Zondag spelen onder meer Metronomy en Justice op Dour. Toch zijn het niet zij die de eer krijgen om als headliner beschouwd te worden. De affiche wordt namelijk aangevoerd door het Franse hiphopduo PNL, dat gek genoeg bij ons totaal onbekend is. Onder de taalgrens en in l’Hexagone zijn de twee een gevestigde waarde en dragen ze de titel van populairste rappers van het moment. Ze staan bovendien symbool voor een nieuwe garde hiphopartiesten die zich niet laat beperken door de traditionele regels van de kunst. Vergelijk het gerust met de huidige situatie in de VS, waar de nieuwe popsterren van het genre ook uitgespuwd worden door conservatieve puristen.
Doorheen hun loopbaan gaven de rappers amper één interview. Dat was dan nota bene nog voor een cover story van The FADER, dat de heren meteen ook internationaal lanceerde. Een beetje pretentie is hen duidelijk niet onbekend, maar het gekke is dat je dat helemaal niet hoort in hun muziek. Waar andere rappers al te graag zelfverzekerd hun ego boosten, houden Tarik en Nabil het vaag en afstandelijk met eenzelfde mysterieuze aanpak. Ondanks die koele stijl en de overdaad aan autotune onderscheiden de jongens met Algerijnse afkomst zich met emotie. Je moet zelfs de teksten niet verstaan om de emotie van deze cloud rap te voelen. Er is een melancholische vibe die schril in contrast staat met de grofgebekte teksten, die op een of andere manier wel werkt.
Dat heeft misschien wel te maken met de effecten die de broertjes Andrieu op hun vocals zetten. Samen met een wazige productie creëren ze op het nieuwe album ‘Dans la legende’ een lome sfeer waarin emoties tegelijk koel en versterkt klinken. Daarmee onderscheidt PNL zich bovendien van de Amerikaanse collega’s: het geluid van het duo valt niet echt te vergelijken met dat van andere rappers. Ik vind hun zang beter uitgevoerd, de producties zijn eigen en de uitgestraalde gevoelens zijn moeilijk te vergelijken met die van Drake en consorten.
Met hun vage, trage nummers klinken de jongens behoorlijk repetitief. Waar dat vaak geen goede zaak is, val je bij PNL in een heerlijk onverstoorde flow die bij elke luisterbeurt alleen maar beter wordt. Zo ben ik ‘Naha’ (een van de beste nummers van 2016) na zo’n honderd keer nog steeds niet beu en hou ik van de vertrouwdheid die ermee gepaard gaat. Binnen hun sound weten de hiphoppers bovendien nog te variëren: op ‘Bene’ springen ze eigenzinnig op de dancehall-kar zonder hun identiteit te verliezen, terwijl elders akoestische gitaren en Arabische invloeden voor een eigen karakter geven.
Hoe die mysterieuze sfeer en bewerkte vocals live gaan uitpakken is nog maar de vraag. Bij deze weet je alvast dat het de moeite is om eens een kijkje te gaan nemen. Kom niet klagen bij ons als het tegenvalt maar check dan zeker nog steeds ‘Dans la legende’, een essentieel album voor onze zuiderburen.