven ook dit jaar weer onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar. Hieronder vind je het jaaroverzicht van Pascal.

Hoewel het in 2017 pijnlijk duidelijk werd dat er ook in de muziekindustrie nog heel wat verrotte elementen zitten, maakten een pak interessante en vooruitstrevende releases er wel opnieuw een muziekjaar van waar ik persoonlijk tevreden op kan terugblikken. Ik denk dat ik in de afgelopen jaren niet naar zo veel verschillende artiesten geluisterd heb als in 2017 – deels te danken aan het klein half jaartje dat ik mezelf ondertussen Indiestyle-redactielid mag noemen.

Hier een bloemlezing van mijn favoriete albums, ep’s, singles en optredens:

30 Favoriete albums
Rangschikking mag (buiten mijn nummer één) enigszins met een korrel zout genomen worden.

1. Mount Eerie – A crow looked at me
Ik kan niet anders dan deze bovenaan zetten. Nergens komt het album in de buurt van iets dat voor mij persoonlijk herkenbaar is, maar niemand maakte dit jaar een meer indringende plaat. Geen artiest wist verdriet zo intens en zo scherp te vertalen naar muziek zoals Phil Elverum met zijn eerlijke no-nonsense aanpak doet op dit rouwdagboek – met een wrang ongemak bij elke luisterbeurt als resultaat. Het sprankeltje hoop dat schuilgaat in ‘Crow’ maakt het des te meer een uniek project.

2. Slowdive – Slowdive
Er was dit jaar waarschijnlijk geen enkele plaat die ik zo vaak volledig geluisterd heb als deze. Met ‘Star roving’ als eerste single was ik niet direct overtuigd maar toen kwam ‘Sugar for the pill’ en nu is de uiteindelijke conclusie: beste comeback van het jaar, beste albumopener van het jaar (serieus, Rachel Goswell in die outro!) én beste concert van het jaar.

3. Xiu Xiu – Forget
Dit was de plaat waarmee ik de band beter leerde kennen. Ook na dieper graven in hun uitgebreide discografie blijft ‘Forget’ stevig overeind. Xiu Xiu brengt hier in de vorm van een heerlijk vervreemdende trip hun eigen versie van pop, of zoals collega Pieter D’Hooghe het kopte in zijn recensie: ze tonen zich meesters van licht en duister.

4. Kelela – Take me apart
Toen deze net uit was leek het ondanks dijken van nummers als ‘LMK’, ‘Onanon’ en ‘Frontline’ een nét iets te lange zit. Toch betrapte ik mezelf uiteindelijk vaak op het “allez, nog een keer”-gevoel en een finale knieval voor wat nu mijn persoonlijk r&b-hoogtepunt van 2017 is.

5. V/A – Mono no aware
Ik ben geen grote ambientkenner maar deze compilatie heeft mijn interesse in het genre meer aangewakkerd. De afwisseling tussen chaos en tranquille zorgen ervoor dat je in die ruim zeventig minuten op het puntje van je stoel blijft zitten. De sequentie van die eerste zeven nummers blijft ook gewoon zeldzaam hemels. En ja, hartjes voor Sky H1.

6. Kendrick Lamar – DAMN.
Wat ik allemaal zou doen om ‘DNA.’ nog eens voor het eerst te horen…

7. Actress – AZD
De laagjes maken van elke speelbeurt een ontdekkingstocht, dat verslavende hazy sfeertje ook.

8. Perfume Genius – No shape
Mike Hadreas bevestigt zijn status als mensgeworden groeicurve opnieuw.

9. Charli XCX – Number 1 angel / Pop 2
Vorig jaar zwichtte ik voor ‘Vroom vroom’, deze tapes bewijzen nog eens waarom: Charli en PC Music is een perfecte match.

10. Circuit des Yeux – Reaching for indigo
In mijn review omschreef ik het als een woelige koortsdroom, dat geldt nog steeds.

Bij de volgende platen is de volgorde nog ietsje losser dan in mijn top 10 en kan die er dus na verloop van tijd sneller anders uitzien. Sommigen kunnen er ook uit gekegeld worden, want lijstjestijd betekent ook verborgen en vergeten parels (her)ontdekken, zo had Brutus hier een maand geleden bijvoorbeeld niet in gestaan:

11. LCD Soundsystem – American dream
12. Jacques Greene – Feel infinite
13. Arca – Arca
14. Tyler, the Creator – Flower boy
15. Fever Ray – Plunge

LCD Soundsystem heeft de tweede leukste comebackplaat van het jaar op z’n naam, Jacques Greene weet nog altijd als geen ander die melancholische sweet spot te raken, Arca voorziet zijn immer vooruitstrevende productie van prachtige zang, Tylers album is het eerste project van hem dat ik met plezier volledig uitzit en Fever Ray treedt met een flinke maagstomp buiten haar schaduw.

