Kwaad worden met Parquet Courts: “We zijn de underground ontgroeid, maar willen wel een betrouwbare gids zijn”

door Mattias Goossens

Amper twee jaar na het meeslepende ‘Human performance’ is Parquet Courts terug met album nummer zes, ‘Wide awake’. Daarop klinken de naar New York uitgeweken rockers wakkerder én kwader dan ooit. Een gesprek met frontman Andrew Savage over werken met producers, thuisstad New York en de relevantie van rockmuziek in 2018.

Foto door Imke Van Steenkiste

Zes albums heeft het geduurd, maar zanger en gitarist Andrew Savage gooit z’n achternaam eindelijk in de strijd. “Savage is my name and savage is how I feel”, klinkt het op het toepasselijk getitelde ‘Violence’. Parquet Courts klonken zelden zo opgewekt, terwijl er thema’s als geweld, klimaatverandering en de normalisering van onverschilligheid bezongen worden. “Dualiteit is iets waar we graag mee aan de slag gaan”, zegt Savage. “Op ‘Sunbathing animal’ was het gevangenschap en vrijheid, op ‘Content nausea’ gingen we aan de slag met rust en chaos. Nu is het dus vreugde en woede geworden. We zoeken naar manieren om beide kanten van het spectrum in onze muziek te verwerken.”

Het hevigst gaat het er aan toe in ‘Almost had to start a fight/In and out of patience’, een tweeluik dat met een meute hooligans aan elkaar lijkt gelijmd. “Dat publiek dat je hoort zijn wij hoor”, geeft Savage toe. “Veel platen die we vaak beluisteren zijn ‘valse’ liveplaten. ‘Cheap thrills’ van Big Brother And The Holding Company bijvoorbeeld, ook al staat er bij dat het is opgenomen in The Fillmore in San Francisco. We wilden dat zelf eens uitproberen, en het grootste rockende einde van ‘In and out of patience’ leek daar een ideaal moment voor.” Het nummer wordt gevolgd door ‘Freebird II’, een subtiele knipoog naar Lynyrd Skynyrd? “Ik zie het niet echt als een knipoog. In Amerika is het een ding dat dumbasses die naar concerten gaan ‘Freebird’ roepen als verzoeknummer, ongeacht waar je bent. Als jullie dat in België nog niet doen: houden zo. Het was onze bassist Sean die na enkele biertjes in de studio opmerkte dat het een goede titel zou zijn voor het nummer. En dus gingen we ervoor, en nu hebben we iets te spelen wanneer idioten erom vragen.”

Net als Lynyrd Skynyrd is Parquet Courts oorspronkelijk afkomstig uit het zuiden van de Verenigde Staten. De band verhuisde tien jaar geleden naar New York, maar trok tijdens de opnames opnieuw zuidwaarts naar New Orleans, waar de video’s voor ‘Wide awake’ en ‘Mardi gras beads’ werden opgenomen. “Gewoon een excuus om daar carnaval te vieren”, grijnst Savage. Wanneer het wel over de thuisstad gaat op ‘NYC observation’, is het beeld niet meteen rooskleurig. “Je kan niet in New York wonen zonder in contact te komen met armoede, zelfs wanneer je rijk bent. Het is gewoon overal. Dat nummer gaat specifiek over de K2-epidemie (synthetische cannabis, red.) die heel wat doden maakte. In de buurt van onze repetitieruimte opende een kliniek waar heroïneverslaafden methadone konden krijgen om af te kicken. Maar om dat te verkrijgen, moesten ze een drugtest afleggen. En aangezien K2 niet zichtbaar is in urine, gebruikten al die drugsverslaafden het spul. Ik ging ‘s morgens m’n koffie halen en zag mensen dood of volledig van de wereld op straat liggen. Je wandelt voorbij hen en weet niet wat je moet doen. Je komt oog in oog te staan met armoede, maar weet niet wat je er aan kunt doen. Ik denk dat armoede een probleem is waar nagenoeg alle steden mee kampen, maar die specifieke situatie was heel confronterend.” Desondanks is verhuizen geen optie. “Het is al tien jaar onze thuis, en blijft ons inspireren. Het is een goede plek om creatief te zijn, want er zijn veel andere creatievelingen met vanalles bezig. Bovendien voelt New York niet aan als Amerika, maar wel als een wereldstad. En dat vind ik best aangenaam.”

Eerder dit jaar trad Savage nog solo op in Gent, waar hij de toen net overleden Mark E. Smith en Dolores O’ Riordan coverde. “Oh ja, we speelden ‘Frightened’ en ‘Linger”, herinnert hij zich. “The Cranberries coverden we al langer, maar toen Dolores overleed, bleven we het natuurlijk spelen als eerbetoon. Mark E. Smith en bij uitbreiding The Fall is voor ons de grootste inspiratiebron die er is – zonder The Fall zouden we misschien zelfs geen band zijn. Vooral het artwork en de teksten van onze eerste platen zijn zwaar door die band beïnvloed. En dat terwijl mensen ons altijd vergelijken met Pavement, terwijl ik eigenlijk niet zo’n fan ben van hen. Maar hey: ook voor Pavement was The Fall een grote invloed, dus ergens snap ik het wel. Mark E. Smith was een geweldige tekstschrijver en dichter, en ik acht hem even hoog als Bob Dylan.”

