Verse Vangst: deze vijf nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!

Jazz is al langer hot en hip in België, en dat komt niet enkel door de helden van STUFF. en hun electronica-crossover. Gent is echter wel dé habitat waar spannende dingen binnen het genre gebeuren, met Skordatura, John Ghost en Nordmann als enkele voorbeelden van de zovele boeiende bands en formaties. Ook De Beren Gieren heeft de Arteveldestad als bakermat. Het trio met pianist Fulco Ottervanger (Stadt, BeraadGeslagen), Simon Segers (drums bij Black Flower, Stadt, MDC III en meer) en bassist Lieven Van Pée (Moker, John Ghost) wordt extreem gewaardeerd binnen jazzkringen, maar beperkt zich verre van tot enkel dat hokje. Experiment en improvisatie zijn vaste aandelen binnen de composities van het drietal, en op de eerste single van het gelijknamige album ‘Dug out skyscrapers’ (uit 29 september) lijken duisternis, herhaling en subtiele klassieke invloeden nu ook te zijn binnengeslopen in hun samenspel. Live haast nog intrigerender: de band loste een pak tourdata via z’n Facebookpagina.

Het Antwerpse Belly Button Records kan je zien als dé plattegrond om handig doorheen de nationale, hedendaagse garagerockscene te manoeuvreren. Vooral voor kleinere groepjes lijkt het label een ideale thuishaven om tapes, vinyl en cd’s te lanceren – enkel dit jaar al kwamen zo nog releases uit van Leopard Skull, O’Grady en een afscheids-7” van The Jagged Frequency (die al een tijdje gereïncarneerd zijn in het even vuile en hitsige MOAR). Roda Lits, een lo-fi viertal met zo’n twee jaar op de teller, bracht vandaag een ep’tje ter wereld, uiteraard eveneens via Belly Button. ‘(It’s not) easy’ is de single daaruit, en klinkt verdomd groovy doorheen al dat rammelende enthousiasme. Dead Ghosts hand in hand met Brian Jonestown Massacre: in Antwerpen kennen ze de iconen.

Ook iets meer naar het Oosten weten ze hoe je een genre op een unieke manier alle eer aan doet. Fornet – uit Bree – is Vlaanderens (en allicht breder dan dat) nieuwste postpunk-revelatie, en bracht zopas z’n eerste ep uit. Nadat al twee duistere, hoekige singles de revue passeerden, gooien we hier nog eens de openingstrack van hun zelfgetitelde kleinood op jullie bord: strakke drums, nerveuze vocals en melodieuze riffs worstelen met elkaar om een prominente plek op ‘Signed out’, wat zo een erg dynamische en intrigerende song aflevert. Het laatste van dit getalenteerde vijftal heb je sowieso nog niet gehoord.

Meer van die postpunk/new-wavesferen vind je uiteraard bij de recentste Rock Rally-winnaars, Whispering Sons (foto). Na een nieuwe persing van hun debuut-ep vorig jaar, komt de band binnenkort naar buiten met een nieuwe release, ‘White noise’, toepasselijk op een witte 7” gedrukt. Vanaf 15 september kan je het nummer fysiek aanschaffen – Whispering Sons vertrekt dan op een aanzienlijke Europese tour – maar het valt nu al te beluisteren via digitale kanalen. Die Joy Division-referentie gaan we écht nooit kunnen negeren, al pakt het vijftal het duidelijk nog een pak elektronischer, hypnotiserender en grilliger aan.

Luchtiger materiaal kwam de voorbije week uit de hoek van The Van Jets. Er is haast geen gevestigdere poprock-waarde denkbaar in ons land de laatste tien jaar, en niet geheel onterecht: op elk van hun vier platen knutselden de Oostendenaren met andere stijlen en extra geluidselementjes. Een vijfde werd zonet aangekondigd, en daarin lijkt de band weer steviger richting de rock-‘n-roll te willen schuifelen (de mix van ‘Future primitives’ was zo in handen van Tchad Blake, die Arctic Monkeys en Black Keys al in de vingers heeft). De synthbasis van op ‘Welcome to strange paradise’ en ‘Halo’ blijft dan wel bestaan op nieuwste single ‘Bang!’, maar er zit er heel wat meer punch in de drum- en baslijn en het geheel groovet daardoor een heel eind weg, eens zónder de kitsch die de The Van Jets vroeger weleens in hun glamrock durfden smokkelen.