Dirk. over niet volwassen worden, georkestreerde nonchalance en de sceptische inslag van ‘Album’

door Milena Maenhaut

Op negen februari verschijnt dirk.’s debuut ‘Album’. We praatten met frontman Jelle Denturck over filosofie, allerhande invloeden van dirk. en zijn voorliefde voor contrasten.

Er kan geen artikel over dirk. verschijnen of de keuze van de bandnaam wordt uit te doeken gedaan. Ook met albumtitel ‘Album’ stelt dirk. niet teleur. Wil de band op die manier ingaan tegen de tendens om een zo catchy mogelijke naam te bedenken, willen ze helemaal geen statement maken, of is dit geen statement uiten net wél een statement? Dat laatste blijkt het juiste antwoord te zijn. “Al sinds het begin wisten we dat humor belangrijk zou zijn voor dirk., wat je niet beter naar buiten kan brengen dan met de bandnaam zelf. Het leek ons tof om de naam van een saaie boekhouder te kiezen voor een grungy rockband. Daarnaast is het ook wat toevallig ontstaan. We zochten een naam en ik kwam die week veel mensen tegen die Dirk heetten.”

Dirk. komt amper twee jaar na de podiumplaats op Humo’s Rock Rally met een volwaardig debuut op de proppen. De heren hadden geen zin om eerst een ep’tje op te nemen. “Ik hou niet zo van ep’s. Er zijn veel bands die twee jaar werken aan hun eerste ep tot alles volledig in plooi gevallen is. Wij zijn simpelweg niet zo geduldig en gaan meer met de grove borstel door een song. Het belangrijkste is dat het gevoel juist zit. Zo hebben we redelijk snel onze plaat geschreven.” Bovendien ontstonden de nummers voornamelijk vanuit de live-ervaring: “‘Album’ is dan ook min of meer live opgenomen. We hebben de band vier dagen in de studio gezet. Het was één rush: we begonnen ’s middags en gingen door tot twee uur ’s nachts. Pas na vier dagen kregen we ongeveer een beeld van wat we hadden opgenomen. Er zijn een paar nummers gesneuveld, sommige waren wel sterk maar pasten niet in het geheel. Zo hadden we een prachtige ballad waarbij we achteraf beseften dat we de compressoren in ons enthousiasme te ver hadden overgedraaid.”

De humor blijkt bij dirk. niet alleen in titelkeuzes te zitten. “Er zit een soort fuck it-attitude in de plaat. Het idee dat het allemaal niet zo veel uitmaakt”, vertelt Jelle. “Ik heb het laatste jaar veel Camus en Sartre gelezen, waardoor ik tot het besef der beseffen kwam: het leven in zinloos. De enige zin die het leven heeft, is wat je er zelf aan geeft. Dit kan heel crushing overkomen maar wij proberen in dat nihilisme juist het positieve te zien. Als het niks uitmaakt, is alles plezant zolang je het maar plezant maakt. Dit hele idee is sterk aanwezig in de plaat en zit bovendien in alles wat dirk. doet. Het is essentieel dat we ons als band niet te serieus nemen. Zo werd dirk. onze manier om niet volwassen te worden.”

Die humor heeft echter nog een andere kant. “Humor is de perfecte manier om iets serieus en zwaars te zeggen. Ik keek gisteren nog naar ‘Three billboards outside Ebbing, Missouri’, een film die hopelijk heel wat Oscars wint en ook met datzelfde idee speelt. Ik heb tien keer geweend van het lachen maar ook minstens evenveel van ontroering. Ik hou enorm van die afwisseling. Die contradictie wil ik meenemen in dirk.. Soms omschrijf ik ons als een punkband die wilt dansen op het graf van de punk. Contradicties maken alles spannender en complexer en zijn daarom enorm belangrijk.”

Ook het schrijfproces houdt Jelle bewust spannend. “We schrijven altijd samen. Ik hou opzettelijk mijn ideeën ruw zodat de rest van de band veel kan toevoegen. Zo blijft het spannend. We moeten elkaar blijven verrassen. We moeten blijven fucked up plannen bedenken die we uiteindelijk – na even te bekomen – vaak toch uitvoeren. Er zijn natuurlijk nummers die eerder van mij zijn, maar sommige ook niet. ‘Milk’ is bijvoorbeeld op muzikaal vlak vooral van onze gitarist Frederik. De teksten zijn echter mijn verantwoordelijkheid. Die moeten klinken alsof ze on the spot bedacht en casual gebracht zijn. Daarom moet je er net meer werk in steken. Zo wil ik een soort extreem georkestreerde nonchalance bereiken, wat opnieuw zo een interessant contrast is.”

‘Milk’, dirk.’s tweede single, kwam enkele weken geleden uit. Single nummer één, ‘Gnome’, ging over een donkere periode in het leven van de frontman. “Ik woonde in een groot huis ergens diep en afgelegen in West-Vlaanderen, waar ik ben gaan wonen omdat er een studio was. Ik voelde me er alleen en zat toen helemaal niet goed in m’n vel. ‘Gnome’ is een redelijk letterlijke weergave van die periode.” ‘Milk’ is anders. “De tekst van ‘Milk’ ontstond naar aanleiding van een boek van Nassim Taleb. Het enorm boeiende ‘De zwarte zwaan’ gaat onder meer over pyrronistisch scepticisme, een stroming in de filosofie.” [We zochten het even op: pyrronistische sceptici verblijven in een staat van ononderbroken twijfel en distantiëren zich van onbewezen stellingen. Ze beweren dat zelfs de stelling dat niets gekend kan worden dogmatisch is.] “Ik heb de tekst uit de strofe, “the pyrronistic sceptic in the waiting room of hope”, uit het boek gejat en ben daarop beginnen borduren. Tekstueel is die strofe voor mij een soort statement van wat dirk. is. Dirk. is scepticisme, bijna nihilisme zelfs, maar op een toffe manier. Het refrein van ‘Milk’ is complete nonsense. “I want you to milk me i like dairy porn” leek me gewoon een toffe oneliner.”

