Plonsjes van de week #25: de tien nummers die je de voorbije week niet mocht missen

door Thomas Konings

Deze week had ik de zware verantwoordelijkheid om negen Plonsjes te kiezen, naast een obligate ode van Sven Volckerijck aan het nieuwe nummer van The Shins. Het is een eclectisch lijstje geworden met een paar Belgen (Hamza, Oaktree), enkele gevestigde waarden (Charli XCX, TRAAMS, Lorenzo Senni), een paar artiesten die eerder al deze rubriek haalden (Hazel English, Dark0, GFOTY) en een onbekende nieuwkomer (The Cradle). Ontdek ze hieronder of volg onze afspeellijst op Spotify.



The Shins – Dead alive

Je zal als band maar een single als ‘Phantom limb’ op je palmares staan hebben. Hoe evenaar of – beter nog – overtref je dat ooit? Het probleem is gekend bij het vijftal The Shins. Na twee jaar doen ze opnieuw een poging met de voorloper van het volgend jaar te verschijnen vijfde album. Akkoord, ‘Dead alive’ heeft niet de instant-oorwurmkwaliteiten van ‘Phantom limb’. Verder valt er niet zo veel negatiefs te zeggen over dit nummer. Met een heel melodieus refrein dat na enkele keren toch geweldig blijft hangen, weten de Amerikanen aardig te bekoren. De eenvoudige maat waarin de song gespeeld wordt (een vierkwartsmaat, muziekkenners?) geeft ‘Dead alive’ een kampvuurgehalte waarvan Chiromeisjes en Scoutsjongens talloze keren kunnen genieten. En dan is er nog de geniale toets met het orgeltje dat psychedelisch invalt. Zelf kondigde het quintet deze song aan als een Halloweengeschenk in afwachting van het album, en toch horen wij vooral een heel zomers deuntje. Wél helemaal in Halloweensfeer is de lichtjes fantastische clip die erbij hoort: een nachtmerrie van een reuzefiguur die als een Godzilla ingrijpt en rondbanjert in een idyllisch voorstadje, daar lust elke “trick or treat”-fan pap van. (Sven)

Dark0 – Luka

Vrijdag heeft de Londense producer Dark0 z’n nieuwe ep ‘Oceana’ (via XL Recordings) gelanceerd. Daarop stuurt hij z’n synthgolven van instrumentale grime naar emotionele trance die schipperen tussen euforisch en melancholisch. ‘Luka’ is misschien wel m’n favoriete nummer van het werk: de electronica walst over je, terwijl een vocal sample die vage, dubbele sfeer naar een nieuw hoogtepunt brengt en de synths ratelende rave op een cerebraal niveau manifesteren.



Lorenzo Senni – Win in the flat

Niet alleen Dark0 verkent nieuwe horizonten in de trance, ook Lorenzo Senni kan er wat van. Het is eigenlijk zijn grote obsessie. Sinds kort steunt Warp de Italiaan in de verfijning van zijn pointillistische trance en ‘Win in the flat’ is het eerste resultaat dat we van die samenwerking mogen horen. Het nummer kleedt z’n geliefkoosde genre van top tot teen uit, tot er enkel een kaal idm-skelet overblijft dat barst van euforie maar nergens dansbaar wordt. Daardoor voel je een zekere spanning, lichte irritatie misschien zelfs, maar op een heel erg bizarre manier wordt dat ook weer cool.



GFOTY – The argument

Over (soms) genietbare irritatie gesproken: GFOTY heeft haar eerste echte full length release uit! Ik ben er nog niet echt uit wat ik nu precies van het hele plaatje moet vinden, maar ‘The argument’ is in ieder geval te gek. De song bestaat uit een willekeurige opsomming van woorden, een flink ge-autotunede verse van A. G. Cook en een bizar abrupt einde. Tamelijk dolletjes, al maken de aanstekelijke melodie en fijne productie alsnog geslaagd.



TRAAMS – A house on fire

Vorige week brachten de Britse postpunkers van TRAAMS een acht minuten durende nieuwe single uit. ‘A house on fire’ houdt al van het begin een strak tempo aan en start al meteen met bijna manische zang. Gaandeweg zinkt het nummer steeds verder weg in een strakke groove die zichzelf herhaalt en verstevigt tot je ofwel helemaal gehypnotiseerd in een roes geraakt, ofwel helemaal naar de gort gedaverd bent.

Hamza & Ramriddlz – El dorado

Het kan je misschien ontgaan zijn, maar de Brusselse rapper Hamza is serieus aan het doorbreken. Op YouTube scoort hij miljoenen views, terwijl voor z’n nieuwe single de Egyptisch-Canadese Drake-approved artiest Ramriddlz komt opdraven. ‘El dorado’ is een stomende jam die met zuchtende Franse croons het midden houdt tussen r&b en dancehall. Beide jongens geven onder een afwerkend likje autotune en over een speelse en zoete productie het beste van zichzelf en dat zorgt hier voor vuurwerk.

Oaktree – Viooltje

Hoewel het niet zo vaak gebeurt dat Belgische artiesten onze Plonsjes halen, hebben we er deze week twee. Oaktree (foto) loste deze week een live-opname van ‘Viooltje’ en kon daarmee niet ontbreken in dit lijstje. Wie de Antwerpenaar dit jaar aan het werk zag, herkent dit nummer waarschijnlijk: ‘t is een episch en redelijk opzwepend stukje muziek dat met synthvlagen en zigzaggende vioolklanken z’n plezier meer vindt in opbouwen dan in uitbarsten. Nogal verschillend van het werk op z’n laatste ep, maar daarom niet minder goed.

Charli XCX – After the afterparty (feat. Lil Yachty)

Na ‘Vroom vroom’ maakt Charli XCX met ‘After the afterparty’ een terugkeer naar de mainstream. Met een feature van Lil Yachy en blitse SOPHIE-geluiden blijft ze wel cool en edgy, terwijl 2013-Miley nooit ver weg is (‘We can’t stop’ dan in het bijzonder). Je moet het hier hebben voor de combinatie van die schreeuwerige zang van de Britse en de suikerzoete maar beetje flauwe productie. Als dat wel je ding is, hoor je een schattig feestliedje met een fijne verse van Lil Yachty dat een balans vindt tussen mainstream en experimentele scene.

The Cradle – It was enough

Binnenkort brengt het platenlabel Ramp Local een nieuwe compilatie uit, ‘Eclectic sessions vol. 2’. Daarvan zijn deze week drie sterke nummers op het internet verschenen: een druk en dreamy elektronisch liedje van Giant Claw, bulldozerpsychedelica van New England Patriots en weirde indiepop van The Cradle. Die laatste doet met ‘It was enough’ misschien een beetje denken aan Panda Bear, al wordt diens hemels geluid ingeruild voor een rommelige productie vol kletterend keukengerei. Het plezier zit hem hier vooral in het experiment en de mix van orde en chaos, zo is dit een liedje waarvan ik niet meteen een gelijke ken.

Hazel English – Make it better

Het is moeilijk om te zeggen wat Hazel English nu precies beter doet dan de duizenden andere dreampopbandjes die saai of passé klinken. Zo inventief is een nummer als ‘Make it better’ op zich niet, maar het werkt wel. Dat moet vast deels aan de prachtige stem van de Amerikaanse liggen, en heeft waarschijnlijk ook te maken met de manier waarop Hazel gevoelens in haar liedjes weet te steken. Op 24 november speelt ze overigens in de Botanique, mis dat niet.