Header image

Plonsjes: tien nummers die wij deze week op repeat hebben staan

door Zeno Van Moerkerke

Uiteindelijk gaat er geen maand voorbij zonder Kanye, excuus, Ye-nieuws. Voor eenmaal was de notoire leverancier van quotes niet zelf de aansteker, maar was het niemand anders dan de geliefde Nieuw-Zeelandse Lorde die de bal aan het rollen bracht. Op Instagram, waar anders, deed ze haar beklag over de inkadering van Ye en Kid Cudi’s nieuwe tour als Kids See Ghosts: de glazen bak waarin ze optreden zou wel erg lijken op die van haar laatste tour.

Het doet ons alleszins erg denken aan de release van Drakes clip bij ‘Hotline bling’. Zijn uiterst vermakelijke dansjes leken plaats te vinden in de ultrastrakke, serene lichtinstallatie van James Turrell, die uiteraard zelf nooit betrokken was bij de creatie van de clip. De conclusie was dat simpele esthetiek een eeuwig gevecht met plagiaat mag leveren, en ergens maar goed ook, want een alleenrecht op het gebruik van glazen bakken lijkt ons wat vergezocht. Laten we niet vergeten dat Justin Bieber in 2016 óók in een zwevende glazen bak optrad. Maar goed, alvorens dit te veel begint te lijken op een weekendcolumn in de Zeno, kan ik jullie met veel trots verkondigen dat de plonsjes deze week van excellente kwaliteit zijn. We verzamelden Franse hiphop, doodeerlijke pop, knetterharde industrial rock en veel meer. De plonsjes deze week komen van Stan, Yannick en Zeno, onderaan vind je een handige spotifylijst.

Eddy de Pretto – Grave

Voor borstklopperige, van testosteron overlopende hiphop moet je niet bij Eddy de Pretto zijn. De amper 25-jarige Fransman heeft lak aan alles wat naar genderstereotypen ruikt en gaat die slag om slinger te lijf in zijn muziek – zie bijvoorbeeld kippenvelnummer ‘Kid’ vanop eerste plaat ‘Cure’. Dat in maart verschenen debuut wordt nu opnieuw uitgebracht als ‘Culte’, aangevuld met een kwartet nieuwe songs. In een weergaloos ‘Grave’ stelt de Pretto, zelf homo, alle jongeren gerust die in de knoop liggen met hun geaardheid: Ce n’est pas grave si tu ne te réveilles pas tout seul / Si à côté de toi c’est un gars et que t’as la larme à l’œil”. (Stan)

Ariana grande – Thank u, next

Ariana Grandes relatie met Pete Davidson, komiek bij de Amerikaanse avondshow Saturday Night Live, liep op de klippen en daarom vond Davidson het aangewezen de nodige sketches en steken uit te delen op de beeldbuis. Ariana’s antwoord is verrassend open, een verfrissing tussen de meest generische lyrics die de gemiddelde breakup song sieren. Voor eenmaal is de lyric video een kijkbeurt waard, in zijn zoektocht naar zelfliefde, reflectie en uiteraard enkele passief-agressieve steken, om niet te vergeten dat de song op zich ook een uiterst aangenaam poppareltje is. (Zeno)

HEALTH & Youth Code – Innocence

Twee bands uit het zonovergoten L.A. geven ons een samenwerking waarvan we niet wisten dat we ze nodig hadden, maar toch een die eenieder verdient. De noiserockers van Health riepen eerder al de hulp van Soccer Mommy in, nu worden ze bijgestaan door Youth Code, een industrieel en hardcore punk duo dat HEALTH pusht om zichzelf en het genre heruit te vinden. Vooral de afschrikwekkende vocals van zangeres Sara Taylor hebben een groot aandeel in hoe krachtig dit nummer wel niet binnenkomt, een regelrechte mokerslag. (Yannick)

Postiljonen – Chasing stars

Postiljonen beloofde onlangs om in 2019 een opvolger voor ‘Skyer’ en ‘Reverie’ te brengen. Op een titel en een precieze releasedatum is het nog even wachten, maar het Zweedse droompoptrio loste wél al een eerste single. In ‘Chasing stars’ – gelukkig niet ‘Chasing cars’ – trekt de tegelijk weemoedige en gelukzalige stem van frontvrouw Mia Bøe als vanouds baantjes in een bad van suikerspinnen synthesizers. (Stan)

Lil Peep – Fingers

Eén jaar na het onfortuinlijke overlijden van Lil Peep bundelt zijn entourage het resterende songmateriaal op ‘Come over when you’re sober, pt. 2’. Geen knallers als ‘Benz truck’ en ‘The brightside’ hier, wél alles wat zijn muziek zo kenmerkte: nadrukkelijke melodieën en treurige teksten, gezongen met die typische trage, haast comateuze stem van hem. ‘Fingers’ is een van de betere nummers, en sluit het album af met een profetisch “I’m not gonna last here / I’m not gonna last long”. Lil Peep werd 21. Wat een zonde. (Stan)

Peter Broderick – Techno for lemurs

Zoals de titel aanduidt zit Peter Broderick niet verlegen bij wat zelfrelativering. ‘Techno for lemurs’ is dan ook effectief techno, en ook weer niet. De klassieke inspiratiebronnen als Steve Reich zijn duidelijk in de minimale melodieën terwijl de beat steeds harder durft doorduwen, de trip van negen minuten leidt je langs dichte bossen en weide velden met Peter Broderick als goedlachse gids die je aandacht legt op elk klein detail. Deze techno voor lemurs overstijgt alleszins mijlenver Koning Julians ‘Ik hou van dansen’. (Zeno)

Earl Sweatshirt – Nowhere2Go

We zagen Sweatshirt al even door het raam lonken op ‘FM!’ van Vince Staples en nu is die langverwachte single er dan toch van gekomen. De productie is top notch en bulkt van uiteenlopende invloeden en klanken. Het nummer voelt bijna aan als een interlude en doet ons vooral nog meer hunkeren naar die opvolger van ‘I don’t like shit, I don’t go outside’. (Yannick)

These New Puritans – Into the fire

These New Puritans maakte met ‘Hidden’ een van de meest intrigerende meesterwerken van het vorige decennium. Ze leverden een album vol groteske percussie, weidse orchestratie (de klarinetten in ‘Time xone’!) en terugkerende motieven, ‘Hidden’ mag zonder schroom meedingen in albumlijstjes van Klara en tegelijk een moshpit starten. Nieuwe single ‘Into the fire’ verdient dus uw aandacht, zeker als we u vertellen dat frontman Jack Barnett onbevreesder dan ooit klinkt op deze oerdegelijke stamper. (Zeno)

JPEGMAFIA – Puff Daddy

Peggy moet zowat dé doorbraak zijn in het hiphop genre surfend op het succes van zijn debuut ‘Veteran’ begin dit jaar. De Amerikaan knipoogt graag richting fans van Death Grips of Ho99o9 samen met strepen punk uit de jaren 80. Deze samenwerking met Kenny Beats matcht zijn distorted PC-muziek perfect met Peggy’s stomende vocals voor een korte maar moshpit-verzekerende single. (Yannick)

Anderson .Paak – Who R U?

Anderson .Paaks tweede album ‘Oxnard’ is arriveert al volgende week en na het funky ‘Tints’ met Kendrick krijgen we nu een tweede single. ‘Who R U?’ slaat de raprichting in, de percussie slaat wild om zich heen en .Paak voelt zich als een arrogante vis in het water. Meer dan ooit lijkt hij comfort te vinden in zijn imago als badass levensgenieter, om maar te zeggen dat de swag er vanaf druipt. (Zeno)