Wat daarop volgt, “solitude is easy, you just do it on your own”, geeft dan weer die twist waar dirk. zo veel van houdt. “Eenzaam zijn is gemakkelijk: je moet gewoon alleen zijn. Net omdat dat evident lijkt en weinig lijkt te zeggen, vind ik dat het veel betekenis heeft. Ik probeer daar duidelijk te maken dat het soms geen zin heeft om een verklaring te zoeken, dat je soms alleen maar de feiten kan benoemen. Mijn mama is in mei vorig jaar overleden, wat uiteraard een zware impact had op mij. Op een bepaald punt kon ik niet meer verklaren waarom het gebeurd was, waarom ik me zo slecht voelde en waarom ik haar zo miste. Ik kon alleen nog maar zeggen dat het zo was. Meer viel er niet te zeggen. Dat geldt ook voor de zin “solitude is easy, you just do it on your own”. Meer kan je niet zeggen over eenzaamheid, taal schiet daar te kort. Toen ik filosofie studeerde, hebben we intensief Ludwig Wittgenstein gelezen. Zijn bekendste quote is “Waarover men niet kan spreken, moet men zwijgen”. Door te blijven babbelen over dingen, los je niets op. Soms is het dus beter om gewoon te zwijgen.”

Jelle heeft een diploma filosofie op zak en treedt op als cabaretier. Toch is dirk. zijn spannendste project. “Uniek aan dirk. is de vrijheid. Dat heb je bijvoorbeeld in cabaret en comedy niet, wat eigen is aan het format: in comedy moet er gelachen worden. In muziek -toch zeker in de muziek die wij maken- moet er niets. Dat is een hele verademing. Bovendien werkt dat spannende ook: mensen voelen de spanning en weten dat er iets onverwachts kan gebeuren. We zijn respectvol en dankbaar voor de luisteraar maar trekken ons niets aan van wat onze muziek zou kunnen teweegbrengen. We zijn zelf geen baas over de muziek, we laten de muziek naar ons komen.”

De groep uit Tielt/Ingelmunster wordt sinds het eerste optreden vergeleken met Weezer. “We lezen van alles in recensies. Soms vergelijken recensenten ons met bands waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik had nooit goed naar Weezer geluisterd, maar nu ben ik overtuigd. Met Pavement hebben de reviews wel gelijk, dat is een rechtstreekse invloed.” Toch is er niet echt één band waarmee dirk. zich wilt identificeren: “We willen nooit iemand kopiëren, maar er zijn uiteraard wel bands die ons beïnvloeden, Cloud Nothings bijvoorbeeld. Ik vind dat we qua sound, songstructuur en mentaliteit vergelijkbaar zijn. Ook Pavement en Parquet Courts hebben die fuck it-attitude. Maar ik hou ook van het zwaardere drama van Protomartyr. De muzikanten van dirk. kunnen maar niet stoppen met praten over ‘Relatives in descent’. Toch zijn mijn allergrootste helden dan eerder Nick Cave en Tom Waits. Daarnaast luister ik ook veel klassiek, het gaat alle kanten op. Dirk. is even goed beïnvloed door de boeken die ik lees, de films die ik bekijk als door de muziek waar ik naar luister. Het vormt één geheel. Ik zie een band als een soort veruitwendiging van een wereldbeeld, van wat jij vindt dat kunst kan zijn, wat je overigens zo ruim mogelijk moet zien. Ik heb onlangs een nummer geschreven dat gebaseerd is op tentoonstellingen van David Hockney. Zijn werk liet me niet los. Ik kon mezelf in zijn visie vinden en wou er dan ook op mijn manier iets mee doen.”

Sinds kort heeft dirk. een nieuwe drummer. Robin Wille gaf een eigen draai aan de groep. “Robin verving Ruben al een paar keer op optredens. Hij was de logische opvolger. We zijn ondertussen al aan het schrijven aan een volgende plaat, waarbij we merken dat een nieuw bandlid een andere drive brengt. Ook live trekt hij de rest van de band in zijn enthousiasme mee. Ik heb tien keer zoveel plezier op een podium sinds ik met Robin speel. Ik werd een beetje laks en had iets van “Ja, dirk. is cool. Ik weet het en ik ga hier nog eens cool doen”. Nu doe ik weer mijn best.”

Februari ziet er alvast mooi uit voor dirk. “Ik kijk enorm uit naar onze twee releaseshows. We spelen ook in Trix binnenkort, maar dat is op We Are Open, waar we maar een half uur tussen dertig andere bands spelen. De shows in de Charlatan en in de AB worden meer dan enkel een optreden.” Jelle wou nog niet te veel verklappen, “maar er zullen randactiviteiten zijn. Het gaat plezant worden.”

De twee releaseshows vinden plaats op 16 februari in de Charlatan en op 22 februari in de Ancienne Belgique, waar dirk. wordt ingeleid door Fornet. Verder kan je de groep op de planken zien op 3 en 10 februari op respectievelijk Grasnapolsky en op de tiende editie van showcasefestival We Are Open in Trix. Ten slotte speelt de band ook op Ik Zie U Graag-festival in Breda op 7 april.