Het beste van 2017 volgens Tobias

door Tobias Cobbaert

We geven ook dit jaar weer onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar. Hieronder vind je het jaaroverzicht van Tobias.

2017 is een jaar waarin ik veel nieuwe dingen geleerd heb. Zo ontdekte ik dat boybands ook enorm goed kunnen zijn (bedankt Brockhampton), dat ik me soms toch niet te elitair voel om mainstream pop te luisteren (bedankt Charli XCX) en dat fetakaas met durüms en pita’s een gouden combinatie is (bedankt Overpoortstraat). Verder kan ik niet zeggen dat ik veel meer gedaan heb dan op mijn kamer zitten om films te kijken en muziek te luisteren. Hieronder wil ik jullie toch graag een overzicht geven van mijn beperkte activiteiten dit jaar. Bij mijn top 25 albums van het jaar heb ik tijdens het blokken door kort proberen uitleggen wat ik er zo goed aan vond, daarna krijg je een beknopt overzichtje van andere zaken die meestal met muziek te maken hebben. Groetjes en tot in 2018!

Favoriete albums van het jaar

25) Ben Frost – The Centre Cannot Hold

Ben Frost bewees dit jaar weer hoe goed hij is in het scheppen van atmosferische soundscapes. Doorheen zijn industriële waas slaagt hij er altijd in om enkele flarden van schoonheid te laten doorschemeren. Ook ‘The centre cannot hold’ draagt weer de onmiskenbare stempel van de meester.

24) Jlin – Black Origami

Ik kan niet echt zeggen dat ik een footwork-kenner ben, maar dankzij het boeiende sounddesign van Jlin op haar ‘Black origami’ wordt het genre nu toch een beetje vertegenwoordigd in mijn muziekbibliotheek.

23) Iglooghost – Neo Wax Bloom

Na een hele hoop ep’s brengt de extravagante Iglooghost eindelijk een volledig album uit. De kleurrijke producties van de producer springen alle kanten op en gunnen je geen enkel moment rust waarop je je zou kunnen vervelen.

22) Zola Jesus – Okovi

Zola Jesus was een artieste waarvan ik al enkele jaren wist dat ze bestond, maar tot nu toe nog nooit echt de moeite had gedaan om haar werk effectief te beluisteren. Dankzij ‘Okovi’ is het er dan uiteindelijk toch van gekomen, en ik was beslist niet teleurgesteld. Het hele album straalt een onheilspellend aura uit dat doorheen de hele speelduur weet te beklijven. In combinatie met de krachtige zang van Zola Jesus zelf wordt er zo een innemend album gecreëerd.

21) Prurient – Rainbow Mirror

Met zijn speelduur van bijna drie en een half uur is het geen sinecure om het nieuwe project van Prurient een plek te geven in je luisterroutines. Met de aankomende examenperiode ben ik echter zeker dat ik de gelaagde soundscapes van ‘Rainbow mirror’ regelmatig op de achtergrond zal laten spelen.

20) B L A C K I E – Remains

Amerikaanse schreeuwlelijk B L A C K I E is terug met een nieuw genadeloos album. ‘Remains’ is wederom een intense mix van noise, industrial en rap die niet geschikt is voor gevoelige zielen.

19) GFOTY – GFOTYBUCKS

In feite eerder een compilatie dan een album, maar ik wou GFOTY toch vermelden in mijn jaarlijst. De ironische pop-pastiches op ‘GFOTYBUCKS’ zijn onironisch enorm aanstekelijk en vinden regelmatig een plaatsje in mijn dagelijkse playlists.

18) Charli XCX – Number 1 Angel

Als alle popsterren zo creatief waren als Charli XCX, dan zou ik veel meer pop luisteren.

17) Liars – TFCF

Het eerste album van Liars als soloproject is rustiger dan zijn voorgangers, maar creëert een soort manische flow die ‘TFCF’ een heel eigen sfeer een dynamiek meegeeft.

