The youth is starting to change: tien jaar ‘Oracular spectacular’

door Mattias Goossens

Nooit eerder versmolten synthpop en freakfolk zo succesvol als op ‘Oracular spectacular’ van MGMT. Het debuut van het Amerikaanse duo verscheen eind 2007 digitaal, maar het was wachten tot 22 januari 2008 vooraleer je het fysiek in handen kon nemen. Daar zaten heel wat fans op te wachten, want het debuut werd één van de succesvolste indie-albums uit de geschiedenis.

‘Oracular spectacular’ had het ongeziene mainstream-succes voornamelijk te danken aan drie uitermate sterke singles. Twee van die hits (‘Time to pretend’ en ‘Kids’) waren al in 2005 geschreven, toen Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser nog muziek maakten onder de groepsnaam The Management. Net toen het duo het voor bekeken wilde houden, werden ze ontdekt door Rick Rubin die hen prompt een platencontract aanbood. De oudere nummers kregen een opfrisbeurt door Flaming Lips-producer Dave Fridmann, en de wereldverovering werd een feit.

Cruciaal voor het succes was de uitstekende timing van MGMT. Enerzijds beleefde nu-rave hoogdagen dankzij Klaxons, Justice en LCD Soundsystem. Anderzijds begonnen festivals een steeds breder publiek te lokken, en werden gitaren alsmaar vaker vergezeld door synthesizers. Festivalweides waren niet langer de habitat voor overjaarse hippies en andere alternativo’s, maar werden plots een legitieme vakantiebestemming. MGMT sprak dankzij de mix van fluo synthpop en flower power– boodschappen zowel de ravers als de rockers aan: de de groep stond in 2008 op Rock Werchter in een stampvolle Pyramid Marquee (de huidige Klub C).

Hoewel ‘Oracular spectacular’ perfect paste in de tijdsgeest (de eerste iPhone, de doorbraak van Facebook) zaten er ook heel wat invloeden uit de jaren zestig en zeventig in. Van het Beatles-esque ‘Weekend wars’ tot het proggy ‘4th dimensional transition’ en het psychedelische ‘Of moons, birds & monsters’: MGMT tapte uit verschillende vaatjes en bracht zo een herkenbaar en tegelijkertijd fris geluid, net als generatiegenoten Yeasayer. Rode draad doorheen het album was jeugdigheid – meerbepaald het verlies ervan. Dat maakte het tot een tijdloos album voor verschillende generaties, en de thematiek kwam het nadrukkelijkst naar boven op het niet toevallig getitelde ‘Youth’, maar ook het sobere ‘Pieces of what’ grijpt naar de keel.

‘Oracular spectacular’ stond meer dan een jaar in de Ultratop, met een hoogste notering op plaats tien. ‘Kids’ ontpopte zich tot anthem van het jaar en belandde in november 2008 bovenaan De Afreking van Studio Brussel. MGMT zou vanaf dan voor altijd gelijk worden gesteld aan dat debuut, en het duo op opvolgers ‘Congratulations’ en ‘MGMT’ z’n uiterste best om alle mogelijke popconventies zo veel mogelijk te vermijden. Ter illustratie: opvolger ‘Congratulations’ piekte twee jaar later op plaats zes in de Ultratop dankzij het succes van ‘Oracular spectacular’, maar het donkere experiment werd na elf weken al uit de lijst geknikkerd. Derde album ‘MGMT’ kende amper commercieel succes en was ook voor ons een harde noot om te kraken.

MGMT kan nog steeds rekenen op een trouwe schare volgers, al staan ze bij velen toch vooral in het geheugen gegrift met ‘Time to pretend’, ‘Electric feel’ of ‘Kids’. Op 9 februari krijgen we echter ‘Little dark age’ voorgeschoteld. Als we op de singles mogen vertrouwen, zou dat wel eens een terugkeer naar een toegankelijker geluid kunnen inluiden.

MGMT speelt 3 februari in een uitverkochte Ancienne Belgique.