Over Ariel Pink zijn al veel woorden geschreven. Fan of geen fan, één ding is zeker: live is de man en zijn band een belevenis. Oorspronkelijk stond er geen voorprogramma gepland. Op vraag van Pink himself die al lang fan is, nodigde Vooruit toch nog Harry Merry uit. En dat was op zijn minst speciaal.
Harry Merry zou een Rotterdams cultfiguur kunnen geweest zijn, mocht hij niet z’n eigen rubriek in de Nederlandse Man Bijt Hond gehad hebben. De veertiger betrad in een soort zeemanspakje met driekwartsbroek het podium van de Vooruit, raaskallend over de Panorama-paper en dan maar z’n eerste liedje daarover inzettend. Gebogen over een onstabiele synth bracht hij van een zekere choreografie voorziene orgelpop met songtitels als ‘Refracred in sculptured acrylic’ en ‘We render exaggeration patient’ die de muzikant slechts met moeite kon uitspreken in zijn spuwende, Hollandse accent.
Als dansende zombies kwamen Ariel Pink, zijn zes muzikanten én twee danseressen het podium op gestruind voor een bijna twee uur durende set. De man zorgt er namelijk graag voor dat je waarde krijgt voor je zuurverdiende centjes. Zo duurt zijn laatste plaat ‘pom pom’ bijvoorbeeld 68 minuten. Zelf adverteerde hij die duurtijd met de woorden “als je het geen leuk liedje vindt, spoel het dan door”. Live lukt dat niet, maar dat hoeft geen slechte zaak te zijn. Er is zoveel aan de gang op het podium dat je geen seconde de tijd hebt om je te vervelen.
Want entertainen, dat kan de weirdo wel. De jongen voor me werd aangezet tot pijpgebaren bij Pink en later werd ook zijn hoofd tegen elkaar geknotst met z’n buurman. Nog iemand anders likte de schoenen van de zanger – Lady Gaga-waardige 10 cm hoge hakken bezet met spikes – en de danseressen zorgden in het publiek voor een dansmoshpit. Maar ook op muzikaal vlak viel er heel wat te beleven. Pink heeft een aantal uitstekende muzikanten (veel Haunted Graffiti’s) én excentriekelingen rond zich verzameld, zo speelde de drummer met twee basdrums in bikini en cowboyhoed. De band switchte ook jolig van genre. De ene minuut waande je je nog in een soort ode aan de classic rock (‘Four shadows’) terwijl ze net zo makkelijk overschakelden naar iets punky (‘White Freckles’) of iets dat leek op 80’s new wave (‘Lipstick’).
Zeggen dat het rariteitenkabinet een foutloze set speelde, zou gelogen zijn. Er werd enorm gewerkt naar een hoogtepunt, en daarna bleef de band gewoon nog doorgaan met een aantal tragere songs. Bovendien misten we echt wel de grootste Haunted Graffiti-hits ‘Round and round’ en ‘Only in my dreams’. Uiteindelijk primeerde toch de enorm leuke sfeer. Ariel Pink provoceert graag met uitdagende lyrics en gedragingen. Soms op het absurde af, op een gegeven moment verwachtten we een kermisventer die “Allez allez, waag uw kans! Altiiijd prrrrijjsss” zou komen roepen. Misschien een ideetje voor zijn volgende passage.
Vooruit programmeert binnenkort onder andere Raketkanon 29.03), Sioen (02.04) en Roosbeef (03/04). Een volledig overzicht, tickets en info vind je hier.