Naar aanleiding van Artefact stond het STUK in Leuven in het teken van ‘the art of magic’. De organisatie presenteerde een resem van vooruitstrevende artiesten. Na eerdere hoogvliegers als Sky H1, Aisha Devi en WWWater was het vrijdag de beurt aan experimentele en hypnotiserende producers, die ons een wonderbaarlijke avond bezorgden.
Als opwarmer trad Ssaliva aan. François Boulanger, de beatbakker van dienst, is de personificatie voor de stad waar hij geboren en getogen is. De geluiden die hij produceerde leken zo door de muren van de zware Luikse industrie te sijpelen. De set bestond uit sonische soundscapes en experimentele electronica. In zijn muziek was er geen plaats voor magie – of het moest de verwondering van de duistere onderwereld zijn. De poorten naar deze obscure wereld stonden uiteraard niet wagenwijd open, waardoor we soms wat moeite hadden om ons helemaal te verliezen of te verdiepen in de muziek.
Bij momenten kropen de geluiden onder je huid en klampten zich vast aan elke vezel, waarna de producer de roes met glasheldere, schrille of net destructieve klanken abrupt beëindigde. Ergens diep verscholen in de gecreëerde atmosfeer zat een onverholen optimisme dat echter nooit op de voorgrond trad. Het gevoel van verwarring en wanorde overheerste het geheel. De gelaagdheid in zijn nummers zorgde voor een zekere vervreemding, maar de geniale, geflipte passages deden ons snakken naar meer.
En meer kregen we. Met een kap over zijn hoofd getrokken en de grote rugzak op zijn rug leek Actress wel een koerier van Deliveroo. De Londenaar bracht ons echter geen-kant-en klare maaltijd, maar een meergangenmenu van een sterrenchef. Hij schotelde een hutsepot van stijlen en geluiden voor en kwam er verdomd goed mee weg. Je kreeg nooit volledig grip op de alternatieve realiteit die de producer schiep, zelf verloor hij nimmer de controle. Net voor er enig moment van gewenning zou opduiken, werden we naar een nieuwe, onstuimige roes gekatapulteerd. Vergelijk het met het gevoel wanneer je een in de verte een metro hoort aankomen, maar hem nog niet kan zien. Je voelt dat er iets aan de hand is, je weet alleen niet zeker wanneer en vooral wat er gaat komen.
Die constante spanningsboog zorgde voor zulke intense muziek dat het publiek zich helemaal overgaf en ter plekke stond te schuifelen. Het veelzijdige klanktapijt rolde zich langzamerhand verder uit en liep van obscure grime of techno over in luchthartige funky sounds. Evenzeer vonden nerveuze geluiden hun weg doorheen de grimmige atmosfeer en onderweg passeerden er beats die deden denken aan Yamanenko of Mechatok, maar evengoed innovatieve muziek die herinnerde aan Burial. Vreemd genoeg zat er orde in de chaos, de stijlovergangen gingen nooit vervelen en zorgden zelfs voor een extra dimensie.
Het was de ongewone combinatie van weelderige, kleurrijke en sinistere klanken die zijn set zo buitengewoon maakte. Het STUK werd voor een avond herschapen in een excentrieke danstempel waarin alles mocht en kon. Actress liet ons achter met een verwrongen gevoel tussen blijdschap en zwaarmoedigheid.