De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen onze vangsten in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Moeilijk te zeggen hoe het nu precies zit bij Charlotte Adigéry. Soms dropt ze muziek als WWWater, dan weer komt ze onder haar eigen naam met nieuw materiaal naar buiten. De gemene deler daarbij zijn die electronica vibes, niet wars van enig experiment. Dit stuiterende, naar techno lonkende ‘Paténipat’ is een fris wapenfeit van de Gentse muzikante, en past alweer vlekkeloos onder het DEEWEE-merk. Spaarzaam knutselt Charlotte met droge beats, subtiele synths en allerlei digitale percussie aan een intense track. Haar karakteristieke stem draagt het geheel naar machinale, gelaagde sferen, en interessant is daarbij dat ze de invloeden en inspiratie haalde bij haar Caraïbische roots, met de lyric “zandoli pa té ni pat” als Creoolse geheugensteuntje, zoveel betekenend als “de gekko had geen benen.” Zéér benieuwd wat die nieuwe ep (uit op 8 februari) verder nog aanbrengt.
Meer elektronisch boeiends uit Gentse hoek kwam deze week van Tristan (foto). Isolde Van den Bulcke en haar band wisten met ‘Illusje’ dit voorjaar al bakken lof te oogsten, maar ze ziet het muzikaal duidelijk nog breder dan die dromerige jazz en ijle soulklanken op haar debuut-ep. ‘Weslanda’ zoekt het in de eerder duistere regionen, met ratelende ritmes en bijna trappy synths en diepe bassen als fundament. Isoldes vocals knipogen zowel naar triphop als eigenwijze r&b, terwijl er in de onderlaag van de song vanalles siddert en prikkelt. Het blijft niet bij één luisterbeurt, mark our words.
Een frisse telg in de Unday Records-rangen? Spannend. Jan Verstraeten deed niet meteen enig belletje rinkelen, maar dat bleek maar normaal: de visueel artiest en songwriter timmerde de voorbije jaren onder de radar aan z’n eigen sound, en zet pas met ‘Moon face’ een eerste stap op het publieke toneel. De man weet z’n melancholie duidelijk netjes te versnipperen: die strijkers voelen hier en daar wel zwaar aan, maar de dartele toetsen en zachte drums zorgen continu voor evenwicht. Jans stem blijkt dé prachtige troef binnen dit intrigerende geheel, waarbij we zelfs referenties naar Thom Yorke niet schuwen.
Een nieuwe naam bij Consouling Sounds? Spannend. Nu ja, nieuw: Piet Dierickx zetelde in het verleden achter de drumkit bij onder meer Drums Are For Parades, FOPAW en Soulwax en heeft zo intussen boven de vijfentwintig jaar aan sectorervaring achter de rug. In 2015 sloot de Gentse muzikant zich op in z’n home studio, om daar andere dingen te gaan ontdekken, weg van de zware metalen. Hij noemt het zelf musical storytelling, en na zo’n twee jaar experimenteren verschijnt binnenkort zijn eerste plaat. Dit ‘Drone suicide’ zet alvast de toon: dreigende synths worstelen zich rond hijgende ambient, tot er iets heel innemends en intens overblijft. Voer voor electronica-fans die alles op de as Ben Frost-Tim Hecker wel weten te pruimen.
Jakomo maakt onze hoofdstad elke dag een beetje minder grauw dan ze op papier soms wordt benoemd. Het zelfverklaarde sunny baked indie quartet kent immers iets van zomerse slacker omfloerst met dromerige melodieën, en laat dat ook op hun nieuwe worp onomwonden blijken. ‘Luvonwiels’ – een hint naar dat Brusselse museum? – slentert rond op het kruispunt waar zich ondermeer de vroege King Krule en de zweverige riffjes van Conan Mockasin bevinden, obligatoir afgetopt met een nonchalant solootje. Ofte: lofi gitaren zoals we ze het liefst krijgen voorgeschoteld.