Het zou nogal vreemd zijn om deze week voorbij te laten gaan zonder op de Brexit in te gaan. Niet alleen omdat het een belangrijke gebeurtenis is die ongetwijfeld de geschiedenis gaat veranderen, of omdat het pijnlijk duidelijk maakt hoe pijnlijk xenofoob het westen is. Niet alleen omdat verdeeldheid wint van eenheid, of omdat het belang van politieke integratie onderschat wordt. Niet alleen omdat Farage een liegend monster is, of omdat deze beslissing het globalisme volledig ondermijnt, maar ook omdat de Brexit voor de muziekindustrie mogelijk een ramp kan betekenen.
In een artikel van Laura Snapes voor Pitchfork werd door kenners duidelijk gemaakt dat de impact op livemuziek desastreus kan zijn, dat platenlabels mogelijk moeilijker hun muziek kunnen promoten, dat de kosten voor een release misschien stijgen en dat projecten subsidies kunnen verliezen. Dat zou niet alleen slecht nieuws zijn voor de Britten, maar de kans is dus groot dat wij hier ook de gevolgen zullen dragen. Dagen als vandaag maken nochtans wel duidelijk welke rol muziek in de context van zo’n politieke gebeurtenis kan spelen: enerzijds helpt muziek de gebeurtenissen te verwerken, anderzijds is het als kunst een middel om een onafhankelijk perspectief op de wereld te geven, dat op een eigen manier te verspreiden en mensen meer aan te zetten tot nadenken.
Om dat te onderstrepen maakten we een playlist van nummers die vandaag relevanter dan ooit aanvoelen vanwege hun toon en boodschap. Van de verzachtende über-Britse The Jam-song ‘English rose’ tot Jam City’s ongemakkelijk toepasselijke protestnummer ‘Black Friday’. Beluister ze hieronder. Bonustrack is de liveversie van ‘Foundations’ en ‘A new England’ door Kate Nash en Billy Bragg. De teksten spreken voor zich.