Air Traffic verkocht gisteren razendsnel twee keer Het Depot uit, en vermoedelijk zullen kaartjes voor de ‘s avonds aangekondigde derde show vandaag ook vlotjes de deur uitvliegen. Misschien dat er zelfs ruimte is voor een vierde show. Niet slecht voor een Brits bandje met amper één album op het palmares.
Een verklaring voor dat succes is eenvoudigweg nostalgie. Het is een van de hoofdredenen dat mensen vinyl kopen, het is het bestaansrecht van ‘Back to the 80’s/90’s/00’s’-feestjes en het blijkt keer op keer een efficiënte manier om mensen met geld overstag te laten gaan. Muziek is de beste tijdmachine, en om ons terug te laten flitsen trekken we graag de geldbuidel open. Beleggen in belegen groepen is de laatste jaren bijgevolg een goed idee, want niemand die kraait om de riante gages waarmee lang vervlogen helden worden uitbetaald.
Dat het trucje werkt bij iedereen boven de dertig was al geweten, en met Air Traffic lijkt ook mijn generatie twintigers langs de kassa te passeren. Op zich niets nieuws: in de opvoedingspsychologie spreken ze buiten de anale en orale fase ook al van de poppunkfase en nu-metalfase, iets Freudiaans waar hele bunkers aan lijken te leiden. Ik weet dat ik daarmee gemakzuchtig enkele clichés bovenhaal, en ik doe het omdat ze in contrast staan met een klein Brits groepje met slechts één album onder de arm.
‘Fractured life’ kwam uit in de zomer van 2007 en werd voorafgegaan door de single ‘Just abuse me’ in 2006. Britpop beleefde een heropleving met Arctic Monkeys, Bloc Party en Franz Ferdinand in de voorhoede. Op hun grootste hit ‘Shooting star’ wisten de Britten de kenmerkende gitaren van die gekende bands te combineren met populaire ziekenhuisserie-pop van Coldplay, Keane en Thirteen Senses. Ruw genoeg voor de rocker, glad genoeg voor de radioplaylists. In oktober en november prijkten ze vijf weken lang tussen ‘The pretender’ en ‘Flux’ in De Afrekening – zo scoorde je ook toen al een plekje op de affiche van Rock Werchter 2007.
Dat trucje werkte een jaar later nog steeds, want dankzij het succes van de volgende singles versierde de band een jaar later opnieuw een plekje op Vlaanderens Grootste. Ze openden de wei iets na de middag en ik denk dat de hoop waarmee ik toen voor een dag de tocht naar Rotselaar had gemaakt net op tijd binnen was om de laatste drie nummers mee te pikken. Ik heb die dag een hoop fouten gemaakt (een dürüm van vijf bonnen besteld en naar Mika gaan kijken terwijl The National speelde, bijvoorbeeld), maar dat we thuis vroeg genoeg vertrokken waren om Air Traffic mee te pikken was er zeker geen. Doordat Pete Doherty liever thuis z’n kat zag bevallen, mochten Chris Wall en z’n vriendjes nog een keer spelen op het hoofdpodium. Maar niet nadat ze eerder die dag een akoestische set speelden op de camping. Er werden tienerhartjes gestolen, en die ontvreemding zorgt tien jaar later voor opmerkelijke taferelen.
Het lijkt me bovendien aannemelijk dat heel wat fans die gisteren halsoverkop een kaartje kochten daarmee een droom in vervulling zagen gaan. De laatste show die de band ooit speelde was op Pukkelpop in 2009, een jaar waarin de meeste mensen die momenteel Leuven bevolken nog geen versleten festivalbandjes om de pols mochten verzamelen. ‘Anemoia’, oftewel heimwee naar iets wat je nooit hebt meegemaakt, is een van mijn lievelingswoorden, en ik hoop dat er in Leuven veel mensen aan zullen lijden.
In mijn eigen vriendenkring hebben we de afgelopen jaren ook regelmatig gespeculeerd over een mogelijke comeback van de band. Daarbij viel steevast de bedenking: hoe jammer is het dat die slechts één album hebben gemaakt. Misschien is dat ook wel de kracht van Air Traffic: ze hebben het risico op een tegenvallende tweede worp vermeden en genoegen genomen met wat ze bereikt hadden. Proeven van de roem, en daarna je gewone leventje weer oppikken. Het getuigt van een oprechte bescheidenheid.
Maar in 2017 komt alles keihard terug: Trainspotting, Brasschaat-haar of beschuldigingen over graaicultuur en belangenvermenging. Zo ook one-album wonders uit de 00’s. In het geval van Air Traffic heb ik daar oprecht geen enkel probleem mee. Ik kan de nummers denk ik nog steeds woord voor woord meekwelen en zal vol overgave mijn innerlijke vijftienjarige bovenhalen – en de re-issue op vinyl kopen. De schelle Limewire-mp3’tjes hebben hun beste tijd gehad. Ik hoop volgend jaar alvast op een terugkeer van Late Of The Pier.
Air Traffic speelt op 29.09, 30.09 en 01.10 in Het Depot. Alle info en tickets vind je op de website.