Wie momenteel de invloedrijkste artiest ter wereld is, is een lastigere vraag. “Misschien Kendrick Lamar? Hij heeft echt wel dingen veranderd voor hiphop. Ik weet niet of bands in de toekomst nog van belang gaan zijn voor de jeugd van vandaag. Ik hoop van wel, maar ik vrees ervoor. Zelf zie ik weinig tieners op onze shows, en als ik met hen praat of hoor praten over muziek, dan heb ik geen flauw idee wie de artiesten zijn waarover ze het hebben. Volgens mij ontstaat er een steeds grotere kloof. De underground wordt steeds meer underground, en aan de andere kant heb je bands als Red Hot Chili Peppers, Green Day en Foo Fighters die al dertig jaar meedraaien en ondertussen eentonig en saai zijn geworden, typische festivalbands. En ergens tussenin heb je een ongemakkelijke ruimte waar wij ons bevinden. We komen uit de underground, maar zitten er niet meer in.”

Toen Savage dat besefte, had hij even een bescheiden existentiële crisis. “Plots schrijven grote media als Pitchfork, SPIN en Rolling Stone over je. En dat is oké hoor. Maar tegenwoordig wordt binnen gitaarmuziek het onderscheid tussen commerciële, voorspelbare dingen enerzijds en niches en underground anderzijds steeds duidelijker. Elektronische muziek en hiphop hebben meer speelruimte tussenin. Natuurlijk heb je altijd jonge mensen die zich aangetrokken voelen tot obscure muziek, en ik hoop dat ik met mijn band daar een gids voor kan zijn.” Die gidsfunctie uit zich bijvoorbeeld in voorprogramma’s. Voor de laatste Belgische zaalshow in de Botanique nam Parquet Courts de stadsgenoten van Pill mee. “De beste liveband van de stad op dit moment. Echt een fenomenale groep. We nemen graag bands mee op tournee die onze scene vertegenwoordigen. Mensen durven soms wel eens te vergeten dat wij trouw zijn aan New York, en dus tonen we het aan de hele wereld.”

Toegegeven: ‘Wide awake’ is een van de meer toegankelijke Parquet Courts-albums. “Zelf vond ik de voorganger toegankelijker omdat er hier meer harde nummers opstaan. Al is het titelnummer waarschijnlijk het grootste popnummer dat we al geschreven hebben. Dat we nu weer wat rauwer klinken is een bewuste keuze: ik wou absoluut niet nog eens hetzelfde doen als op ‘Human performance’.”  Toch was dat niet de reden om voor het eerst met een producer te werken. “Het kwam gewoon zo uit. Het album was eigenlijk al geschreven toen Brian Burton (Danger Mouse) ons opbelde. Hij vroeg of we er drie maanden extra aan wilden werken, en of hij het mocht producen. Natuurlijk zijn we daar op ingegaan. Brian had ons leren kennen via Daniel Luppi, met wie we vorig jaar een plaat maakten. Die twee hebben in het verleden al samengewerkt, vandaar. Natuurlijk was een producer hebben voor ons wel een manier om anders te werk te gaan.”

Alle extraatjes die je hoort, zoals het koortje in ‘Death will bring change’ en het keukengerei in ‘Wide awake’, waren volgens Savage eigen vondsten. “Ik verwachtte wel dat mensen zouden denken dat die funk- en disco-invloed van hem kwam. Het was echter van bij de start het plan om een plaat te maken die steunt op drums en bas – toevallig wel twee zaken die Brian fantastisch in de vingers heeft. Ik had het daarstraks over The Fall, maar ik ben ook grote fan van Funkadelic, James Brown en de verschillende punkbands die begin jaren tachtig aan de slag gingen met funk: Minute Men, Big Boys… In New York liep de opmars van punk en hiphop gelijk, en ik vind dat een heel fascinerende periode. De mentaliteit van toen past bij wat wij wilden doen: een statement maken over woede en vreugde. Dansbare muziek is daar een goed middel voor.”

Op de vorige plaat stond het advies “Listen to it at night” gedrukt. Wat is de handleiding bij ‘Wide awake’? “Dance to it. Ik weet niet of je iets kunt doen aan de huidige staat van de wereld, en zolang dat niet het geval is, kun je maar beter eens goed je benen en heupen losgooien.”

‘Wide awake’ verschijnt vrijdag 18 mei. Parquet Courts staat op zondag 15 juli in De Kreun (info & tickets).