Lang leve de vergankelijke glorie en de dubbelzinnigheid van eindejaarslijstjes. Hip in de eerste weken na publicatie, verjaard een maand erna. De confrontatie met alles wat tussen de mazen van het net glipte en de bevestiging dat je smaak net wel of niet tegendraads is. Dit jaar bleek de top drie onnavolgbaar en was er sprake van een zeer sterk middenveld. Een boerenjaar zoals ze zeggen waarbij de oogst rijkelijk en veelzijdig was.
Na jaren ploeteren vond ik eindelijk mijn weg in de hedendaagse jazz en dan was ik zelfs vergeten om enkele marathonsessies Kamasi Washington in te plannen. Het was intrigerend te zien en horen hoe Nils Frahm en Jon Hopkins zowel mijn voeten als mijn hart triggerden. Al gebeurde dit niet enkel met mooie composities. Maatschappelijk wankele tijden bezorgden ons een karrenvracht aan combattieve nummer. Waar ik tegen beter weten in blijf van hopen dat de boodschap ook door de iets meer bekrompen medemens wordt opgepikt. Ik maakte dan wel geen numerieke oplijsting van beste nummers van het jaar, bij deze een big shout out naar ‘Danny Nedelko’ van Idles.
Als ik dan toch nog één vaststelling mag maken, is dat het chauvinisme na het succes van de Red Lions en de Rode Duivels ook in het muzieklandschap op zijn plaats is. Bij deze een huldiging aan mijn muzikale helden anno 2018 en dit live vanop mijn eigenste charmante (doch iets kleiner dan dat van het Brusselse Stadhuis) balkon.
Beste albums
30 Future Old People Are Wizards – Peaces
29 Dirk. – Album
28 Deaf Wish – Lithium Zion
27 Heisa – Heisa
26 Sons Of Kemet – Your Queen is A Reptile
25 Marie Davidson – Working Class Woman
24 Let’s Eat Grandma – I’m All Ears
23 Shame – Songs of Praise
22 Dan Mangan – More Or Less
21 Ryley Walker – Deafman Glance
20 Tony Molina – Kill The Lights
19 Beraadgeslagen – Duizeldorp
18 Soulwax – Essential
17 Rolling Blackout Coastal Fever – Hope Downs
16 Ron Gallo – Stardust Birthday Party
15 Condor Gruppe – Interplanetary Travels
14 Madensuyu – Current
13 A.A.L. (Against All Logic) – 2012-2017
12 Courtney Barnett – Tell Me How You Really Feel
11 El Yunque – O Hi Mark
Son Lux prikkelt al jaren onze zintuigen, ‘Brighter wounds’ is zeer krachtige avant-garde pop van een consistent hoog niveau. Soms hoor je een plaat die meteen een diepe indruk nalaat, omdat ze origineel en toch vertrouwd klinkt, omdat ze ook na twintig luisterbeurten echtheid en integriteit uitstraalt, omdat ze persoonlijk aanvoelt en ze je daarmee telkenmale in je ziel weet te raken, omdat ze je doet wankelen maar je ook een houvast biedt. Wel zo’n plaat is ‘Brighter wounds’ geworden, eentje die je niet loslaat en traag blijft nazinderen.
9 Jon Hopkins – Singularity
De wandering soul in ons vond in de avantgarditsche minimal techno van ‘Singularity’ een nieuw ecosysteem voor de geest. De clubber dan weer een universum dat kleur en betekenis kan geven aan hun nachtelijke escapades. ‘Singularity’ vormt in twee delen een poort naar een vernieuwd ongelimiteerd universum dat je in staat stelt je te verliezen in het nu. Te beluisteren op een plek waar je je nachtelijk vrij kan voelen.
Anna Calvi schotelt op ‘Hunter’ doortastende pop voor waarbij ze een veel groter arsenaal aanboort om haar punt in schoonheid doch helder aan de man, of vrouw, of eender wat, te brengen. Doeltreffendheid gekoppeld aan een wilder, gevarieerder, rijker en avontuurlijker geluid. ‘Hunter’ is wellicht de beste plaat die ze tot nu toe maakte, en toch denken we dat ze haar hoogtepunt nog niet bereikt heeft.
7 Barst – The Endeavour
Nu Swans nog uit zijn eigen asse moet herrijzen vult Barst de leegte in die Michael Gira voor even achterliet. Noise, drone, postrock, hiphop, metal, industrial, ambient en elektro worden scherpzinnig tot een kolossaal album verwerkt.
6 Whispering Sons – Image
Geen idee hoe wurgseks voelt, we kunnen enkel gissen dat het voelt zoals ‘Image’ beluisteren: versmacht worden om het hoogste genot te kunnen bereiken. Whispering Sons geeft op progressieve wijze, euh, kleur aan de duistere jaren 80. Dit debuut is er dan ook geen dat we zo goed vinden net omdat het een debuut is. ‘Image’ is een emotioneel statement die de illusie die hoop heet doorprikt en daar worden wij intens gelukkig van.
5 Beak> – >>>
Op twee weken tijd compleet overdonderd door de voortreffelijke potpourri van Beak>. ‘>>>’ is een avontuurlijk atmosferische mix van kraut, elektronica en mathrockpop. Dreiging ingeblikt in verlaten fabriekspanden waar het bloed nog van de vleeshaken drupt.
