Wat heb je nodig bij ontsteltenis, bezorgdheid en angst? Juist ja, muziek. Daarom gingen we gisteren, terwijl de hele wereld nog vol ongeloof naar zijn tv-scherm zat te staren, een kijkje nemen in de Orangerie van de Botanique, waar Nao het beste van zichzelf kwam geven. We hoopten de uitslag van de verkiezingen in de Verenigde Staten voor even te kunnen vergeten, en onze wens werd duidelijk werkelijkheid. Er werd gezweet, gedanst, maar vooral: verdomd goed gezongen.
Want dat Nao kan zingen, weten we al langer dan vandaag. Haar specifieke fragiele en ijle stemgeluid kon dan ook duidelijk op veel fans rekenen, met een gevulde concertzaal tot gevolg. Terwijl de Britse zangeres in de coulissen stond, traden de 4 bandleden van Nao op het podium met mysterieuze begeleidende bassen. Nao zette haar set op gepaste manier in met ‘Intro (like velvet)’. Verder ging ze met het funky ‘Happy’, dat meteen de juist sfeer schepte: de artieste stond op het podium om ons met een lach naar huis te sturen, niets kon dat in de weg staan. ‘Inhale exhale’ ging op dat stramien verder, net als ‘Get to know ya’. Toch klonk alles braafjes, alsof de zangeres bang was om uit te halen of uit de comfortzone van haar plaat te treden. Daar kwam gelukkig snel verandering in: het eerste echte hoogtepunt volgde met het mooie ‘In the morning’, dat op een ingetogen manier werd ingezet, maar in de tweede helft van het nummer uitbarstte in een elektronisch huzarenstukje. Hier zaten we op te wachten.
Ook vroeger werk als ‘So good’ en ‘Zillionaire‘ mocht in deze set niet ontbreken, al waren het toch de liedjes van Nao’s debuutplaat ‘For all we know’ die met de aandacht gingen lopen. ‘Fool to love’ bracht een tweede hoogtepunt in de set. Tijdens ‘Trophy’ (waar zat die A.K. Paul?!) haalde de Britse een extraatje boven: we mochten allemaal even meekwelen met een stukje van Justin Timberlakes ‘Señorita’. Voor ons had zo iets niet gehoeven, maar wanneer Nao op het einde van het nummer vol overtuiging mee op de cymbalen van de drummer begon te slaan, waren we dat alweer vergeten.
De set eindigde met het verplichte – maar daarom niet minder goede – ‘Firefly’, een samenwerking met landgenoot Mura Masa. Voldaan gingen de muzikanten het podium af, waarna ze nog eventjes terugkwamen om het knallende ‘Bad blood’ te brengen. Zo kwam een avond gevuld met eighties funk, zwoele moves en een energieke zangeres vol overgave ten einde. Hiervoor waren we gekomen, en hiervoor keren we een volgende keer graag nog eens terug.
In de Botanique kan je binnenkort onder meer nog How To Dress Well, Hazel English en Japandroids aan het werk zien. Check de website van de Botanique voor een volledige kalender, info en tickets.