Iets meer dan 24 uur na de release van Blur hun nieuwe single ‘Go out’ heeft de euforie plaatsgemaakt voor een neutrale blik. Hoe klinkt dat nieuwe nummer nu eigenlijk? Vier redacteurs geven hun mening.
Filip Tyskens: Je kan je niet voorstellen hoe groot de euforie ten huize (FT) was toen Blur gisteren plots bekendmaakte dat ze na twaalf jaar eindelijk met een nieuw album op de proppen komen. Dit nieuws werd natuurlijk nog smakelijker toen bleek dat meestergitarist Graham Coxon terug van de partij was voor de opnames, en dat dit ook te horen is aan de eerste single. Deze neemt weliswaar even zijn tijd om door te sijpelen, maar na een tijd besefte ik dat ik dit zo snel mogelijk op een festivalweide wil horen klinken. Eerlijkheidshalve ben ik door de vele nevenprojecten van frontman Damon Albarn geneigd om dit nummer te vergelijken met het vroege werk van Gorillaz, maar het lijkt vooral aan te sluiten bij het late werk van Blur op platen als ‘Blur’ en ’13’: rammelende gitaarpartijen, smerige solo-uithalen, een droge maar altijd zo interessante baslijn van Alex James en natuurlijk die kenmerkende, gespeeld ongeïnteresseerde zang van Albarn. Blur is helemaal terug, en wij content. – 4/5
Matthias Desmet: De vorige single van Blur, ‘Under the westway’, lijkt achteraf bekeken haast een prelude op Albarns soloplaat ‘Everyday robots’. ‘Go out’ is een ander paar mouwen. Het doet eerder denken aan ‘13’, het laatste album dat volledig met de tandem Albarn-Coxon werd afgewerkt. Hoewel het (terecht) door de critici werd bejubeld, vervreemde die plaat (onterecht) fans van meebrullers als ‘Country house’ en ‘Song 2’. Dezelfde riskante spreidstand tussen experiment en hitgevoeligheid probeert Blur vandaag, 16 jaar later, opnieuw te maken. De uitkomst is verdienstelijk, maar of ‘Go out’ destijds op ‘13’ zou geraakt zijn, durven wij te betwijfelen. De song weigert open te bloeien, als een vliegtuig dat niet kan opstijgen. De achtergrondnoise is eerst behoorlijk irritant maar draagt naderhand bij tot de sfeer van het nummer. Het refrein twijfelt of het nu catchy of eigenzinnig wil zijn. Misschien is het nog wat wennen, maar ik blijf deels op mijn honger. – 3/5
Catherine Gysels: De britpopkoningen (sorry, Oasis) van Blur tekenen na twaalf jaar weer present met een gloednieuwe single en blazen daarmee alle hedendaagse concurrenten, als die er al waren, uit de weg. ‘Go out’ prikkelt met een driftige gitaarloop, Albarns repetitieve “oh-oh-oh-oh-oh” en een refrein dat openspat met één van Graham Coxons genadeloze riffs. Producer Stephen Street laat nog enkele snuifjes Gorillaz en experimentele indie toe, maar blijft als vanouds vooral trouw aan de typische, rauwe alt-rock van het kwartet. Het is niet de beste song die de band ooit gemaakt heeft, maar als teaser voor aankomend album ‘The magic whip’ kan dit wel tellen. De bijhorende videoclip laat overigens een excellente tutorial zien om vanille-ijs te maken. Altijd galant, die Britten! – 4/5
Mattias Goossens: Onverwachte releases van Grote Namen zijn leuk. Onverwachte releases waar Damon Albarn mee gemoeid is zijn fantastisch. ‘Go Out’ lijkt na enkele luisterbeurten in aanmerking te komen voor het Blur Grand Cru-etiket: britpop met een welkome scheut ironie en zelfrelativering volgens de regels van de kunst. Oudgediende Graham Coxon is voor het eerst sinds 1999 weer van de partij. 1999, dat is 16 jaar geleden. Toch even slikken, dat soort vaststellingen. Hoewel: als Blur in 2015 nog steeds zo relevant kan klinken, is oud worden niet per sé een slechte zaak. “We go out to the lo-o-o-o-o-cal” meebrullen op de dertigste verjaardag van Pukkelpop, dat lijkt me een wel erg mooi vooruitzicht. – 4/5