De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen onze vangsten ook in een Spotify-playlist. Zo is er altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Sinds gisteren is ons bloeiende muzieklandschap weer een band rijker. Of tenminste, een meer dan waardige vervanger. Iohaus gaf er klaarblijkelijk de brui aan, maar kernleden Thomas Lauwers, Emiel Raeymaekers en Dries Meeus reïncarneerden samen heel snel weer in iets nieuws en doopten het Jaguar Jaguar (foto). Jasper Segers (Jacobin, Soldier’s Heart) en Tamino-drummer Ruben Vanhoutte vervoegden het drietal, en samen staat de groep garant voor een eigenwijs staaltje aan synthgedreven indiepop. Een groovende ritmesectie, gelaagde samenzang, ietwat duistere melodietjes: debuutsingle ‘Tricks’ fuseert het vlekkeloos en verpakt het geheel in een catchy, fleurig kleedje.
Het kwam binnen als heuglijk nieuws, die terugkeer van El Yunque. Nog fijner was de bijgeleverde single (zie de Deluxe Summer-editie van Verse Vangst, twee weken geleden), helemaal top is de remix die ‘Googol’ nu meekreeg. Als je weet dat Shht de track onder handen nam mag het niet verbazen dat er een portie onvatbare absurditeit verwerkt zit in de bewerking van het krautrockende postpunknummer. Tussen electrorock, geflipt beatexperiment en synthpop in maakt de Gentse noiseband het origineel wel érg onherkenbaar, maar wat zou dat? Lichtjes verwarrend doch érg dansbaar, wij appreciëren dergelijke chaotische uitstapjes ten zeerste.
Even blijven hangen nog in Gent, met de nieuwe single die WWWater de wereld in stuurde. Op ‘Screen’ tapt Charlotte Adigéry duidelijk uit een rauwer vaatje dan de minimalistische electronica die haar ep vorig jaar voornamelijk karakteriseerde: stuiterende bassen, hitsige drumbeats en een kordate vocal duwen de track vooruit, tot Charlotte even de tijd tot reflectie neemt en haar glasheldere gezangen tot rustpunt maakt. Masturbate on my selfie? Let op met die smartphones, kids, of zeg niet dat WWWater je niet waarschuwde.
De zeskoppige krautrock/oriental psych-machine Phoenician Drive haalt sinds zo’n drie jaar de scheidingslijn tussen West-Europa, de Balkan en Azië naar Brussel, en verpersoonlijkt haast zo muzikaal de broeierige melting pot die de hoofdstad vaak is. In oktober komt de debuutplaat van de band uit, met dit ‘Paradise in my veins’ als voorloper. Oosterse percussie gaat hand in hand met Arabisch-Turkse melodieën en een flinke scheut 70’s psychrock. Kortom, met een invloedenbestuiving tussen pakweg The Shadows, Can én Altin Gün keilt de groep alle grenzen tussen stijlen, periodes of culturen zó overboord, en doet ze vooral meteen naar veel meer smaken.
Illuminine – Kevin Imbrechts op z’n paspoort – is zonder meer een van Vlaanderens fijnste artiesten die z’n eigenwijze, intieme ding doet met sferische ambient, neoklassiek geïnspireerde songwriting en/of zachte indiepop. Kevin zet graag z’n schouders onder andere releases, waaruit onlangs het nieuwe Illuminine Records groeide. In eigen woorden wordt het “een gloednieuw Belgisch label dat een thuis biedt voor weemoedige lo-fi deuntjes”, en daarvoor lijkt ons Catbug als eerste release alvast treffend. Met haar uitgepuurde, folky gitaarspel en karaktervolle stem breidt Pauline Rondou op ‘Kingfisher’ het perfecte dekentje voor een naderende herfst, melancholie incluis.