Fascinatie is een essentieel onderdeel in de dagelijkse beleving van een mens. Het weet de banale dingen te onderscheiden van de belangrijke, en geeft ons een reden om die betoverende diversen verder te uit te pluizen. “If I live to see the seven wonders / I’ll make a path to the rainbow’s end” vertrouwden Stevie Nicks en Fleetwood Mac ons toe in 1987. Wij nemen jullie mee langs de muzikale ontdekkingstocht van medewerkers die met veel zin hun eigen seven wonders aan jullie willen voorstellen.
David Bowie – Low
David Bowie is en zal altijd mijn favoriete artiest blijven. Het is bijzonder moeilijk om een beste plaat te kiezen van hem, hij heeft er namelijk wel een aantal. Voor de meesten is het de alltime klassieker ‘Ziggy Stardust’. Hoewel dit absoluut één van de belangrijkste werken ooit is, heeft ze me nooit zo kunnen bekoren als de post-breakup plaat ‘Low’. Het wereldvreemde geluid van de drums, die volledige instrumentale B-kant van het album, de absolute eenzaamheid en emotionele rauwheid die ervan uitgaat, en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Ten tijde van de release kende het geen succes, ook het tweede deel van de Berlijnse trilogie ‘Heroes’ was dat in eerste instantie niet. Toch wordt net dat nummer nu overal gebruikt, tot in reclamespotjes van auto’s aan toe. Luister eens naar de volledige albums die erbij horen, en keer dan terug naar het jaar 1977. Een absoluut meesterwerk, maar door het enorme succes van Ziggy, zal dit album wel steeds een beetje verborgen blijven.
Tom McRae – Just like blood
Vanaf de eerste noten van het muziekdoosje waarmee dit album begint, had het me bij mijn nekvel gegrepen. De tweede van Tom McRae is een grote ommeslag in stijl in vergelijking met zijn debuut. Voor velen is die plaat een klassieker geworden, maar ik hield onmiddellijk meer van het rijker gevulde van dit tweede album. De leadsingle heette ‘Karaoke soul’, een regelrechte aanklacht tegen het beleid van toenmalig premier Tony Blair. Ook de live favoriet ‘Walking 2 Hawaï’, over een koppel dat de laatste zonsondergang ziet op een strand in Hawaï terwijl de nucleaire holocaust bezig is, staat op dit album. Binnenkort verschijnt nieuw werk van deze bard, waar ik nu al naar uitkijk.
Ghost – Infestussimam
Voor sommigen wellicht héél erg fout, voor anderen een aanfluiting van het genre, maar voor mij was dit dé ontdekking van mijn muzikaal 2014. Bij het zoeken naar inspiratie voor concertfoto’s (iedereen spiekt wel eens naar wat anderen doen) kwam ik terecht op een lijstje met uitsluitend metalgroepen. De foto van de frontzanger van deze band was zo bizar, dat ik besloot om ze eens op te zoeken en te luisteren naar welk soort muziek bij zo’n soort make-up hoorde. Voor de mensen die hen niet kennen, de frontman is verkleed als een antichrist paus, terwijl de bandleden zelf verkleed zijn in monnikskappen. Hun teksten zijn niet bepaald een verheerlijking van de bijbel, in een bilaterale mix van Engels en Latijn. En het werkt bijzonder aanstekelijk. Niemand kent de identiteit van deze Zweden, al doen de wildste geruchten de ronde dat Dave Grohl ook wel eens een lid van de band zou kunnen zijn. Hun laatste ep is in ieder geval door de Foo Fighters frontman geproduced. Maar de hele act is eigenlijk bijzaak, de band maakt een dansbare mix van metal, rock en pop, en ook al past deze band niet echt in het hokje van hardcore metal, deze groep zou dit jaar wel eens definitief grote faam kunnen verwerven.
