The Vaccines gingen dit voorjaar over de lippen van zowat elke liefhebber van Britse rock. Hun debuutalbum ‘What Did You Expect From The Vaccines’ liet zich ondertussen al opmerken in de Ultratop. Zelfs voor deze plaat in de winkel lag, slaagde de band er al in om met de Orangerie de grootste zaal van de Brusselse Botanique helemaal uit te verkopen.
Even voor het optreden, en dus voor de release van het full length debuut, had Indiestyle een gesprek met The Vaccines, die de eerste vraag niet afwachtten om van wal te steken.
Arni: We dachten er net aan om de interviews die we doen te veranderen naar drankspelletjes met rijen shotglaasjes voor ons. Elke keer als iemand de woorden buzz, hype, preconception of direct zegt, moet je drinken. Dat zijn een beetje de sleutelwoorden in onze interviews. Met buzz, hype, preconception en direct heb je eigenlijk al een volledig interview. (lacht)
Indiestyle: Klink aanlokkelijk. Maar nu we hier toch zitten kan ik evengoed nog enkele vragen stellen. Jullie zijn slechts een jaar geleden begonnen met The Vaccines, en zijn er toch al in geslaagd om op de proppen te komen met een album en een wereldwijde tour. Tegelijkertijd zijn er enorm veel bandjes die na jaren nog steeds in hun beginfase zitten. Hoe verklaren jullie jullie succesformule?
Arni: Ik zou het geen ‘succes’ durven noemen, omdat we nog geen platen hebben verkocht, het debuut is nog niet uitgekomen.
Pete: Het zou een succes kunnen zijn. We vinden sowieso dat we al boven onze verwachtingen hebben gepresteerd, omdat we al mogen optreden in België, hebben gespeeld in Amerika, we ontzettend vaak mogen spelen en het album hebben mogen maken. Elk van ons heeft wel al geprobeerd en gefaald in vele andere bands.
Arni: Ik denk dat de reden waarom het zo snel is gebeurd, is omdat we al eeuwenlang bezig zijn met muziek en we al in zoveel verschillende bands hebben gespeeld en daar ook allemaal faliekant in hebben gefaald. Ik denk dat we naar The Vaccines zijn gekomen met allerlei verschillende ervaringen waardoor we dat hebben kunnen kanaliseren naar iets dat we graag willen doen, en waardoor we een vibe voelen die het gemakkelijker maakt voor ons. We hebben zo ’n drie of vier maanden in de studio gezeten, waar we letterlijk dagenlang repeteerden gedurende vier of vijf dagen per week. We hebben daar de muziek exact gemaakt zoals we die wilden tot die naar ons gehoor perfect klonk, waarna we die dan ook begonnen te spelen. Als dat proces drie jaar had geduurd voor ons, zou je nog altijd niets van ons gehoord hebben, maar het heeft ons drie maanden gekost om die plek te bereiken waar we perfect gelukkig waren met de muziek. Dat is de reden waarom het zo snel is gegaan bij ons.
Ik denk dat we ons voordeel hebben gehaald uit het huidige klimaat in de muziekwereld.
Pete: Het is ook mogelijk dat we hebben kunnen profiteren van een goede timing. Ik denk dat we ons voordeel hebben gehaald uit het huidige klimaat in de muziekwereld. Toen we samenkwamen, hadden we geen vooropgestelde ideeën over hoe we zouden klinken. Dus we zijn de band gestart, niet wetende dat we een gitaarband zouden worden of dat we gitaarmuziek opnieuw populair wilden maken. Ik denk dat er gewoon een aantal mensen zijn die van gitaarmuziek houden, maar aangezien deze al enkele jaren niet populair is geweest, denk ik dat sommigen dat begonnen te missen. Misschien is dat de reden waarom Columbia Records zich interesseerde in ons of waarom onze manager met ons wilde werken. Ik denk niet dat er een succesformule is. Als je naar elke band kijkt die ooit populair is geweest en je de puntjes probeert te verbinden met de redenen van hun succes, is dat nagenoeg onmogelijk. Er is nooit één bepaalde reden. Ik denk dat het enige dat de meeste van die bands gemeenschappelijk hebben het feit is dat ze niet hebben getracht om zo succesvol mogelijk te zijn, maar om de beste band te worden die ze kunnen zijn en zo goed mogelijke muziek te maken. Dat is toch wat wij proberen te doen.
