Dinsdag braken Communions, Froth en Ulrika Spacek de Rotonde al af met scheurend gitaarwerk, de dag erna was het aan Cherry Glazerr en het Belgische ENDZ om dat kunstje te herhalen. De enthousiaste Belgen trapten af. Hun optreden miste echter de nodige explosiviteit. De riffs waren niet krachtig genoeg om de hele nummers te dragen. Het rook naar dingen die we al te vaak zagen sneuvelen in halve finales van regionale rockwedstrijden. Van alle invloeden die er in de gids van Les Nuits waren vermeld bij deze groep, viel er enkel een snuifje Pavement te herkennen. Dat betekende helaas niet dat de band een eigen smoel kon tonen.
Cherry Glazerr was vanavond de hoofdact, en zij hadden dan weer totaal geen moeite met een eigen gezicht te zoeken. Dat hadden ze vooral te danken aan de prettig gestoorde frontvrouw Clementine Creevy. Als een bezetene kroop zij het podium op, onder begeleiding van kosmische synthesizerchaos, recht uit je favoriete trip. De microfoon veroverde ze met enkele welgeplaatste kreten, en ook de zaal moest al snel de knie buigen voor haar. Een heerlijk duivelse lach volgde toen Creevy het enthousiast applaudisserende publiek stil kreeg met een welgemeende “shut the fuck up”. Met de geschifte waanzin van een echte tiran heerste zij over de Rotonde, en voor een keer knepen wij een oogje toe voor zotten met macht.
De band kon zich volledig laten gaan en hield zich nooit in. Het doet altijd goed om een rock-‘n’-rollshow te zien waar dat rock en rollgehalte geen gespeeld imago is. Dat merkte je wanneer Creevy en de al even gestoorde synthesiserspeelster Sasami Ashworth elkaar al schaterlachend aankeken, toen de drummer het verkeerde nummer inzette. Gelukkig waren ze bekwaam genoeg om mee te gaan in de vergissing van de man achter de trommels. En toen een van de synthesizers er de brui aan gaf, leek dat ook geen erg te zijn voor de band. “Wat al kapot is, kan niet meer kapot gaan”, moeten ze gedacht hebben en ze trokken zich er verder niks meer van aan.
Sterk gitaargeweld, niet al te toonvast geschreeuw, en een stevige ritmesectie die hun instrumenten ook liever naar de knoppen zagen gaan, het lijkt een recept dat je bekend voorkomt, maar je doordeweekse basic bitch garagerockband was dit niet. De songs waren completer uitgewerkt en je merkte meer diepgang en melodie. Het volume en de rauwe energie hadden ze dan wel wijselijk ongeschonden gekopieerd van het aloude genre-recept. Cherry Glazerr gaf er zijn eigen draai aan, en mogen zich vanaf nu tot een van onze favorieten rekenen wat betreft garagerock met een hoek af. Enkel de zang van Clementine Creevy kon beter. Dan hoorden wij haar liever heel de avond schreeuwen, dat ging haar veel beter af. De keelpastilles die ze de dag erna nodig heeft zullen zichzelf wel terugbetalen.