Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Blanck Mass – Animated violence mild
Blanck Mass, oftewel de rumoerigere helft van Fuck Buttons, doet het al een tijdje solo. De vooraf geloste single lijkt erop te wijzen dat de Brit op zijn nieuwe album op hetzelfde elan verder gaat als op het goed ontvangen ‘World eater’. Verwacht je dus maar aan een overweldigende doch melodische hoop herrie vol vervormde vocals en beukende ritmes. (Tobias)
Channel Tres – Black Moses ep
Compton wordt meestal geassocieerd met bendegeweld, maar ook met de Dr. Dre’s en Kendricks van deze wereld. Channel Tres komt eveneens uit deze stad aan de Westkust, maar pakt het net iets anders aan dan je in eerste instantie zou verwachten. De 28-jarige rapper zag de puzzelstukjes in elkaar klikken toen hij via Drakes ‘Passionfruit’ Moodymann en andere Chicago House leerde kennen. Op zijn eerst selftitled ep presenteerde hij een combinatie van zowel de LA-hiphopinvloeden en houseproducties. Op de ‘Black Moses’-ep lijkt hij verder die richting in te slaan, maar maakte hij naar eigen zeggen ook zijn eerste raptrack, samen met JPEGMAFIA. (Daan)
Gabber Modus Operandi – HOXXXYA
De combinatie van traditionele Indonesische geluiden en teringharde gabber mag dan misschien op het eerste zicht lijken als een te ver doorgedreven gimmick, maar Gabber Modus Operandi meent het bloedserieus. DJ Kasimyn en Ican Harem vonden elkaar in een gedeelde interesse in dangdut, traditionele Javaanse folk, en jathilan, een ritueel dat als bedoeling heeft om de beoefenaars aan de hand van repetitieve muziek in een trance te brengen. Dat ballen ze samen, en vermengen het met gabber-, noise- en elektronische invloeden. Na het beluisteren van het eindresultaat is het geen wonder dat ‘HOXXXYA’ uitgegeven is op SVBKVLT, een label dat de Oost-Aziatische elektronische underground wil promoten en verspreiden. (Daan)
King Gizzard & The Lizard Wizard – Infest the rats’ nest
King Gizzard & The Lizard Wizard is weer op dreef. Eerder dit jaar nog bracht het Australische gezelschap ‘Fishing for fishies’ uit, een plaat waar de boogie en disco centraal stonden. Nooit gebonden aan een bepaald genre, stort de groep zich ditmaal volledig in de trash-metal, zonder uiteraard z’n psychedelische invloeden uit het oog te verliezen. Op ‘Infest the rats’ nest’ vliegen de gitaarriffs à la Judas Priest en Slayer je dan ook om de oren. (Martijn)
Loscil – Equivalents
Voor wie de overige platen uit deze lijst als te lawaaierig of bruut beschouwt, is er de nieuwe van Loscil. Scott Morgans twaalfde album is er eentje geïnspireerd door de wolk-fotografie reeks van Alfred Stieglitz. De uit Vancouver afkomstige ambient-componist draait al bijna twee decennia mee, en met ‘Equivalents’ vult hij z’n veelzijdige discografie nog maar eens aan met een album dat vertrekt vanuit een interessant gegeven. De ideale plaat voor wie dit weekend wil wegdromen. (Martijn)
Oh Sees – Face stabber
John Dwyer leeft bij het principe “stilstand is achteruitgang”: nieuw materiaal, personeelswissels én groepsnaamswijzigingen volgen elkaar in hoog tempo op. ‘Oh Sees’ moeten we dezer dagen zeggen en dit weekend ligt hun alweer 22ste studioalbum ‘Face stabber’ in de rekken. Op muzikaal gebied gelukkig meer standvastigheid: 80 minuten georkestreerd kabaal voor de liefhebbers van ongepolijste psychedelische garagerock. (Koenraad)
Ride – This is not a safe place
Een goede comebackplaat maken is niet evident – vraag maar aan de heren van Ride. Na een succesvolle reünie-tour dook de shoegaze-legende de studio in, maar het wisselvallige eindresultaat kon niet aan de hoge verwachtingen voldoen. Een herkansing krijgen ze met ‘This is not a safe place’, eveneens geproducet door Erol Alkan. (Martijn)
Shura – Forevher
Shura brak met single ‘Touch’ door in 2016. Het album die daarop volgde was een (relatief) braaf gebeuren. Drie jaar later komt ze naar buiten met een album dat het heteronormatieve patriarchaat nog lang zal laten gillen. De boterzachte synthpop is gedoemd om een monument te worden voor de LGBTQ+-zijde van de muziekindustrie. Scooch Franciscus, habemus een nieuwe papam. (Michelle)
Sleater-Kinney – The center won’t hold
Drumster Janet Weiss kondigde recent haar vertrek nog aan bij de band, maar op ‘The center won’t hold’ kan je haar nog een laatste keer aan het werk horen bij Sleater-Kinney. De rockband werkte voor zijn negende album samen met St. Vincent, en dat kan haast niet anders dan vonken geven. (Martijn)
Young Thug – So much fun
Noem het vooralsnog geen debuutalbum, daarvoor moeten we nog steeds wachten op een officieel bericht van Young Thug, maar ‘So much fun’ is ondertussen toch al zijn zevende commerciële release. De rapper uit Atlanta liet de finishing touches van zijn nieuw project over aan J. Cole, die samen met Travis Scott al kleur gaf aan de hit ‘The London’, die op ‘So much fun’ staat. Thugga Thugga, of Jeffery zoals hij zichzelf soms noemt, staat er voor garant om experimentele hiphop te brengen en de limieten van zijn schijnbaar eindeloze vocale kwaliteiten op te zoeken. Saai zal ‘So much fun’ allerminst zijn. (Bert)