Daan en ik zijn de komende vier dagen op de wei om verslag uit te brengen van alle mooie en minder mooie dingen die Dour op z’n programma heeft gezet. Onze verslagen lees je hier, verder proberen we onze indrukken sporadisch te delen op Instagram Stories. Hieronder vind je onze reviews van de donderdagnacht.
In Le Labo kon je donderdagavond terecht voor wat donkere, tegendraadse electronica. Red Axes hielden het in tegenstelling tot de daaropvolgende acts, Blanck Mass en Rival Consoles, nog redelijk toegankelijk. Het Israëlische duo beloofde ons op wereldreis mee te nemen met cold-wave-invloeden, maar eigenlijk vielen die meer exotische geluiden niet altijd even hard op. Daardoor kwam de sound van het tweetal nogal doordeweeks over, al hielden de meer industriële klanken het geheel boeiend genoeg om in de zweterige tent te blijven. (Thomas)
Voor Blanck Mass kwam er vervolgens niet zoveel volk opdagen. Spijtig, maar begrijpelijk eigenlijk: de lawaaierige electronica van de Fuck Buttons-producer is niet voor iedereen weggelegd. Ik vond de euforische noise, voornamelijk geplukt uit het uitstekende ‘World eater’, na een hele festivaldag misschien nog wel beter uit de verf komen dan anders. Een beetje vermoeid was het makkelijker om jezelf over te geven aan de overweldigende sound van de Britse muzikant. Voor zijn indrukwekkende vocals creëerde Benjamin John Power een geluid dat op alle mogelijke manieren het exces opzocht, maar uiteindelijk wel steeds binnen de grenzen van het luisterbare en dansbare bleef. Zo was Blanck Mass misschien niet de meest conventionele opener van een avondje dansen, maar misschien wel de meest memorabele. (Thomas)
De donderdag was ietwat onthoofd door de afzeggingen van Earl Sweatshirt en Solange, maar gelukkig creëerde Dour wel hype door last-minute Gucci Mane aan de affiche toe te voegen. Op voorhand had ik ergens het gevoel dat de show een rommeltje ging zijn, en Laflame bleek helaas de verwachtingen in te lossen. Aan een sneltempo werden de songs erdoor gejaagd, met de nodige gunshot- en gebroken-glas-samples tussendoor, waarbij er vooral geschreeuwd werd over de beats en teksten. Gelukkig pikte ik nog onder andere ‘Lemonade’ mee, en zal dat een prachtig verhaal zijn voor de kleinkinderen. (Daan)
Na Blanck Mass had ik mijn portie lawaai al gehad, maar de dansbenen vertelden mij iets anders. Op voorhand stond Karenn, het liveproject van Blawan en Pariah, met stip genoteerd in mijn agenda, en in La Caverne stelden ze niet teleur. Met hun hardware-only set-up schotelde het duo ons donkere opzwepende industrial voor, die toch niet zonder melodie was. Omdat er genoeg variatie in de muziek zat, bleef het geheel anderhalf uur interessant. Doorheen de set gingen de bassen niet in constante overdrive, maar in de laatste minuten werden we getrakteerd op het betere beukwerk. (Daan)
Met een reputatie als de hare was het quasi onmogelijk om The Black Madonna over te slaan. De dj bewees meteen dat ze graag het publiek plaagt door in het begin af en toe de beat weg te laten vallen. Vervolgens ging ze door op een meer Zuid-Amerikaanse vibe, met veel koperblazers die de aandacht trokken. Na een halfuur kregen we meer stevige en “standaard” house voor de kiezen, maar over de duur van de hele set wist ze de ratio tussen rariteiten en meer conventionele house perfect in balans te houden. Af en toe kregen we wel het gevoel dat ze hetzelfde trucje net iets te vaak herhaalde, maar toch bleven we ervoor vallen. Naar het einde toe draaide ze nog wat stevige Nina Kraviz-approved acid, en besloten we vervolgens een einde te breien aan de eerste volwaardige en geslaagde festivalnacht. (Daan)