Verse Vangst Winter Special: deze tien nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!

We bundelen onze vangsten ook in een Spotify-playlist. Zo is er altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.

Na uitmuntend producerwerk voor menig Belgische band, treedt Jasper Maekelberg de laatste jaren meer en meer op de voorgrond als de bezieler van en man achter Faces On TV.  Een dik jaar na de release van debuut ‘Night Funeral’ brengt hij met ‘Womba’ een eerste single uit en die is minder beneveld en meer overgoten van kleur dan zijn vorige. Meer J. Bernardt en minder Warhaus. Maekelberg laat een slapping bass, soulvolle backings, een catchy refrein en z’n ondertussen kenmerkend veelzijdige percussie harmonieus botsen tot een smaakvolle en ondeugende song. (Lowie)

De carrière van Jaguar Jaguar nam een jaar geleden een blitzstart met de debuut-ep ‘Montjoi’ en sindsdien stopte de trein niet meer met onder andere shows in de AB, op Rock Herk en op NOS Alive. Tijd voor nieuwe muziek dus en met single ‘Out of sight’ verrast Jaguar Jaguar door de samenwerking met Témé Tan, Tanguy Haesevoets voor de vrienden. Dat zorgt andermaal voor een catchy indiepopsong, al voegen de lines van Haesevoets een extra kleur toe aan het palet klanken die Jaguar Jaguar kenmerken. Leuk nummer voor wie heimwee heeft naar de zomer! (Quinten)

Geen Belg die zo Brits klinkt als Glints. De Antwerpenaar met Britse afkomst flirt op het nieuwe ‘Lemonade Money’ nadrukkelijk met pop en laat zo de druggy trips vanop ‘Bugatti’, ‘Gold Veins’ en andere hitjes achter zich. Dat hoeft ditmaalgeen slechte zaak te zijn. ‘Lemonade Money’ klinkt al snel vertrouwd en – toegegeven – vrij onweerstaanbaar. Glints zoekt en vindt de Oosterse invloeden waarmee Tsar B even dicht bij huis al experimenteerde en brengt die moeiteloos thuis in z’n stijlvolle pop. (Lowie)

Nadat ze samen met Grobbendonkse buddies (The) Crackups de Humo’s Rock Rally-editie van 2010 injecteerden met een ferme dosis punk en dankzij ‘All my demons (have distortion)’ vervolgens een van dé Belgische underground anthems op hun naam mogen schrijven, nestelde Psycho 44 zich het voorbije decennium in menig inheems rock-har(d)t. Debuutplaat ‘Suburban guide to springtide’ bestendigde hun vrij unieke electro-stonerpunk sound ook snel, en na enkele jaren van stilte wordt daar binnenkort eindelijk een vervolg aan gebreid. Waar eerste single ‘Call of the void’ nog vooral de geest van Death From Above opriep, lijkt nieuwste track ‘Perfect blue’ eerst voor een ijler sfeertje te gaan, maar die dreigende berusting wordt hoe dan ook toch de kop in gedrukt door een handvol nijdige riffs en een mo-ke-ren-de ritmesectie. (Gilles)

Jan Verstraeten bracht met ‘Cheap dreams’ één van de knapste Belgische ep’s van het jaar uit. Het nieuwe ‘Tropical view’ zou zonder tekst – en met wat fantasie – dienst kunnen doen als een cover van Radiohead’s ‘Burn the witch’, al verraadt het jeugdige en lichtvoetige karakter van de song al snel de afwezigheid van Thom Yorke. Tegen het einde kondigen de almaar heviger drukkende blazers echter het einde van de kinderlijke onschuld aan, wat van ‘Tropical view’ een uiterst intrigerend en sfeervol nummertje maakt. (Lowie)

Dans Dans en Mark Lanegan Band zouden hun uniciteit missen zonder het eigenzinnige basspel van Frederic Jaques, maar ook met Lyenn, zijn eigen project als gitarist en zanger maakt de man al meer dan tien jaar velerlei emotie los. Z’n strelende songs voelen soms kwetsbaar, vaak onverwacht intens, unheimlich maar ook warm onder je vel hakend. Begin januari komt z’n derde plaat uit, met dit ‘Until we blend’ als vooruitgeschoven single. Die subtiele elektronische accentjes en minimalistische roffel schuivelen samen met Frederics rijke stem een schemerende melancholie tegemoet, begeleid door druppelende piano- en gitaarklanken. (Gilles)

Danny Blue and the Old Socks is zo’n naam die al een hele tijd meegaat maar die nog wacht op de echte doorbraak. Finaleplaatsen in onder andere Humo’s Rock Rally zouden andere bands verleiden om vast te houden aan hun sound, maar Danny Blue kiest met single ‘Boys’ dapper voor de vernieuwing. Het nieuwe nummer klinkt helemaal anders dan de surfrock die we de Antwerpenaren gewend zijn en doet denken aan Talking Heads, Squid en Parquet Courts. Het gehalte eigen smoel en de relevantie varen er wel bij en dus kunnen we de nieuwe richting van de band enkel toejuichen. Begin 2020 komt er een nieuwe ep aan en als die verder borduurt op het goeie voorbeeld van ‘Boys’, zal hun AB show van 14 maart wellicht niet hun enige uitverkochte show worden de komende maanden. (Quinten)

Wanneer over de zijprojecten van Balthazar wordt gesproken, gaat het doorgaans over J. Bernardt (Jinte Deprez), Warhaus (Maarten Devoldere) en Zimmerman (Simon Casier), maar ook drummer Michiel Balcaen heeft zijn soloproject. Rosenahl dook anderhalf jaar geleden al eens op in onze Verse Vangst met zijn debuutep ‘So’ en nu heeft Balcaen een tweede ep klaar. Op ‘Veils’ drijft Balcaen verder op dezelfde vibe, al horen we iets meer oude Tame Impala en dat komt de heerlijke dosis psychedelica die uitgestrooid ligt over de ep, zeker ten goede. Optreden wil Balcaen niet doen met rosenahl, maar met ‘Veils’ bewijst hij wel dat zijn soloproject veel meer is dan een leuk weetje over Balthazar aan de toog. (Quinten)

Doorheen hun indiepop kijkt watchoutforthegiants niet op een intelligent laagje meer of minder, bleek al eerder: waar verdoofde synthklanken en katoenen baslijntjes die eerder geloste slacker-singles al begeleidden, gooit het viertal op dit nieuwe voor ‘Taking back time’ loper bij hun aankomende ‘super-ep’ daar nog een handvol gehoekte ritmes en ongedefinieerde, ontspoorde klankjes bovenop. Frontman Birger buigt en rekt z’n bijna hypnotiserende stem eerder subtiel, maar wij raakten alleszins wél erg verstrengeld.

Toen de eerste track van Wetters hiphopduo Lefwerk hier tweeënhalve maand terug in première ging, hadden de broers ‘Tjons’ en ‘Swieso’ François die tweede lettergreep nog niet hoeven toevoegen – een net niet schadeclaim later (overdrijven we allicht) kondigt de groep de release van een eerste ep aan met verse single ‘Stadslandtaboes’. What’s in a (band)name, én in een songtitel: Swieso overpeinst de perikelen van zo ergens tussen stad en dorp te wonen, z’n oprechte rhymes rijkelijk ondersteund door Tjons’ boombappende, gelaagde beat. Meer van dat – ook live! – begin januari, peeps! (Gilles)