Met ‘Sparks’ bracht Beach House een verrassende eerste single uit de aankomende langspeler ‘Depression cherry’ naar buiten. Vier redacteurs geven hun mening over het nieuwe geluid, je kan de song hieronder nog eens beluisteren.
Anthony Brynaert: ‘Sparks’ leunt qua sound dichter aan bij shoegaze en klinkt over het algemeen ook iets ruwer dan het genre-bepalende dreampop-werk van de vorige albums, maar zo immens groot is dat verschil nu ook weer niet. Een grotere verandering tegenover vorige Beach House-ervaringen is dat deze song veel directer binnenkomt. Het was voor mij oorspronkelijk allesbehalve liefde op het eerste gezicht met dit duo: het heeft maanden geduurd vooraleer ‘Teen dream’ het ultieme magnum opus werd . ‘Bloom’ was later al snel eenzelfde lot beschoren. Feit is dat ik nu al niet meer zonder ‘Sparks’ kan en het aantal luisterbeurten ondertussen al ongekende hoogten scheert. Voorlopig overstijgt euforie misschien een rationeler oordeel, maar de warme stem van Victoria en perfecte bijhorende instrumentatie betoveren dan ook zoals vooraf gehoopt. Ik reserveer alvast voorzichtig een nieuw plaatsje tussen de sterren. – 4,5/5
Max De Moor: De hoes van ‘Depression cherry’ deed het al vermoeden en ‘Sparks’ bevestigt: Beach House gaat voluit voor de shoegaze. Of dat een goede zaak is? Na het beluisteren van de nieuwe single slaat de twijfel toe. Ja, de droompoppers uit Baltimore hadden altijd al een voorliefde voor reverb en dromerige melancholie gemeen met het genre en stiekem droomde ik wel eens hoe Beach House zou klinken met de ogen volledig gericht op de schoenen. En toch … Net het prachtig ijle gezang van Victoria Legrand en het beperkt, maar perfect beheerste instrumentarium van Alex Scally maakten Beach House uniek én buiten categorie. Dat verruilen ze nu voor een geluid dat dichter aanleunt bij My Bloody Valentine en Slowdive-adepten à la Tamaryn en No Joy. Mooi, maar een tikkeltje minder bijzonder. Dat gezegd zijnde spreken we over een albumgroep met het rijpingsproces van een oude, Hollandse kaas: geduld en u zal beloond worden. Hopelijk is dat nu niet anders. – 3/5
Thomas Konings: In het persbericht dat Beach House bij de aankondiging van ‘Depression cherry’ uitstuurde, gaf de band aan geen rekening te zullen houden met de commerciële context waarin ze zich na het succesvolle ‘Bloom’ begaf. ‘Sparks’ klinkt zoals half aangegeven dan ook tegendraadser dan de statige, wijdse en makkelijk toegankelijke emo-pop van ‘Bloom’. Bij aanvang denk je dat ze die overweldigende vorm van pure schoonheid ook kunnen transporteren naar een ruiger shoegaze-nummer, maar hoe verder de song vordert hoe moeilijker het voor Victoria en Alex wel lijkt om die indruk staande te houden. Zeker wanneer snedige gitaren de typisch wollige sfeer komen verstoren, is het moeilijk om de groep in haar nieuwe richting te kunnen volgen. En toch lijkt het erop dat wanneer je heel erg hard je best doet en je het bestaan even alleen rond ‘Sparks’ probeert te laten draaien, dat je dan elk element op zijn juiste plek voelt vallen, de vocals van Legrand wel degelijk hun meerwaarde behouden en de golvende shoegazegeluiden toch de branding bereiken. Misschien betekent het dat de context van ‘Depression cherry’ wel nodig is om deze single helemaal tot zijn recht te laten komen, misschien betekent het dat gehaaste muziekrecensenten het tempo van het internet even los moeten laten. – 3,5/5
Jens Van Lathem: Het zal altijd op tegenstand stuiten om te beweren dat een groep zijn stem gevonden heeft, en in het geval van Beach House zeker wanneer dat statement komt na enkele zwaar bejubelde platen. Toch is het net dat wat ondergetekende voelt. Voor het eerst in hun oeuvre is de stem van Victoria Legrand niet meer de belangrijkste wegwijzer in een Beach House-song. De lacune die daardoor vrijkomt, wordt op magistrale wijze ingevuld, met messcherpe synths die zich tussen de vocalen wurmen en daar lelijk huis houden. Legrand moet zich in duel met hand en tand weren, lukt daar soms wel, soms niet in en krijgt ons op het puntje van onze stoel. Op z’n minst is de band met angstaanjagende doeltreffendheid de weg van de shoegaze ingeslagen, zonder enige vorm van kritisch denken (en die mindset is door die fucking synths volledig weggeslagen) hebben Beach House hun stem gevonden. – 5/5