Afgelopen weekend lanceerde de Antwerpse producer Oaktree een visueel verlengstuk voor z’n meest recente release ‘Dust’. Daarvoor werkte hij samen met zeven bevriende kunstenaars, waaronder Indiestyle-fotografe Agathe Danon, die elk voor een bepaald nummer een kunstwerk maakten. Het resultaat is een digitale choreografie die al het beeldmateriaal verzamelt en muteert, doet veranderen en laat verdwijnen. We vroegen Adriaan De Roover om om tekst en uitleg bij het project.
Wat was het idee achter de digitale choreografie?
Het is een idee dat langzaamaan gegroeid is. Eerst wilden we een video maken, waarna er nog een gelijkaardig idee bijkwam en het uiteindelijk tof leek om voor alle nummers iets te doen. Omdat het audiovisuele wel leuk is maar ik andere kunstvormen even interessant vind, besloten we ze te combineren. Het was niet zo dat ik per se een videoclip moest hebben als promotool.
De digitale choreografie komt meer vanuit m’n eigen interesses en vragen. Wat gaan mensen maken? Wat zou een fotograaf doen? Wat zou een architect doen? Wat zou het geven om dat allemaal samen te brengen? Aangezien het allemaal heel verschillende werken zijn vroeg ik me af of er ergens een lijn in te vinden was of totaal niet. Moest die digitale ruimte niet werken, dan was het ook goed. Ik wou het gewoon proberen.
Ook het aspect van vergankelijkheid houdt me al lang bezig. Ik heb steeds 101 tabbladen open staan die ik waarschijnlijk nooit ga bekijken. De beperking om niet alles te kunnen checken fascineert mij. Je vindt iets of je vindt iets niet. Of het is voorbij: dat is moeilijk voor te stellen, omdat je verwacht dat filmpjes over honderd jaar nog te bekijken zijn op YouTube. Vanuit zo’n vragen is het idee ontstaan om iets te maken dat altijd verandert of verdwijnt. Het is raar dat zoveel mensen er zoveel tijd en energie in steken, maar tegelijk is het heel fascinerend.
Is het makkelijk om je eigen creaties los te laten of hou je toch liever alles dat je gemaakt hebt bij?
Ik vind het moeilijk om bijvoorbeeld onafgewerkte opzetjes los te laten. Daar steekt altijd wel wat van mezelf in. Ik heb ook veel stukjes muziek op m’n computer staan die ik toch ooit wel moet afwerken, al is het voor mezelf. Ik wil dat van me afschudden.
Je hebt allemaal verschillende soorten kunstenaars gevraagd, hoe heb je geprobeerd om die te verenigen?
Ik heb bewust niet te veel artiesten uit dezelfde hoek gevraagd en heb eigenlijk niet echt geprobeerd om die te verenigen. Dat was de grote uitdaging, maar uiteindelijk zijn ze wel verenigd in het eindresultaat dankzij het talent van Vincent (Van Dijck, n.v.d.r.) die de website gemaakt heeft. Ik vind dat het nu één wereld vormt.
Voor de kunstenaars die hebben meegedaan is het misschien ook moeilijk geweest om los te laten. Ze hebben iets gemaakt en dat werd dan ineens in vijftien stukken geknipt en omgedraaid. Die moesten daar dan ook maar vrede mee nemen omdat het paste binnen het geheel. Dat is alsof ik een nummer zou maken en iemand het omdraaide en daar een dj Tiësto-beat onder gooide.
Het is dus niet zo dat de kunstwerken evolueren naar hun oorspronkelijke vorm?
Nee, Vincent zoomt in op zaken en maakt bepaalde keuzes binnen de ruimte. Daardoor komt er opeens een lijn naar voor. Ik heb een keuze gemaakt vanuit een interesse voor die artiesten hun werk, en ik ken ook iedereen persoonlijk. Voor mij is het belangrijk om dingen dicht bij mezelf te houden. Ik vroeg me af of het uiteindelijk zou werken, maar naar mijn gevoel is dat wel het geval en heeft elk werk z’n eigen ruimte gekregen.
Je moet een beetje zoeken, maar dat is net het leuke omdat je er bewust door moet gaan zweven en er bewust tijd in moet steken.
Ik kan me voorstellen dat veel mensen er nerveus van worden en het ook echt na een tijd gehad hebben. Maar oké, het is er nog eventjes en je moet het vooral op je eigen tempo ontdekken gok ik. Zelf vind ik vind het interessant om met de presentatie van de werken te experimenteren.
Is het op voorhand beslist hoe de choreografie gaat evolueren of wordt dat dag per dag beslist? Hoe hard ben je daarbij betrokken?
Ik heb het hele proces van totstandkoming van dichtbij meegemaakt en dat gaat gewoon zo blijven terwijl de ruimte zich langzaamaan ontwikkelt. Voor mij is het een oefening in loslaten, ik heb namelijk al die mensen gevraagd om iets te maken vanuit hun eigen gevoel en het is niet dat alles exact moest zijn zoals ik het wilde. Ik vind het heel tof om op voorhand dingen te bedenken en ik heb een aantal parameters opgesteld, maar ik had totaal geen idee waar het exact naartoe zou gaan. Ik heb dus echt de controle moeten loslaten. Dat is net hetzelfde met de muziek: hoe je klank ervaart op die website, dat heb ik ook niet helemaal in de hand. Dat hangt af van je navigatie . Ik vind het op zich heel boeiend om dat te leren.