Beck – Sea change
Wederom, net als ‘Low’ hier hogerop vermeld, een post break-up plaat in m’n lijstje. Het feestje van ‘Midnite vultures’, het album voor ‘Sea change’, is hier volledig voorbij. Beck verwerkt een stukgelopen relatie en het resultaat is dit prachtige album. De tour die volgt brengt hem onder andere ook naar Pukkelpop, waar de hele band werd nagespeeld met marionet-spelers, of was het nu net andersom ? Hierna zou Beck een tijdje de weg kwijtraken en mindere albums maken, om uiteindelijk vorig jaar terug te komen met een fantastisch album ‘Morning phase’ dat terecht een Grammy won.
Roy Orbison – Mystery girl
M’n eerste grote liefde, ik was ocharme vijf jaar, was Roy Orbison. De man die zijn bril op het vliegtuig vergat toen hij mocht openen voor The Beatles en noodgedwongen zijn zonnebril moest dragen tijdens het optreden en daarmee willens nillens zijn imago creëerde. De stem die enkele octaven in beslag neemt, en steeds even triest klinkt, ooit omschreven als “het geluid van een engel die achterover door een open raam tuimelt”. Het leven van Orbison was er dan ook één dat gevuld was met tristesse. Zijn eerste vrouw stierf tijdens een ongeluk met de motor en terwijl hij op tournee was kwamen zijn twee zoons om in een brand van het ouderlijk huis. Het zou letterlijk jaren duren vooraleer de man terug op beide benen kon staan, en dat leek te gebeuren toen hij samen met Jeff Lynne, George Harrison, Bob Dylan en Tom Petty de supergroep Travelling Wilburys vormde. Tegelijkertijd nam hij het album ‘Mystery girl’ op, met daarop de monsterhit ‘You got it’ en ‘She’s a mystery to me’, een nummer dat door Bono van U2 speciaal voor hem werd geschreven. Lang kon de man echter van het hernieuwde succes niet genieten, hij stierf voor het album uitkwam. Het werd na zijn dood een wereldwijd succes, en hij werd mijn eerste grote muzikale held.
Nine Inch Nails – The fragile
Toen Studio Brussel nog Studio Brussel was en ik zestien jaar, stond dit brokje noise in de afrekening. Het agressieve en opzwepende van dit nummer deed me spontaan het dubbelalbum ‘The fragile’ kopen, ongetwijfeld één van de beste albums van dat jaar. Het zou de soundtrack worden van mijn zomer, ik kon er geen genoeg van krijgen. En zoals bij elke tiener, waren de teksten uitsluitend van toepassing op mijn leven toen. Een split en een reünie later had ik eindelijk de kans om ze vorig jaar eens live te zien. Veel materiaal van ‘The fragile’ was daar helaas live niet meer bij.
The Smashing Pumpkins – Mellon collie and the infinite sadness
Mijn eerste pumpkins plaat was ‘Adore’. Een complete verrassing was dat, ik verwachtte hevige muziek die me eigenlijk niet zou aanstaan. Hardere rock was immers toen nog niet aan mij besteed. Een vriendin van me echter zei dat ik ‘Mellon collie’ eens moest beluisteren, en ze gaf me de dubbel-cd mee. Thuis alles netjes op cassette gezet, en de rest was eigenlijk geschiedenis. Of je nu liever ‘Dawn to Dusk’ of ‘Twilight to starlight’ hoort, er is geen betere of slechtere kant voor mij aan dit album. Tijdloos, en samen met ‘Adore’ de laatste échte pumpkins platen die er toe doen. De cassette heb ik niet meer, die heeft er na ettelijke speelbeurten de brui aan gegeven waardoor ik het album toch moest kopen. En spijt heb ik daar echt nooit van gehad.
Dit zijn mijn seven wonders, maar ik kan het niet nalaten om nog zeven andere wonderplaten mee te geven die voor mij minstens even belangrijk waren en nog steeds zijn:
Bruce Springsteen – Darkness on the edge of town
Manic street preachers – This is my truth, tell me yours
Suede – Coming up
Nick Cave – No more shall we part
Ryan Adams – Love is hell part 1&2
The Walkmen – Heaven
Tom Waits – Closing Time
Allen onmisbaar in uw platenkast.