Op Les Nuits Botanique is het mogelijk om heel wat nieuwigheden ontdekken en je hoeft het niet altijd te ver gaan zoeken. Ons klein Belgenlandje barst van het talent en op Nuit Belge kreeg je de kans om het leukste uit Brussel, Wallonië en Vlaanderen aan het werk te zien. Een goedgevulde en zeer diverse line-up stelde ons echter voor enkele keuzes. De metalbands lieten we bewust links liggen en we lieten ons licht schijnen op Stereo Grand, Le Colisée, Soldiers Heart, Robbing Millions en Baloji.
Het startschot in de Orangerie werd gegeven door Stereo Grand. Achteraf gezien vielen ze een beetje uit de toon, omdat het niveau van de artiesten die na hen speelden aanzienlijk hoger lag. Ze kozen voor een soort van groteske stadionrock, die bij momenten wel aanstekelijk was, maar uiteindelijk toch snel ging vervelen. Een prijs voor originaliteit verdienden deze mannen niet: ze maakten het soort muziek dat mijn moeder geweldig zou vinden. Bij wijlen deed het ons een beetje aan dEUS denken, vooral door het typische Tom Barman stemgeluid van de frontman. Stereo Grand deed wel erg zijn best en hun single ‘Stereo’ heeft potentieel om het te schoppen tot een radio-hit, maar dat bleek niet voldoende. (GV)
In het Grand Salon mochten de charismatische Brusselaars van Le Colisée hun ding doen. Dat hield niet louter liedjes spelen op een podium in, maar ook een echte show neerzetten. Frontman David verdween zo eventjes in het publiek om in het midden van de zaal een nieuw podium te vinden, op de bühne heerste er een gezellige chaos en aan het einde van de set dook de geluidsman ineens achteraan de zaal bovenop de balustrade op om een liedje te zingen. Intussen passeerden ook een paar songs de revue, maar die bleken iets minder memorabel dan het optreden. Het leek alsof al die gimmicks broodnodig waren om onze aandacht erbij te houden. Da’s misschien niet echt zo verwonderlijk aangezien de liedjes van het olijke gezelschap weinig dwingend klonken, maar de groep deed ook niet zoveel om ze in het echt een extraatje mee te geven. Het was bijgevolg allemaal leuk om zien en zeker ook om horen, maar misten we enige vorm van urgentie. (TK)
Soldier’s Heart heeft al lang geen inleiding meer nodig. In de drie jaar na hun overwinning in De Nieuwe Lichting is de band enorm geëvolueerd. Hun set werd gisteren helder opgebouwd en bevatte enorm veel variatie, waardoor we ons geen seconde verveeld hebben. Frontvrouw Sylvie Kreusch gaf ons op haar eigen verjaardag het mooiste cadeau dat we ons konden wensen: een steengoede performance waarin ze zich van haar beste kant liet zien. Op een zwoele manier bewoog ze over het podium en bedwelmde het publiek met wulpse danspasjes. Niet enkel haar bewegingen zorgden voor verleiding: haar stemgeluid was eveneens uiterst sensueel en bracht ons in vervoering. Sylvie was trouwens niet de enige die enthousiast op het podium stond. Vooral de bassist huppelde vrolijk rond alsof hij in zijn eigen badkamer stond te dansen en stak iedereen aan met zijn enthousiasme.
