Verse Vangst: deze vijf nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!

We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.

Met twee drumkits en een arsenaal aan huis-, tuin- en keukenapparatuur in de meest waanzinnige opstellingen spreekt het voor zich dat Slumberland niet houdt van hokjesdenken. De Antwerpse muzikant bezet met z’n project al sinds 2013 een unieke plek in de Belgische scene, dankzij dat boeiende experiment ergens tussen intense krautrock en psychedelische postpunk in, en wel geproduceerd door zaagmachines, filmprojectoren, haardrogers met mondharmonica’s, overstuurde breinaalden, en wat niet meer. Binnenkort lanceert de groep – sinds vorig jaar uitgebreid met drummers Alfredo Bravo en Frederik Meulyzer – met ‘Sea, sea, sea, drifter / See, see, see, drifter’ een tweede plaat, waarbij ‘RASHOMON’ de eerste single vormt.

Waar je je eerst laat leiden door machinaal minimalisme, voegt Jochems ietwat monotone, lyrische vocal seconde na seconde een donker bluesrandje toe. En wanneer die ijle melodieën en spooky stemmen zich beginnen mengen, is de hypnose compleet. In de intrigerend-duistere sferen waar ook Suuns en Swans graag vertoeven, creëert Slumberland kortom een erg uniek universum. De plaat verschijnt ook niet geheel toevallig via Consouling Sounds, op 1 februari. (fotocredit: Benjamin Verhoeven)

Het impressionante Flat Earth Society zou z’n cultstatus doorheen de decennia niet hebben verworven zonder die eigenzinnige ritmesectie en toetsenist in de rangen. Logisch bijna dus dat pianist Peter Vandenberghe, Kristof Roseeuw (double bass) en drummer Teun Verbruggen ook samen een project hebben, als Too Noisy Fish. Met hun twee vorige releases zocht de band steevast naar avontuurlijke clashes tussen jazz, klassiek, filmische composities en ga zo maar door. Dit hoekige ‘FID – Fredryck in doubt’ gaat de nieuwe plaat ‘Furious empathic silence’ vooraf, en boeit wederom onnavolgbaar. In een minimalistisch en tegelijk érg groovy palet vertelt het trio een woordeloos, dynamisch verhaal, als was het een knipoog naar een akoestisch STUFF. of een psychedelisch De Beren Gieren.

Deze week herrees er een illustere naam uit de Belpop. Dead Man Ray – sinds 1998 de krachtenbundeling van de grootheden Daan Stuyven, Rudy Trouvé, Wouter Van Belle en Elko Blijweert – dropte uit het niets een ep én een clubtour, na een stilte van 16 jaar. De vier tracks op ‘EEN’ zijn verrassend divers, gaande van unheimliche fluisterpop tot eerder uptempo rocksongs. Opener ‘Out’ richt zich naar melancholische folksferen en lijkt daarbij zowel Nick Cave als Wilco in het achterhoofd te willen houden, op vocaal én melodisch vlak. Bijzonder en boeiend werkstukje, zo op de valreep van het jaar.

Begin september konden we met de première van hun single opgelucht melden dat Bonzo terug z’n kopje door het raam naar buiten stak, na een korte radiostile. Het Leuvense slackerviertal maakte zopas bekend dat met ‘Always, holidays’ in februari een fonkelniew full album ter wereld komt, en daarbij is ‘I’m crazy’ een nieuw proevertje. Gebald, lofi, nonchalant gezang: zonder te trappen in de val van simplisme en nietszeggende springerigheid schotelt Bonzo een krokant, catchy poplied voor.

UMM beweegt zich zich intussen al zo’n twee jaar doorheen de Belgische synthpop-scene, en loste zopas single nummer vier. In een vorige vermelding viel ons op hoe de Gents-Antwerpse band zich een steeds diverser geluid aanmeet: diepere bassen, dromerige beats, of toch maar die mysterieuze vocals als nieuw detail? ‘Luzern’ druppelt over dat bitterzoete geheel een laagje pingelende percussie en wentelt alles daarboven in een ietwat psychedelische, Warpaint-eske mantel. Leuk weetje: de track kwam deels tot stand vanuit een drumgroove van Nick Furrer (Haubi Songs), die de band leerde kennen toen hij hier een jaar op Erasmus was. Je vindt bovendien hier een korte docu over het ontstaan van de song terug.