4 It It Anita – Laurent
Luik, de vurige stede. Mannen worden er gedoopt in puur bloed van noeste staal- en steenkoolarbeiders, vrouwen in een vat vol Zuiders temperament. Uit die as van kracht en vurigheid herrezen de Luikenaars van It It Anita tot uiterst vriendelijke relschoppers. ‘Laurent’ is een plaat vol uitgekiende noiserock waarbij er ondanks de fascinerende albumtrack ‘Tanker 2, Pt.2’ meer snaren dan harten worden gebroken
3 Parquet Courts – Wide Awake!
Bij elke plaat die Parquet Courts maken verwachten we toch eens teleurgesteld te zullen worden. Maar ook dit jaar staan ze hoog in ons eindejaarslijst. “We are conductors of sound, heat and energy/ And I bet that you thought you had us figured out from the start”, zo klinken de eerste zinnen van de plaat. Voor geen letter gelogen als je weet dat er daarna nog twaalf nummers volgen die zich als een rollercoaster voortbewegen. Parquet Courts neemt z’n fans al jaren in het ootje met vreemde bochten, plot twists en briljante valstrikken en trekt die lijn lustig door. ‘Wide awake!’ is daarmee een wat ongemakkelijk schertsende confrontatie met de werkelijkheid.
2 Low – Double Negative
Wanhoop levert soms ook de mooiste resultaten op. Low wijkt op ‘Double negative’ verder af van het pad en leidt ons door een mistroostig en verwilderd bos vol overstuurde elektronica en pulserende ruis. Het ongemakkelijke gevoel dat je overvalt bij de eerste luisterbeurten ebt deels weg wanneer je, mede dankzij de prachtige samenzang, ook de lichtstralen ontdekt.
1 Idles – Joy As An Act of Resistance
Geen enkele plaat waarbij de titel beter de lading dekt. Amusanter werden ze dit jaar niet gemaakt, relevanter evenmin. ‘Joy as an act of resistance’ zet azijnpissers te kakken en gaat adequaat én met veel naastenliefde in verzet. Balorige knuffels door mannen met baarden, snorren, lange haren en een peperkoeken hart.
Of zoals collega Frederik Jakobs het beschreef: “De progressieve boodschap van ‘Joy as an act of resistance’, maakt Idles relevant. De manier waarop die boodschap verpakt wordt, maakt van Idles een steengoeie band. De spannendste van het moment. En die verpakking is bijna altijd feilloos; een knalroze doos met pikzwarte strik.”
Valrepen van het jaar:
‘>>>’ van Beak> had ik twee weken geleden nog niet beluisterd. Het voorbeeld van een blitzkrieg op mijn lijst. ‘Duizeldorp’ van Beraadgeslagen drong daarentegen pas laat echt tot mij door.
Gemiste valrepen van het jaar:
The Soft Moon – Criminal (oeps, die kwam ook in 2018 uit)
Iceage – Beyondless
Plaat die om één of andere obscure, doch door mij onbekende, reden de lijst niet haalde maar toch een vermelding verdient:
Beach House – 7
Beste nummers
Geen oplijsting, gewoon een playlist voor mooie of mottige dagen.
Beste soundtracks
1 Trent Reznor & Atticus Ross – Mid90s
2 Colin Stetson – The First
Beste ep’s
1 Nine Inch Nails – Bad Witch
2 Underworld & Iggy Pop – Teatime Dub Encounters
3 Trent Reznor & Atticus Ross – Mid90s
Beste livemomenten:
1 David Byrne @Down The Rabbit Hole
2 Justice @Pukkelpop
3 Melanie Di Biasio @Sonic City
4 Idles @Down The Rabbit Hole
5 Whispering Sons @Sinnersday
6 Courtney Barnett @Sonic City
7 It It Anita @Charlatan
8 Son Lux @Trix
9 Nils frahm @Handelsbeurs
10 Beraadgeslagen @Handelsbeurs
11 Steak Number Eight @Vooruit
12 Colin Stetson @AB
13 Gang of Four @Wilde Westen
14 Protomartyr @Pukkelpop
15 Black Midi @Sonic City
16 Jon Hopkins @Down The Rabbit Hole
17 Anderson. Paak @Down The Rabbit Hole
18 Ought @Botanique
19 Angel Olsen @Sint Denijskerk Zwevegem
20 Baxter Dury @Botanique
Beste niet te categoriseren optreden
The Black Heart Rebellion die op Boomtown de Iraanse cultfilm ‘A Girl Walks Home Alone At Night’ live van een nieuwe soundtrack voorzag.
Beste optreden met Willy Sommers
Mauro bracht naast de Kempenzonen ook o.a. Willy S. mee naar Pukkelpop. Zo rond 13 uur ‘s middags en nadat ik de zon in mijn hart had toegelaten snapte ik voor heel even waarom er zoveel mensen fan zijn van schlagermuziek. Het scheelde een haar of ik had spontaan mee de polonaise gedanst.
Beste dansmove van het jaar
Baxter Dury tijdens ‘Mungo’ in de Botanique
https://www.instagram.com/p/BgHI8gTBTYK/?utm_source=ig_web_copy_link