Net voor we verdwijnen in vier dagen Pukkelpop delen we nog even onze favoriete nieuwe muziek met jullie. De selectie deze week komt van Thomas, Daan en Zeno, onderaan vind je een handige Spotifyplaylist met alle plonsjes van het voorbije jaar.
Halo Acid – Never let me go
Aan ‘Never let me go’ is duidelijk te horen dat Halo Acid uit het Verenigd Koninkrijk komt. De producer verhakkelt Britse underground elektronica, met heel wat respect voor de geschiedenis van het genre, maar zonder er te trouw aan te blijven. ‘Never let me go’ is een aparte trip, die meermaals van sfeer wisselt, maar telkens uitermate opzwepend blijft, zonder daarvoor een 4/4-ritme nodig te hebben. (Daan)
Molly Nilsson – A slice of lemon
Molly Nilsson blijft koppig en onafhankelijk haar eigen ding doen. Vaak leidt dat tot geweldige muziek voor een weinig omvangrijk publiek, en ook ‘A slice of lemon’ lijkt dat lot beschoren. We horen: een Scandinavisch oerinstinct voor popmuziek, dreamy vibes die doen denken aan het meest punchy werk van Beach House en een nummer dat met de nodige wanhoop en beeldspraak meer over de klimaatopwarming dan over de liefde lijkt te gaan. (Thomas)
Cloud Nothings – The echo of the world
Fan zijn van Cloud Nothings is een lonende zaak. Aan een rotvaart releasen de indierockers albums zonder al te hard vast te roesten in het steeds saaier wordende genre. Dit jaar nog komt nieuw album ‘Last building burning’ eraan, en de stomende single ‘The echo of the world’ is al een loeiende voorbode om onze oren te spitsen voor dat moment. (Zeno)
Troye Sivan – Animal
Met elke nieuwe single bevestigt Troye Sivan een beetje meer zijn status als kroonprins van de popmuziek. Op ‘Animal’, alweer het vierde vooruitgeschoven nummer van het nieuwe album ‘Bloom’, schommelt de jonge twintiger tussen bombastische eightiespop en ambitieuze post-’Blonde’-frivoliteiten. Dankzij de productiehulp van onder meer Jam City (zijn geweldig spaarse gitaarklanken zijn uit de duizend herkenbaar) en The Haxan Cloak klinkt die stijloefening tegelijk ingehouden en uitbundig, magisch en verlangend, moeiteloos en verfijnd. (Thomas)
Adrianne Lenker – Cradle
Of ze nu in Big Thief-verband zingt of solo liedjes uitbrengt onder haar eigen naam: de stem van Adrianne Lenker blijft hoe dan ook een krachtig instrument dat weinig versiering nodig heeft om te betoveren. Met een gestripte instrumentatie en subtiel sluimerende echo’s emotioneert de muzikante alvast op ‘Cradle’, de eerste single van haar nieuwe album ‘abysskiss’. (Thomas)
Bliss Signal – Swarm
De producers Mumdance en WIFE hebben onder de naam Bliss Signal samen een ep gemaakt. Het materiaal op ‘Drift’ mogen ze dan wel zelf als metal omschrijven, ondanks de duistere sounds blijven de drie stevige nummers toch sterk in de elektronische hoek. ‘Swarm’ is een gigantische muur van geluid, die op zijn eigen manier genres als postrock en sludge verkent, maar evenzeer aanleunt bij producties van pakweg Ben Frost. In vier minuten gaan de heren vrij compromisloos van harder naar hardst – brace yourself voor je aan deze luisterbeurt begint. (Thomas)
PNL – 91’s
Het Franse antwoord op Amerikaanse Cloud Rap slaat op hun nieuwe single een nieuwe richting in. De raps klinken nog steeds alsof een grote wolk rook in de weg zet, maar de zomerse, misschien zelfs wat housey beat zorgt wel voor een nieuwe vibe van PNL. (Daan)
Col3trane – Britney
Na ‘Penelope’, dat hem een dik platencontract, Colors-sessie en SG Lewis-faeture bezorgde, bezingt de beloftevolle Britse r&b-hiphop-popartiest Col3trane nu ‘Britney’. Met invloeden van Frank Ocean en de broertjes Paul (in de productie) klinkt de Londenaar tegelijk ambitieus en toegankelijk. Zijn geluid is een unieke en een meteen herkenbare mengeling van verschillende genres, en met deze nieuwe single bewijst Col3trane definitief geen one-hit-internet-wonder te zijn. (Thomas)
Mitski – Two slow dancers
Na de gekke disco van ‘Nobody’ keert Mitski op ‘Two slow dancers’ terug naar de hyperserieuze, droevige indie waar ze op haar twee vorige platen mee doorbrak. Halverwege is er een prachtige inval van genuanceerde synths, en naar het einde toe loopt de spanning op. Maar verder leunt het nummer bijna volledig op de zang van Miyawaki, die barst van de gevoelens, en toch steeds gereserveerd blijft. Meer dan onrust, heerst er in dit nummer berusting; stilte na de storm als het ware, ideaal als afsluiter van een ongetwijfeld weer intense plaat. (Thomas)
Puce Mary – Red desert
Twee jaar na het geweldige ‘The spiral’ ruilt Puce Mary het label Posh Isolation in voor het iets grotere PAN. Op haar nieuwe plaat ‘The drought’ zou het er iets minder bruut aan toe gaan, al toont de single ‘Red desert’ wel dat ze het niet helemaal kan laten om tussen meer ambient-gerichte geluiden wat chaos te scheppen. De release krijgt de nodige literaire, filosofische en artistieke bagage mee, gelukkig is ‘Red desert’ ook sterk en visceraal genoeg om zo’n intellectuele context te rechtvaardigen. (Thomas)