16. The xx – I see you
17. Kelly Lee Owens – Kelly Lee Owens
18. Lorde – Melodrama
19. Jay Som – Everybody works
20. Brutus – Burst

De plaat van The xx moest lang rijpen, maar wat is het toch weer zo schoon, Kelly Lee Owens heeft me vaak geholpen bij het thesissen – waarvoor dank, Lorde maakte de op één na beste popplaat van het jaar, Jay Som maakte de schattigste plaat van het jaar en de mensen van Brutus zijn op dit moment mijn favoriete Belgen.

Dan nog de tien plaatjes die van deze top 30 een top 30 maken omdat ze in feite even goed een plaatsje in mijn top 20 verdienen. Het zou een gemis zijn mocht ik ze volledig weren:

21. Mhysa – fantasii
22. Kedr Livanskiy – Ariadna
23. Mount Kimbie – Love what survives
24. Forest Swords – Compassion
25. Japanese Breakfast – Soft sounds from another planet
26. King Krule – The OOZ
27. Mathew Lee Cothran – Judas hung himself in America
28. Moses Sumney – Aromanticism
29. Soldout – Forever
30. Nídia – Nídia é má, Nídia é fudida

Shout-outs naar plaatjes van volgende artiesten die ik ofwel nog niet genoeg beluisterd heb, of waarbij de klik nét iets minder aanwezig was dan bij de bovengenoemde: Ariel Pink, Bibio, Björk, Blanck Mass, Charly Bliss, Chino Amobi, dd elle, Doldrums, The Drums (blijft tof), Grizzly Bear, Julie Byrne, Karen Gwyer, Lee Gamble, Pan Daijing, Peter Silberman, Phoebe Bridgers, Sampha, Sega Bodega, St. Vincent, Sza en Vince Staples.

Een greep leuke ep’s en mini-albums uit mijn 2017-rotatie

Alice Glass – Alice Glass
Club Night – Hell Ya
Coucou Chloe – Erika Jane
Half Waif – form/a
Klein – Tommy
Lanark Artefax – Whities 011
Mobilegirl – Poise
OOBE – Amarcord
Promise Keeper – s/t
Rina Sawayama – RINA
Sassy 009 – Do you mind?
Yaeji – EP1 & 2

Verder nog enkele speciale vermeldingen voor volgende artiesten die geen album uitbrachten (en dat niet direct van plan lijken te zijn), maar wel met leuke singles strooiden: Frank Ocean (‘Biking’!, ‘Chanel’!), Sufjan Stevens met zijn Tonya Harding-tribute, b-kantjes, soundtracks (‘Visions of Gideon’ hoho) en eigenlijk Planetarium ook, Carly Rae Jepsen die me met ‘Cut to the feeling’ overhaalde om ‘Emotion‘ nog eens een kans te geven – mijn frank viel zwaar (dan wel twee jaar later), Y1640 die me deed beseffen dat er niet genoeg samenwerkingen tussen Sega Bodega en Coucou Chloe kunnen zijn, Cardi B die geschiedenis schreef met ‘Bodak Yellow’, Abra die fijne liedjes uitbracht maar toch nog geen nieuw album, en uiteindelijk Choir Boy en Better Person die met respectievelijk ‘Sunday light’ en ‘Zakochany człowiek’ meer dan aangename eighties-synthpop brachten.

11 “ik ben blij dat ik erbij was”-optredens

Slowdive @ Orangerie, Botanique
Mount Eerie @ Les Brigittines
Solange @ Pukkelpop 2017
Mykki Blanco @ Pukkelpop 2017
Moses Sumney @ Cactus Club
Warpaint @ AB
Vince Staples @ Pukkelpop 2017
Sampha @ AB
Julie Byrne @ Ryelandtzaal
Soldout @ Charlatan
Molly Nilsson @ Balzaal Vooruit

Dan rest er mij enkel nog een vooruitblik op 2018:

Wat vaststaande releases betreft kijk ik uit naar de platen van Porches, U.S. Girls, Palm, ionnalee, Dedekind Cut en Essaie Pas, alle zes in de eerste twee maanden.

Ik ben ook gebrand op nieuwe albums (quasi-zekerheden voor volgend jaar, zo je het wil) van My Bloody Valentine, SOPHIE, How To Dress Well, TR/STVessel, Grimes, Oneohtrix Point Never, A$AP Rocky en Blood Orange.

Ik kijk nog even naar de hoek met gevestigde namen zonder enige aanwijzing of expliciete aankondiging en hoop dat These New Puritans, Gang Gang Dance, Chromatics (Dear Tommy when), Kanye West, White Lung, Earl Sweatshirt en FKA twigs hun stilte doorbreken.

Qua jonge/nieuwe namen hoop ik vooral goede debuutplaten of simpelweg “meer” te horen van Rina Sawayama, Coucou Chloe, Smerz, Káryyn, Sassy 009, AbraLanark Artefax, Sky H1, Club Night en Yaeji. En ongetwijfeld nog meer die me nu even ontsnappen.

Oh, en een tweede ‘Untitled unmastered’ zou ook héél fijn zijn, Kendrick Lamar, of een Black Hippy-album … of toch iets meer dan een ‘DAMN.’ collector’s-editie met gewoon een omgekeerde tracklist.

Bon, tot in 2018 dus!