In een week waarin Air Traffic drie keer Het Depot uitverkocht, in een week waarin Calvin Harris en Frank Ocean samenwerkten en in een week waarin security onze vibe kwam killen in de Botanique, probeerden we toch ook zin te zoeken in de nieuwe liedjes van de voorbij dagen. Jens Van Lathem en Thomas Konings stellen hieronder hun tien favoriete liedjes voor, je kan ze hieronder zoals gewoonlijk ook checken in onze Spotify-lijst.
Mothpuppy – Flea
Je begint dit liedje misschien te luisteren omdat je gewoon houdt van al die lo-fi gitaar Bandcampbandjes. Maar dan merk je hoe die interessante stem je meeneemt in haar verhaal zonder te letten op details als refreinen en strofen en denk je bij jezelf: ja, dit is exact wat ik nodig had. (Jens)
Trementina – Please, let’s go away
Je begint dit liedje misschien te luisteren omdat je nu eenmaal al langer doorhebt dat de Chileense psych/dreampopscene de beste is. Maar dan luister je opeens naar die interessante gitaren, die karakteristieke vocalen en die solo die er net niet over gaat en denk je bij jezelf: ja, misschien moet ik die wereldreis toch door Zuid-Amerika in plaats van zuidoost-Azië maken. (Jens)
Arca – Anoche
Deze week pakte Arca uit met twee nummers uit z’n opkomende self-titled XL-plaat. Ze zijn allebei steengoed (als in: beste liedjes die ik dit jaar al hoorde?) maar omdat we hier met plaatsgebrek zitten, zal ik er eentje kiezen. Da’s dan ‘Anoche’, een hartverscheurende trage met Spaanstalige sirenezang en abstracte maar daarom niet minder emotionele electronica. De evolutie die Ghersi gemaakt heeft is duidelijk: na z’n productiewerk voor Björks ‘Vulnicura’ is de in Londen wonende Hondurees met z’n eigen vocals aan de slag gegaan en het resultaat is ronduit adembenemend. Je hoeft ze niet te verstaan om te voelen waar het hier over gaat, al helpt de prachtige Kanda-clip ook wel om de song beter te begrijpen: ‘Anoche’ behandelt kwetsbaarheid en liefde, en het verband tussen die twee. Een daarmee verbonden dualiteit is overal aanwezig in Arca’s werk en vind je in het paradoxale, complementaire gebruik van bevreemdende en prachtige elementen. Waarschijnlijk is dat nog nooit duidelijker geweest dan in dit tweede voorproefje van ‘Arca’, dat ondanks zijn queerness, Spaans en vluchtige contouren bekend en algemeen aanvoelt. (Thomas)
Future – Selfish (feat. Rihanna)
Het klinkt een beetje als “let’s eat shellfish” maar op hun nieuwe samenwerking van de week (eat that, Calvin Harris) zingen Future en Rihanna wel degelijk “let’s be selfish”. Hoe jammer ook dat ze niet het eerste declameren, is deze nieuwe song uit ‘HNDRXX’ een verrassend commercieel klinkend schot in de roos. Da’s een vreemd ding om te zeggen over twee mainstream A-list-artiesten, maar we leven nu eenmaal in 2017 en sterren doen net zo gek als je dat in post-post-moderne tijden van hen mag verwachten. Hoe dan ook laat dit even excentrieke als geniale duo zich hier gaan in een ballad die net zo glad klinkt als Future z’n autotune. ‘t Is iets anders dan stoere trap rap, maar zelfs de melige electronica komt hier gewoon verrassend goed tot z’n recht. Laat ons hopen dat dit de crossoverhit is die Nayvadius DeMun Wilburn nodig heeft om bij ons ook echt door te breken. (Thomas)
Mathew Lee Cothran – Farrah Abraham
Voor wie de low key Daily Mail-pop culture liever aan zich voorbij laat gaan (can’t blame you, wou dat ik ook zo sterk was) leg ik graag nog even uit wie Farrah Abraham is: ze is een Britse die vooral bekend is omwille van haar tienermoederschap en haar miserie. Voor wie de high key kunst-en-muziek-cultuur aan zich voorbij laat gaan (can blame you, we hebben progressieve muziek zo hard nodig) voeg ik daar graag nog aan toe dat de vrouw in de vorm van ‘My teenage dream ended’ een avant-gardistisch brostep geïnspireerd postinternetachtig meesterwerkje heeft uitgebracht. Mathew Lee Cothran (van Elvis Depressedly) beseft dat laatste maar al te goed en heeft op z’n nieuwe album ‘Judas hung himself in America’ de meest geschikte diy indie-song erover geschreven – een mooie, oprechte en droeve illustratie van onze maatschappij. (Thomas)
MHD – Aftro trap part. 8 (never)