Indiestyle: Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?
Pete: We zijn eigenlijk allemaal gemeenschappelijke vrienden van elkaar. Justin kende Arni en mij, en Arni kende mij, omdat we vroeger nog samen in enkele andere bands hebben gespeeld.
Arni: Net zoals Justin en ik en Justin en Freddy elkaar kenden door een gemeenschappelijke vriend. Alles begon eigenlijk toen Justin en Freddy begonnen te spelen met die gemeenschappelijke vriend, tot die stopte met de band en Justin en Freddy aan de kant liet. Toen belden ze mij, omdat ik Justin al kende, en dan heb ik Freddy voor de eerste keer ontmoet. Ik haatte hem meteen, en dat doe ik nog steeds (beiden lachen).
Dus dan zijn we beginnen spelen met een andere drummer, maar we zagen elkaar slechts om de twee weken en deden hier en daar enkele optredens. Die jongen was geweldig en een goede drummer, maar er was nooit een echte klik of het gevoel dat het helemaal juist zat. Dus op een avond bleef Pete op mijn zetel slapen, wat hij eigenlijk gedurende enkele maanden deed. Ik liet hem enkele demo’s horen toen we vrij dronken waren en Pete zei meteen “Dit is geweldig!”
Pete: Dat vond ik ook, vanaf de eerste noot. In die periode was ik een sessiedrummer, maar ik vond dat werk eigenlijk nogal verstikkend omdat er niet veel ruimte was voor creativiteit. Ik wilde toen echt deel uitmaken van een band en zo zelf muziek te maken. Net op dat moment liet Arni me hun muziek horen en wilde ik er meteen bij horen.
Arni: De daaropvolgende weken heeft hij me bijna elke dag gebeld. Toevallig had onze toenmalige drummer net beslist om uit de band te stappen. Toch heb ik Pete voor nog een hele lange tijd weggehouden van de band, omdat ik bang was dat hij zo ontzettend blut was. Als je een sessiedrummer bent, word je uiteraard betaald, wat niet gebeurt als je gewoon met je vrienden repeteert. Dus dat heeft een tijdje geduurd, maar vanaf het moment dat we de knoop eindelijk hadden doorgehakt, ging alles vanzelf. Het grappige is dat we állemaal ongelooflijk blut waren, we moesten letterlijk de pondjes bij elkaar zoeken om een broodje te kopen, laat staan om een repetitiekot te huren. Dat heeft drie of vier maanden geduurd. Arme Pete hier moest alles betalen wat we deden, het is wel vaker gebeurd dat we geld van hem leenden om een busticket te betalen. Eigenlijk hebben we Pete dus een beetje gebruikt omdat hij geld had.
Pete: (heel serieus, voor beiden in lachen uitbarsten) Dat klopt, en daarom zit ik in deze band. Ik heb mijn weg naar binnen letterlijk betaald.
Arni: Het klinkt erger dan het is, hoor.
Pete: Ik geloof nog steeds graag dat ik in de band zit omdat ik gewoon een goede drummer ben. Misschien is dat dus gewoon niet waar. (lacht)
Indiestyle: Ik zou me geen zorgen maken, je zit hier tenslotte nog steeds. De afgelopen maanden waren the Vaccines wel vaker het gespreksonderwerp. Wat vinden jullie ervan dat mensen jullie bombarderen tot ‘the next big thing’?
Arni: Het fascinerende aan dat statement is dat wij nooit diegenen zijn geweest die dat hebben beweerd. We zijn nooit op iemand afgestapt met de openingszin dat wij the next big thing zijn of het beste dat de Britse gitaarmuziek ooit is overkomen of wat er ook wordt gezegd. We hebben dat nooit gedaan, wat ons denk ik in een bevoorrechte positie plaatst, omdat de mensen uiteraard wel verwachtingen hebben, maar zij niets te maken hebben met onze eigen verwachtingen. We hebben onze eigen doelen en zolang we daar naartoe werken, doet al de rest er eigenlijk niet toe. Plus, al die beweringen gaan irrelevant worden eens ons album uitkomt. Maar we zijn uiteraard gevleid, omdat we dankzij zulke statements de kans krijgen om op plekken zoals Brussel en New York op te treden.
