Op 14 oktober speelt Honeyblood in de Witloof Bar van de Botanique. We geloven graag dat jullie meteen naar Brussel afzakken wanneer wij iets mee presenteren, maar overtuigen langs de andere kant ook graag wie nog twijfelt. Vooreerst: de band heeft intussen een ep en een langspeler op haar curriculum vitae pronken, bestaat uit twee meisjes – Stina en Cat, met zo’n namen ben je voor rock-‘n-roll geboren – en vindt haar oorsprong in Glasgow.
Met haar scheurende indie weet het duo vlotjes het debat rond de Schotse onafhankelijkheid te overstemmen. Vaak gaat het er op het zelfgetiteld debuut immers best ruig aan toe, al valt die noisy kant nooit de melodieën aan. Wie doorheen al het lawaai en de nodige lo-fi-ruis luistert, hoort in de kern dan ook sterke hooks die slechts één luisterbeurt nodig hebben om zich in je hersenpan te vestigen en je meteen de dansvloer op kunnen jagen.
Heldere zanglijnen vallen onmiddellijk op en blijken je gids doorheen het album. Hoewel ze duidelijk boven al het kabaal uitsteken, dragen ze ook bij aan de rocksound. Enerzijds vormt de stem van Stina een mysterieuze schakel in het geheel, anderzijds worden de vocals op een zekere nonchalante en theatrale manier gebruikt om zich in de canon van de betere indierockmuziek te plaatsen.
Op haar best combineert Honeyblood speelse en serieuzere elementen. Refreinen als dat van ‘Killer bangs’ kunnen serieus swingen en doen dan ook denken aan de zomermuziek van bijvoorbeeld Best Coast of materiaal uit het Frankie Rose-kamp. De geheimzinnigheid in het keelgeluid en indringende gitaarmuren geven echter ook een bipolaire, donkerdere kant aan het gebeuren en laten ook de invloeden van ninetiesbands doorklinken.
Dansen in het donker, dat moet dus de favoriete activiteit van deze twee meisjes zijn. Mis ze niet in je favoriete concertzaal.