16) Planning For Burial – Below the House

De zwaarmoedige combinatie van shoegaze en doom metal die Planning For Burial op ‘Below the house’ brengt is niet geschikt om op een frisse lentedag te luisteren. Nu de winter in het land is is de tijd echter weer aangebroken om de lichten te doven en je in de weemoed van Thom Wasluck te wentelen.

15) Yung Lean – Stranger

Internetsensatie en memerapper Yung Lean verkent op ‘Stranger’ een rustiger en volwassener geluid. Het leeuwendeel van het album bestaat uit rustige trapballads, en de Zweed bewijst dat ook deze stijl hem uitstekend ligt.

14) Kelela – Take Me Apart

Met haar debuut eiste Kelela haar plaats op binnen het steeds populairder wordende domein van de alternatieve R&B. Boeiende producties van onder andere Arca gaan hand in hand met de emotioneel krachtige stem van de zangeres en vormen zo een emotioneel gevarieerd geheel.

13) Björk – Utopia

Na het donkere ‘Vulnicura’ vindt Björk op ‘Utopia’ haar vermogen om lief te hebben terug. Dit drukt ze uit met behulp van gelaagde en evocatieve instrumentals, net als bij Kelela geproduceerd door niemand minder dan Arca.

12) Machine Girl – …BECAUSE I’M YOUNG, ARROGANT AND HATE EVERYTHING YOU STAND FOR

Deze plaat is een genadeloze elektronische aanslag op je gehoorgangen, zeker een van de meest waanzinnige en hard-hitting dingen dit ik dit jaar luisterde.

11) Blanck Mass – World Eater

Blanck Mass pakt het op ‘World eater’ iets toegankelijker aan dan op zijn vorige werk, maar John Power wist me nog steeds te overweldigen met zijn verwoestende sound.

10) Laurel Halo – Dust

Op ‘Dust’ balanceert Laurel Halo op de grens tussen aanstekelijke popliedjes en ongrijpbaar experiment, wat zorgt voor een fascinerend geheel dat ik niet meteen met iets anders kan vergelijken. Eentje voor de fijnproevers.

9) Amenra – Mass VI

Amenra brengt niet veel verandering in hun formule op ‘Mass VI’, maar omdat het geluid dat de band produceert zo intens is wil ik het nog eens door de vingers zien. Die spoken word-stukjes mogen ze wat mij betreft wel weer achterwege laten, want die verbreken de sfeer een beetje.

8) Vince Staples – Big Fish Theory

Vince Staples toont zich erg ambitieus op ‘Big fish theory’. Creatieve, donkere beats en scherpe teksten vormen de ingrediënten voor een van de boeiendste rapalbums van het jaar.

7) Xiu Xiu – Forget

Op ‘Forget’ klinkt Xiu Xiu toegankelijker dan ooit tevoren, maar dat wil absoluut niet zeggen dat Jamie Stewart hier makkelijk te verteren liedjes presenteert. Door de typische Xiu Xiu-sfeer in een poppier kleedje te steken wordt het bevreemdende gevoel misschien zelfs nog meer in de verf gezet.

6) Ho99o9 – United States of Horror

De explosieve mix van hip-hop en punkrock die Ho99o9 maakt kun je bezwaarlijk subtiel noemen, maar ‘United states of horror’ bevat wel een heerlijke brok energie die dat meer dan voldoende compenseert.

5) The Body & Full of Hell – Ascending a Heavy Mountain of Light

Ongetwijfeld het donkerste en smerigste album dat dit jaar het licht zag. Fans van lelijke gitaarmuren met noise-invloeden mogen deze plaat niet aan zich voorbij laten gaan.

4) Spinvis – Trein Vuur Dageraad

Op zijn nieuwe album gaat Erik De Jong voor grootsere arrangementen dan op zijn vorig werk, maar zijn zin voor poëzie en authentieke auteursziel is hij duidelijk nog niet verloren.

