Verse Vangst: deze vijf nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!

We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je steeds een staalkaart aan nieuwe Belgische muziek binnen handbereik.

Met z’n broeders van Stikstof legt Zwangere Guy de muzikale vinger op de wonde bij al wat politiek, maatschappelijk en sociaal scheef zit. Zijn solo-uitstap staat sinds debuutsingle ‘Dokter Guy’ tot eerste album ‘Zwangerschapsverlof III’ eerder bol van de eigenzinnige humor, gezonde relativering en ietwat spottend swagger-gehalte, maar dat is sinds de release van dit nieuwe ‘Gorik pt. 1’ helemaal anders. Daarop fileert ZG nietsontziend zijn familiale verleden – met een prominente rol voor zijn stiefvader – vol persoonlijke uithalen die zowel een krop in de keel bezorgen als melancholisch doen meeknikken. Net als de boombappende instrumental klinkt Guy beheerst, al schijnt de vastberadenheid naar de waarheid steeds door. Heftig, en zonder twijfel het puurste wat je dit jaar nog hoort.

Eerder dit jaar dropte ons favoriete Leuvense beat-collectief Up High Collective hun bezwerende debuutplaat ‘Solitude’, waarop ijle synths zich worstelen rond ongrijpbare electronica en uitgepuurde bassen, ergens tussen techno, hiphop en future beats in. Tangram Records zou Tangram Records niet zijn als ze het daarbij zouden laten, en effectief: vorige week kregen we te horen dat het album nu ook een remix-ep meekrijgt. De knip- en plakkers van dienst zijn niet van de minste: zo tref je tracks door Kutmah en The Maghreban aan, en ook Parijzenaar Vorace doet z’n ding, meer bepaald met ‘Cv in’. Het sidderende nummer is meteen zowat het equivalent van een stroboscoop op muziek: eclectisch, schokkend, duister, en érg intens.

Plekken waar je best niet over je heen laat lopen: Brussel, de Belgische muziekscene, de vaak door mannen gedomineerde creatieve sectoren. Juicy bevindt zich in alledrie, Juicy weet dat en Juicy handelt ernaar. Lees: ze doen koppig hun zin. Het vrouwelijke duo uit de hoofdstad heeft er een stevig jaar op zitten: nadat ze ieder platencontract weigerden en dit voorjaar in eigen beheer hun ep ‘Cast a spell’ uitbrachten, mochten Julie en Sasha onder meer spots op Couleur Café en Les Ardentes afvinken, Angèle en Little Simz supporten én op eigen houtje de Botanique en AB uitverkopen. Hun pittige r&b en groovende electro stoomt ook op nieuwe single ‘GHB’ langs alle kanten, en draagt vooral een niet mis te verstane boodschap uit naar zich misdragende, misbruikende mannen: een absurde vendetta zal uw deel zijn.

Lucian Moreau is het muzikale alter ego van Gentenaar Loïc Meulenberg. De bedroom producer heeft met ‘Prequel’ zonet een eerste project gelost: na drie nachten vol “drunk hazy composing” (aaah, die labels en hun tekstjes toch steeds), was de blauwdruk klaar. De komende twee jaar sleutelde Loïc steeds verder aan die songs, zonder ook maar iets nieuws aan te vatten. Twee jaar, gevat op twaalf minuten: volgens de kerel is de perfectie nog steeds veraf, maar tegelijk is dat ook zijn hele punt. Hoewel, als je dit strelend sluimerende ‘Runaway’ laat binnendringen en de zoete blend aan klikkende beats, celloklanken en andere subtiele classical elementjes ruikt, zijn grootheden als Nils Frahm en Tim Hecker nooit ver weg. Die perfectie in het achterhoofd, lijkt ons dat lang niet slecht.

Charlotte Caluwaerts – je mogelijks bekend van eerdere onder-de-radar-bands als The Happy en Rheinzand – heeft met haar eigen Tundra zopas een tweede single uitgebracht. Vorig jaar viel ons die fusie van dansbare pop met r&b op, maar met dit frisse ‘Pass it on to me’ trekt Charlotte volop de zwoele electrokaart. Past volledig in de tijdsgeest – let daarbij vooral op de clubby beats en catchy synthmelodietjes – maar ergens voelt het alsof Disclosure en consoorten soms net iets té direct aanwezig zijn. Niettemin; knappe en gelaagde compositie.