Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Drake – Scorpion
Drake likt zijn wonden nog na de vernietigende uithaal van Pusha T op ‘Story Of Adidon’. De Canadees hield klaarblijkelijk nog een respons achter de hand, maar bracht die niet uit om de schade te beperken, aldus J. Prince. Te midden van al deze heisa bleef het grote publiek gefocust op het aankomende album ‘Scorpion’, dat na hits als ‘God’s plan’ en ‘Nice for what’ een typisch Drake-album leek te worden. (Jasper)
Florence + The Machine – High as hope
Florence Welch levert met ‘High as hope’ haar vierde album af. Afgaande op de singles mogen we iets verwachten tussen een achtste wereldwonder en een gevaarlijk dreigende natuurramp. In het geval van Florence is dat laatste absoluut positief op te vatten. De kenmerkende euforie wordt aan een razend tempo afgewisseld met krachtige uithalen (‘Hunger’) of geduldig geanticipeerd (‘Sky full of song’). ‘Big god’ belooft dat ze het nog altijd kan: met de grootste beheersing je integrale gevoelsspectrum millimeter per millimeter lospeuteren of met grote halen afrukken op een nummer tijd. (Michelle)
Gorillaz – The now now
Nog niet zo lang geleden kwamen de heerschappen van Gorillaz nog op de proppen met het opgeblazen ‘Humanz’, en nu zijn ze er alweer met de volgende in de lijn: ‘The Now Now’. In tegenstelling tot de grote broer, die zeven jaar op zich liet wachten, zal de jongste plaat slechts elf nummers op de achterzijde tellen. Het aantal samenwerkingen wordt eveneens teruggeschroefd, tot grote blijdschap van de criticasters die vonden dat Damon Albarn zich te fel wegmoffelde tussen andere artiesten. De eerste singles ‘Humility’ en ‘Hollywood’ vertoeven, net als zijn voorganger, in de poel van zweverige pop met computerbliepjes, waar andere genres ook het anker uitgooien. (Jelle)
Jim James – Uniform distortion
Frontman Jim James van de Amerikaanse indierockband My Morning Jacket doet het de laatste jaren ook solo. Wat de producer/songwriter steeds uit zijn mouw schudt, is altijd wel een weetgrage blik waardig. Kijk maar naar het met synthesizers opgepepte ‘Eternally even’ uit 2016 of de gemeenzame ‘Tribute to’ van vorig jaar. Ditmaal verkiest Jim James er echter voor om even stil te staan bij onze wereld die met rasse schreden vooruit blijft gaan. Verwacht je aan gierende gitaartonen die geen nood hebben aan te veel tierlantijntjes. (Jelle)
Let’s Eat Grandma – I’m all ears
Rosa Walton en Jenny Hollingworth kwamen twee jaar terug niet alleen aanzetten met de leukste bandnaam van dat jaar, maar ook met een album vol fijne, eigenzinnige popliedjes. De singles uit deze tweede plaat tonen alvast aan dat ze een versnelling hoger zijn geschakeld, met onder andere SOPHIE achter de knoppen. (Pascal)
Tropics – Nocturnal souls
Drie jaar na ‘Rapture’ komt Tropics met een vierde langspeler op de proppen. Chris Ward maakte nieuwe vriendjes met de mannen van Badbadnotgood die hem prompt instrumenten uitleende en instonden voor de productie van een nieuw nummer. In ‘Never letting go’ hoor je een balans tussen soul en dreampop. Perfect te beluisteren vanuit je loungeset. (Jens)