3) Brockhampton – Saturation Trilogie

Brockhampton haalde dit jaar een enorme krachttoer uit door op zo’n half jaar drie enorm consistente albums uit te brengen. Op hun ‘Saturation’-trilogie bewijst het hiphopcollectief dat ze moeiteloos kunnen variëren tussen aanstekelijke rapbangers en zalvende R&B-tracks.  Omdat alle drie de delen zo kwaliteitsvol zijn heb ik ervoor gekozen om de volledige trilogie gewoon in z’n geheel in mijn jaarlijst op te nemen.

2) Arca – Arca

Arca was altijd een producer waar ik enorm veel respect voor had door de unieke manier waarop hij met geluid lijkt om te gaan. Op dit nieuwe album slaagt hij erin om zijn experimentele sounddesign ook een hoop emotionele impact mee te geven door het gebruik van zijn eigen vocals, wat resulteert in een bevreemdende maar toch ontroerende luisterervaring.

1) Mount Eerie – A Crow Looked At Me

Normaal gezien is mijn favoriete plaat van het jaar ook gewoon die die ik het vaakst geluisterd heb, maar dit jaar is dat toch niet het geval. Het rouwdagboek dat Phil Elverum componeerde na de dood van zijn vrouw is zo pijnlijk direct in zijn verdriet dat het geen album is dat je regelmatig wil opzetten. De sporadische keren dat ik het toch aandurf is het echter wel een enorm intense ervaring, waardoor ik hem toch graag de topplaats in mijn lijst wil geven.

0) Death Grips – ?????????

Er waren geruchten dat Death Grips in december nog een album zou droppen. Op het moment dat ik dit schrijf is het nog niet gebeurd, maar voor de zekerheid wil ik het toch vanboven in mijn lijst zetten want ik ben een ongegeneerde fanboy van het trio en nieuw werk zou bijna zeker weer mijn favoriete muziek van het jaar worden.

Favoriete EP’s

  • 1) Death Grips – Steroids (Crouching Tiger Hidden Gabber)
  • 2) Denzel Curry – 13
  • 3) Danny L Harle – 1UL
  • 4) Yung Thug & Carnage – Young Martha
  • 5) Quay Dash – Transphobic
  • 6) Injury Reserve – Drive It Like It’s Stolen
  • 7) Yung Internet – Pompstation
  • 8) Yung Nnelg – Contra
  • 9) Alice Glass – Alice Glass
  • 10) Rina Sawayana – RINA

Beste optredens (in willekeurige volgorde)

  • The Dillinger Escape Plan (AB)
  • Run the Jewels (AB)
  • Blanck Mass (Concertgebouw Brugge & Dour)
  • Ho99o9 (Botanique)
  • Yung Lean (Trix)
  • Mount Eerie (Les Brigittines)
  • Swans (Kompass)
  • Young Fathers (Dour)

Beste nummers van artiesten die geen album of EP uitbrachten

SOPHIE – Ponyboy en Young Fathers – Only God Knows

Beste serie

Twin Peaks: The Return

Beste Films

  • 1) Mother! (Aronofsky)
  • 2) Blade Runner 2049 (Villeneuve)
  • 3) T2 Trainspotting (Boyle)
  • 4) The Killing of a Sacred Deer (Lanthimos)
  • 5) Kuso (Flying Lotus)

Beste optreden dat ik wegens herexamens moest missen

Death Grips op Pukkelpop

Beste festival dat moet stoppen met goeie namen tijdens de herexamens te boeken

Pukkelpop

Irritantste nummer dat me overal leek te achtervolgen

Ed Sheeran – Galway Girl

Beste guilty pleasure

Lil Pump

Beste serie om ironisch te bekijken

Echte Verhalen: De Buurtpolitie

Beste artiest die ik niet ben gaan zien in de Charlatan omdat ik niet zo veel zin had en dacht dat ik later wel nog een kans zou krijgen

Lil Peep (RIP)

Grappigste optreden

Casual Gabberz op Dour

Meest tenenkrommende samenwerking

Coldplay & The Chainsmokers

(Honourable mention: Eminem & Ed Sheeran)

Meest underrated frituursnack

Kipkaaspunt