Begin dit jaar voorspelden Jens en ik een paar trends van het komende muziekjaar. De opmars van Franse hiphop was er eentje van en nu moeten we alles doen om hier een self-fulfilling prophecy van te maken. In dat kader, maar vooral omdat het een ge-wel-dige song is, mag ‘Afro trap part. 8 (never)’ van MHD niet ontbreken bij onze Plonsjes. Het nummer is een opmerkelijk donkere nieuwe toevoeging aan het sterke oeuvre van de 22-jarige rapper. De afropopinvloeden zijn nog steeds onmiskenbaar, maar – indruisend tegen het clichébeeld – worden ze hier voorzien van een donkere ondertoon. Je hoort die niet alleen in de vijandige lyrics “tu me détestes, c’est réciproque / un selfie? / never”, maar ook in de donkere claustrofobische bassen, die wel geleend lijken bij de duistere Zuid-Afrikaanse house gqom. Daardoor schuift MHD nog wat verder op richting de harde grime van z’n Britse tegenhangers zonder z’n eigen touch te verliezen, een spannende evolutie. (Thomas)
Spoek Mathambo – I found u (feat. Kajama en Fantasma)
Nog meer invloeden uit het zwarte continent duiken onze Plonsjes deze week binnen via Spoek Mathambo, de Zuid-Afrikaanse duizendpoot die zichzelf al op verschillende manieren en met verscheiden projecten heeft bewezen. Zelf zegt hij nu echt z’n ding gevonden te hebben en afgaande op ‘I found u’ kan ik me daar wel in vinden. Z’n nieuwe single is er echt eentje die de hedendaagse wereldwijde muziekscene typeert: enerzijds hoor je hier het lokale heel hard – dat is ook gewoon de bedoeling van Mathambo, die inspiratie zocht bij plaatselijke zulu folk – anderzijds heb je dat geglobaliseerde element in de hedendaagse elektronische productie. Verder is ‘I found u’ een slimme popsong: fris, opzwepend en dat zonder echt bekend in de oren te klinken. (Thomas)
CARE – Solitude
Voorlopig heb ik nog niet de tijd gevonden om m’n tanden te zetten in ‘LUV IN THE RUINS’, het tweeledig, imposant debuutalbum van CARE dat werd uitgebracht door het meer dan fijne label Winspear. ‘Solitude’, deze week nog eens in de kijker gezet door middel van een videoclip, klinkt echter bijzonder veelbelovend. Ik ben vrij zeker dat dit zo’n song is die met heel z’n hart bemind wordt door al wie hem kent: over negen minuten tijd neemt de jonge singer-songwriter de tijd om z’n theatrale verhaal te vertellen. Hij heeft er de stem voor: je wordt immers makkelijk meegesleurd in de gevoelige, opvallende manier van vertellen en vergeeft hem met een glimlach alle pathos die er tegenaan gezwierd wordt. Daarnaast heeft dit nummer echt een briljante opbouw. Wat start als een spaarzaam folkliedje, mondt uit in een rijk georkestreerd, episch spektakel dat zichzelf even charmant als avontuurlijk stort in deugddoend drama. (Thomas)
Max T – Terror, bright
Tot de voorbije week was het alweer even geleden dat een Animal Collective-schatplichtige band (of AnCo zelf) me van m’n sokken wist te blazen. Max T (ook al onder platencontract bij het bovengenoemde Winspear) bracht daar verandering met ‘Terror, bright’, een veelzeggend getiteld nummer. Je moet het immers wel aankunnen, die overdadige dosis geluiden, kleuren – deze song gaat gepaard met een grote waarschuwing voor epileptische synesthesisten en synesistische epileptici – en valsige zang. Voor wie dat geen probleem is, voor wie zich niet te cool of mannelijk voelt voor een mierzoete dosis faux-pop – deze song gaat eveneens gepaard met een grote waarschuwing voor auditieve diatbetici en diabetische audici – en voor wie floreert in een omgeving van chaos en dystopische utopieën is hierrrr Max T. (Thomas)
Aponogeton – The night sky is falling
Deze week was er écht écht écht veel goede muziek. Nog meer dan anders. Dat heeft misschien meer te maken met het feit dat ik, in tegenstelling tot andere weken, zondag van ’s ochtends vroeg (lol nee kater) tot ’s avonds laat (nee ’s nachts laat!) nieuwe liedjes liggen luisteren heb dan met de realiteit, maar da’s een kwestie van perceptie en post-truth-statement. En toch kies ik hier een nummer dat al uitgebreid beschreven is op de Indiestyle-webstek in plaats van andere excellente innovatieve ambient die deze week verscheen (Dedekind Cut, Suda, Ian William Craig). Dat is omdat ik echt geloof in Aponogeton (en m’n ander artikel niet zoveel clicks en likes kreeg als ik hoopte hihi) en deze ‘The night sky is falling’ een heel eigen melkwegstel ontdekt heeft, waar de nachtlucht valt met een magische schijn maar het opletten geblazen is voor giftige dampen. (Thomas)