What the fuck is ‘Everything now’ van Arcade Fire?

door Thomas Konings

Arcade Fire kondigde een nieuwe plaat ‘Everything now’ aan met een gelijknamige single. Die kan je hieronder beluisteren. We verzamelden de eerste reacties van een paar Indiestyle-schrijvers.

Tobias Cobbaert: Arcade Fire is nooit m’n favoriete band geweest, al durf ik sporadisch wel een paar nummers van ze af te spelen. Ik schrok toch nog vrij hard toen ik deze nieuwe single begon te luisteren en meteen aangevallen werd door een onuitstaanbaar pianoriedeltje dat klinkt als een begingeneriek van een goedkope soapserie. Daarna gaat het van kwaad naar erger met een wannabe-disco refreintje en wanneer er naar het einde toe een tenenkrommend “la la la”-meezingmoment voor in de grote stadions wordt ingezet weet ik het zeker: dit gaat niet m’n favoriete Arcade Fire-album worden. – 1,5/5

Thomas Konings: Het is 2017, Arcade Fire is op z’n nieuwe single afgedreven richting schlagerdisco en we kunnen met z’n allen hoogst verontwaardigd of geamuseerd zijn, maar niet verbaasd. De extravaganza van Win, Régine en co is er met de jaren immers niet minder op geworden en na het enigszins classy verkleedfeest van ‘Reflektor’, ligt de carnavaleske exuberantie van ‘Everything now’ in de lijn van de verwachtingen. Toch is het even slikken bij het beluisteren van deze hoogst verwarrende pastiche: er is zelfs geen schijn van intelligente indierock meer overgebleven. Hoewel dat niet per se een ramp hoeft te zijn en ik bereid ben om toe te geven dat positiviteit en escapisme momenteel nodig zijn, drijven de Canadezen het wel op de spits met die panfluit, melige piano en vooral dat postironisch koortje. De joligheid gaat kortom tegen veel te hoge snelheid door de bocht, waardoor het ernstig optimisme een lachwekkend ondertoontje krijgt. – 2,5/5

Michelle Geerardyn: wtf – 1/5

Hanne Craye: ‘Everything now’ steekt van wal met een psychedelisch klinkende synth waar hele kuddes getemde impala’s van zouden opschrikken, maar gaat ineens over in een resem gekke geluiden waar kop noch staart aan te krijgen is. Dan steekt dat aanstekelijke pianomelodietje voor het eerst de kop op, en dwingt dat als een onzichtbaar koordje je arm in een discodanspas naar keuze. Verder weerklinkt er ook nog een nerveuze panfluit en een meezingende massa die we eerder gewend zijn van Coldplay-videoclips. Ondertussen blijft hetzelfde pianomelodietje doorgaan en de ietwat onhandig aanvoelende bombast lijkt z’n doel te missen. Geef mij maar een iets soberder Arcade Fire, al kan ik niet zeggen dat ‘Everything now’ zou storen mocht iemand anders het opzetten. Ergens ver weg. Met koptelefoon op. – 2,5/5