Pete: We weten ook niet echt wat er gebeurd zou zijn zonder dat soort stigma, al voelden we vroeger wel een beetje druk. Weet je, we hebben een album gemaakt waar we heel tevreden mee zijn en uiteindelijk is dat alles wat we kunnen doen. We doen al het mogelijke dat in onze handen ligt en proberen dat zo goed mogelijk te doen, maar tot nu toe zijn we zeer blij met hoe alles is verlopen. Op het einde van de dag zijn het alleen goede nummers die overblijven en ik hoop dat er toch wat mensen zijn die enkele van onze songs goed vinden. Eens de wereld ook meer van onze muziek te horen zal krijgen, zullen al die speculaties ook vanzelf verdwijnen.
Indiestyle: Vinden jullie het ongewoon om een uitverkochte tour te doen voor er zelfs een debuutalbum op de markt is?
Pete: Helemaal niet, het album en de optredens zijn twee dingen die hand in hand gaan voor ons. We vinden het even belangrijk, zo niet belangrijker, om een goede live band te zijn dan een goede band op plaat. Daarom zijn we muzikanten geworden, omdat we gewoon heel graag optreden. We hebben het album trouwens ook opgenomen tijdens een tour, telkens als we vrije dagen hadden, doken we de studio in.
Arni: We zijn ontzettend dankbaar dat we de kans hebben gekregen om de tour te doen voor het album is uitgekomen. Dat is echt ongelooflijk. Ik denk niet dat iemand van ons dit ooit had verwacht, dus het is geweldig.
Indiestyle: Waar luisteren jullie vandaag de dag zoal naar?
Arni: Momenteel luisteren we heel veel naar rockabilly, al begint dat al te veranderen. Ikzelf luister vooral naar ‘The Argument’ van Fugazi, omdat dat nog altijd mijn lievelingsalbum is. Het is een Amerikaanse postcore band uit de vroege jaren ’90, ze zijn echt geweldig. (keert zich tot Pete) Waar luister jij nu zoal naar?
Pete: Niets, eigenlijk. Ik probeer muziek een beetje te limiteren. (lacht)
Arni: Jij was laatst veel naar Tame Impala aan het luisteren, niet?
Pete: Ja, dat is waar. Ik heb hun album, ‘Innerspeaker’, nog maar enkele maanden geleden ontdekt, maar ik vind het geniaal. Ik ben ook een grote fan van Beck en Radiohead.
Arni: Radiohead is echt de enige band ter wereld die zo’n status heeft waardoor mensen zich inferieur voelen aan Radiohead. Het is geweldig om te zien, ook in recensies, waar mensen schrijven dat het album hoogstwaarschijnlijk verbazingwekkend goed zal zijn na drie of vier keer luisteren, maar gewoon de tijd nog niet hebben gehad om dat te doen. (lacht)
Indiestyle: Ik heb gehoord dat jullie jezelf vroeger Red Indians noemden.
Arni: Ja, dat klopt. We noemden ons ooit ook Young Mothers.
Pete: We waren ooit zelfs The Catholics. We hadden gewoon nooit de moeite gedaan om een goede naam te vinden. Toen ik bij de band kwam, heette die Young Mothers, maar we beseften vrij snel dat het niet zo een goede naam was. We gingen er gewoon van uit dat we dat later wel zouden veranderen.
Arni: We waren ook Man Crush.
Pete: Oh, ja. Maar dat was voor mijn tijd.
Arni: Wat een verschrikkelijke naam. We hebben echt veel namen gehad. Red Indians was gewoon de naam die we gebruikten toen we onze eerste optredens deden.
