Verse vangst: deze vijf nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!

Na een gesmaakt ep’tje neem je als band beter de tijd vooraleer er met full albums gegooid wordt. Dat moet DVKES althans gedacht hebben, een band wiens leden ook onder meer in Statue, Pscyho 44 en Go March spelen. Nadat Johannes Verschaeve drie jaar geleden opgetrommeld werd, liet DVKES nu voor hun debuut ‘Push through’ – te verschijnen op vier november – Mario Goossens het productiewerk afhandelen. Single ‘We finally pushed through’ is alvast een aardig gladgepolijst nummer: als oorworm vermomd, maar in de diepte verdomd catchy krautrock.

Het is er het weer voor: broeierige, slacky en lofi poprock. Het Antwerpse Fake Indians haalde de melodische mosterd voor hun nieuwste single ergens tussen Dinosaur Jr. en The Velvet Underground, wat de vocale nonchalance van ‘I’m the one’ alvast mooi indekt. Beetje feedback, wat gerommel op de snaren, en een ritmesectie die ondertussen min of meer in de pas blijft lopen: de 90’s zijn duidelijk nooit ver weg.

Misschien nog passender bij temperaturen boven de vijfentwintig graden: de ethiojazz van Black Flower. Het vijftal maakte al indruk tot op BBC 6, en wel bij allround tastemaker Gilles Peterson, ofte de Lefto van Engeland. Enorm meeslepend en ietwat bevreemdend, dit ‘Bones’, met het Oosters aandoend fluitspel van Nathan Daems dat zelfs de nuchterste rationalist in vervoering zou brengen. Belgisch unicum, deze band.

Succesvol balanceren tussen elektronische pop en zweverige duisternis, ‘t is weinigen gegeven. Hydrogen Sea kan het wel: morgen verschijnt een volwaardige eerste plaat van het Brusselse duo en met ‘Beating heart’ leggen ze de lat alvast hoog. Vooral verrassend is de punchy beat, die mooi opbouwt en zich plooit rond melancholische streepjes viool en piano. Davy Evans maakte de vreemde visuals voor de clip van het nummer – hij deed dat ook al voor The xx, mocht dat je over de streep trekken om toch even op play te duwen.

Behalve Kassett verscheen geen band of producer zo vaak in Verse Vangst als ssaliva (foto). Het is allicht een logisch gevolg van de bedroomproducer-cultuur dat de heren zo geregeld tracks uitbrengen, maar François Boulanger maakt zijn potentieel op zoveel vlakken waar. Zo komt morgen zijn nieuwe plaat ‘4s4’ uit, wat gepaard gaat met een release in Berlijn op uitnodiging van Club Cacao, een producer uit de metropool zelf. Soit: ‘Spellbound’ is een voorsmaakje van dat album, en drijft naar goede gewoonte op beatloze, dooreen geweven klanktapijten en soundscapes: beklijvend op z’n minst, en eigenlijk veel te snel voorbij.