Release Radar: naar deze albums kan je dit weekend luisteren

door Mattias Goossens

Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.

Blawan – Wet will always dry
Blawan verdiende zijn sporen al in het verleden met onder andere remixes voor Radiohead en Depeche Mode, maar ook zijn eigen werk wist de aandacht te trekken van zowat elk label dat er toe doet in de technoscene. Onder de verschillende ep’s die hij uitbracht op onder andere Hessle Audio (met Ben UFO aan het hoofd) of R&S, zat ook de  ‘His he she & he’-ep, met instant klassieker ‘Why they hide their bodies under my garage’. Zijn nieuwe album ‘Wet will always dry’ zou naast de gekende modulaire techno ook eigen vocals bevatten, zeker iets om naar uit te kijken. (Daan)

Boycrush – Desperate late night energy
Naast het drumwerk voor enkele indiebands, levert Alistair Deverick al een paar jaar dancemuziek af onder de naam Boycrush. Op zijn debuutplaat ‘Desperate late night energy’ rekent de Nieuw-Zeelander op de hulp van tal van lokale gastartiesten (o.a. Yumi Zouma en Maneira) om een meer poppy richting in te slaan. (Liam)

Johnny Marr – Call the comet

Twee redenen waarom Johnny Marr niet aan The Smiths-reünie wilde meewerken: hij vindt Morrissey de grootste eikel op deze aardbol – net als een steeds groter deel van de mensheid – én hij heeft die nostalgie niet nodig om zich in de belangstelling te werken. Marr maakt immers zelf al enkele jaren uitstekende soloplaten, en deze ‘Call the comet’ is ongetwijfeld niet anders. (Mattias)

Lazyeyes – Echoes

Behalve echo hoor je ook heel wat galm op het debuut van New Yorks postpunk-kwartet Lazyeyes. Afgaande op het geluid dat uit de instrumenten gewrongen wordt, zou het ons niet verbazen mochten ze vernoemd zijn naar het bijna gelijknamige Silversun Pickups-nummer. Een verse lading hoekige gitaren in afwachting van die nieuwe Interpol-plaat. (Mattias)

Melody’s Echo Chamber – Bon voyage

In 2012 deed de Franse multi-instrumentaliste Melody Prochet alle hoofden in de dream- en psychpopscene draaien naar haar titelloze debuut als Melody’s Echo Chamber, met intussen ex-liefje Kevin Parker achter de knoppen. Een ernstig ongeval en een intense revalidatie staken tijdelijk een stokje voor meer succes, maar na zes jaar is Prochet duidelijk weer hersteld en muzikaal weer opgeladen. ‘Bon voyage’ behoudt die lofi psychedelica en weirde folk als onderlaag, maar Melody experimenteert graag: ze zingt in meerdere talen, laat fluitsolo’s opdraven en verstrengelt ze met gekke riffs. Dat de lichtje gestoorde/geniale Pond-frontman Nicolas Allbrook een vinger in de psych-pap te brokken had, mag dan ook niet verbazen. (Gilles)

Nas – Nasir

Als je met Kanye West samenwerkt moet je dezer dagen een listening party organiseren, en ook rapveteraan Nas ontsnapte daar niet aan. Zes jaar na ‘Life is good’ is hij terug met ‘Nasir’, en daarop schakelde hij dus mede-New Yorker Kanye in. Een samenwerking die uiteraard op veel belangstelling kon rekenen en nu al de hemel in wordt geprezen. (Mattias)

Palberta – Roach going down

Tweeëntwintig nummers op zesendertig minuten tijd: Palberta houdt z’n ideeën graag beknopt, net als op het vorig jaar verschenen debuut ‘Bye bye Berta’. De gecontroleerde chaos van de drie dames deed hen toen al opvallen, en met deze ‘Roach going down’ gaan ze gretig op dat elan verder. (Mattias)

Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope downs

Twee weken na hun indrukwekkende passage in de AB komt Rolling Blackouts Coastal Fever nu met zijn debuutplaat op de proppen. ‘Hope downs’ is onverbloemde indierock aan een verschroeiend tempo en ‘Talking straight’ blijft al sinds zijn release in ons hoofd nazinderen. (Jens)

SOPHIE – Oil of every pearl’s un-insides

SOPHIE is sinds de compilatie ‘Product’ uit 2015 al lang geen onbekende meer bij de fans van futuristische producties, maar toch komt de Schotse artieste nu pas met een volwaardig debuutalbum op de proppen. De drie vooraf vrijgegeven singles doen alvast vermoeden dat we een gevarieerde plaat mogen verwachten, met muzikale uitersten die reiken van het honingzoete ‘It’s okay to cry’ tot de verpulverende bassen op ‘Faceshopping’. Een ding is zeker: SOPHIE staat klaar om te bewijzen dat ze een veelzijdige producer is die de grenzen tussen catchy en experimenteel volledig uitgomt. (Tobias)