Pete: We wisten wel dat het ongeveer tijd was om een naam te hebben, maar de enige namen die ons echt bevielen bleken nogal ophefmakend te zijn. Red Indians was bijvoorbeeld eigenlijk racistisch, je mag dat letterlijk niet eens zeggen in Amerika.
Arni: Waren we the Catholics gebleven, hadden we geen optredens kunnen doen in Schotland, Ierland of Zuid-Amerika. We hebben echt enorm veel verschrikkelijke namen gehad. (lacht)
Indiestyle: Young Mothers had nog kunnen aanslaan.
Arni: Ja, dat dachten we ook, maar dan was er waarschijnlijk veel sociaal commentaar bijgekomen over tienerzwangerschappen. Wat we niet echt wilden.
Pete: We hebben nooit de intentie gehad om ons met politiek te bemoeien. (lacht)
Maar toen kwam Justin op een dag binnen, stelde de naam The Vaccines voor en we vonden het allemaal meteen een goede naam.
Arni: Wel, ik denk… (keert zich tot Pete) Nee, ze vroeg het niet, dus laten we het daar niet over hebben. We wilden beginnen over wat we zelf vinden van de naam, maar je vroeg daar niet naar, dus zullen we dat laten liggen.
*Indiestyle: Tja, nu voel je de bui al hangen. *
(beiden zuchten ostentatief)
Arni: Dit is het moment waarop het drankspelletje begint.
Pete: De reden waarom we de naam leuk vonden, was omdat we vonden dat het klonk alsof het van elk tijdperk afkomstig zou kunnen zijn. Het klonk evengoed als een rockabilly band uit de jaren ‘50,
Pete & Arni (in koor): een garage band uit de jaren ‘60, een punk band uit de jaren ‘70, een hardcore band uit de jaren ’80 of een grunge band uit de jaren ‘90.
Arni: We waren gewoon ook heel verbaasd dat geen enkele grote band die naam al had gebruikt. Het klonk echt als een leeg canvas. Ik denk dat veel van wat The Vaccines doen vrij nostalgisch is, omdat we eigenlijk willen dat alles een beetje klassiek klinkt.
Pete: De muziek die ons aanspreekt, is muziek die zichzelf al heeft bewezen tegenover de tand des tijds en dat zou ook het ultieme doel voor ons zijn, om iets tijdloos te maken.
Arni: (verbaasd) Dat was geen cliché antwoord, goede improvisatie, Pete.
Pete: Bedankt. Ik begon me een beetje slecht te voelen over het feit dat we lieten uitschijnen dat we gewoon dingen vertelden die we al eerder hadden verteld.
Indiestyle: Ik kan me wel inbeelden dat het voor bands die veel interviews doen moeilijk is om niet in herhaling te vallen.
Pete: Ja, maar aan de andere kant is het ook een kans voor ons om over onszelf te praten. Narcistische leden van een rockband zijnde…
Arni: Oh, dat had je niet moeten zeggen, dat is een soundbite. Nu gaat het artikel gekopt worden met de woorden ‘Narcistische rockhoeren’!
Pete: (lacht) Ja, maar je moet toch een beetje narcistisch zijn om in een rockband te zitten, niet?
Arni: Dat is wel waar, je moet ergens wel op een podium willen staan.
Pete: Anders zou het maar vreemd zijn.
Arni: Herinner jij je de band Slit nog? Dat was een postcore band uit de jaren ’90 waarvan de zanger altijd in een hoekje stond van het podium, met zijn gezicht naar de muur.
Indiestyle: Zoals The Jesus and Mary Chain?
Arni: Inderdaad. Maar ze speelden ook meestal 50 minuten lang.
Pete: We hebben daar nog een verhaal over gehoord. Blijkbaar zijn ze ooit naar het noorden van Noorwegen gereisd, waar de promotor een twee en een half uur durende set van hen verwachtte, maar ze slechts tien minuutjes speelden.
Arni: Niet eens gericht naar het publiek.
Indiestyle: Is dat het plan voor het optreden van vanavond?
Arni: Nee hoor, dat zullen we niet doen.
Pete: Or maybe we should…
Door Paola Verhaert