De elektronische beats zorgden voor een psychedelisch sfeertje, dat zowel duister als extatisch klonk. Het beste voorbeeld daarvan was de ronduit geniale versie van ‘African fire’. Wat begon als een obscuur, akoestisch nummer mondde uit in een eruptie van vertier en verrukking om je vingers en duimen van af te likken. Zo hoorden we het soort trip-hop/dreampop dat we reeds kennen van bij FKA Twigs; gedurfd om er live mee uit te pakken, maar het werkte wel. Alles klonk bijzonder catchy en we waanden ons bij momenten in een droomwereld die realiteit was geworden. (GV)
Illuminine paste in de Grand Salon als een vlammetje op een kaars. De Botanique zet steevast zijn beste beentje voor om het Museum om te toveren tot een muzikale huiskamer waar je je echt thuisvoelt, en de band die post-rock een nieuwe dimensie bezorgde droeg meer dan zijn steentje bij. Aangevuld met vier strijkers van het Mons Orchestra werd het op het podium krap voor de bende die sowieso in een uitgebreide bezetting aantreedt. En toch kreeg je bij Illuminine vaak de indruk dat het gezelschap de leuze “minder is meer” perfect weet te hanteren. Je werd als luisteraar niet overdonderd door een massa overbodige randgeluiden. De gitaar van frontman Kevin Imbrechts duidde het pad aan dat de toetsen, de strijkers, de andere gitaar en de blazers mooi inkleuren.
Het publiek bleef respectvol luisteren om pas helemaal na de show uit te barsten in een groot applaus. Hierdoor kwamen de auditieve opvullingen tussen de nummers door ook prima tot hun recht. De muziek van Illuminine vroeg eigenlijk om een zomerse sterrenhemel. Het beste alternatief was waarschijnlijk een zaal als die van vanavond. Naar verluidt is het album dat de groep volgend jaar zal uitbrengen al zo goed als ingeblikt. Wij kunnen alvast niet wachten om met de nieuwe klanken kennis te maken. In de tussentijd blijven we nog even rondzweven op de fluwelen wolkjes die Illuminine in het verleden al naar ons toe liet drijven. (BS)
De prijs voor het beste feestje van de avond ging ongetwijfeld naar Baloji. Het was zweten geblazen in de Orangerie, die dankzij de exotische temperatuur het perfecte klimaat creëerde voor de tropische mix van funk, soul, afro-jazz, hip-hop en god weet nog wat allemaal. “Le blues de la brousse”, zoals Baloji het zelf noemde, is misschien niet iets wat je verwacht op een Nuit Belge, maar het bewees nog maar eens wat voor talent er rondloopt in onze multiculturele hoofdstad. Meermaals werd er gehamerd op een gevoel van “l’unité” en we voelden ons ook echt een met de band. Baloji was de reïncarnatie van de recentelijk overleden legende Papa Wemba. Hij toverde de ene aanstekelijke zangpartij na de andere uit zijn hoed, een hele mooie hoed trouwens.
De dandy frontman werd begeleid door een stel uitmuntende muzikanten die meer gevoel voor ritme hadden in hun kleine teen dan wij in ons hele lichaam. De gitarist was op zulke leeftijd gekomen dat hij een stoel nodig had om nog te kunnen optreden, wat hem niet belette om de meest dansbare tonen uit zijn instrument te slaan. Met een grote glimlach op zijn gezicht vuurde hij de ene aanstekelijke riff na de andere op ons af. De funky grootvader straalde en het publiek genoot mee. Het uithoudingsvermogen van de bandleden bleek ook van een ongekende waarde te zijn. Ze speelden ruim een uur en de energie en bedrijvigheid stond slechts zeer zelden op een laag pitje. Zelfs vergelijkingen met James Brown dienden zich aan. “C’est la musique de chez nous”, werd er in het midden in de set gedeclameerd. We zijn blij dat je in ons team zit, beste Baloji. (GV)
Robbing Millions heeft meer gemeen met Le Colisée en Soldier’s Heart dan je op het eerste gezicht zou denken. Alle drie die bands staan namelijk voor een soort optimisme dat je momenteel niet zo vaak tegenkomt in de muziekwereld en al zeker niet in het internationale circuit. Hoe het ook zij: de groep rond Lucien en Gaspard komt duidelijk uit Brussel en dat was er gisteren ook duidelijk aan te merken. We kregen een hedendaagse inkleuring van dat vrolijke, springerige en veelkleurige Brusselse geluid. Je kon moeilijk naast alle psychrockinvloeden, al werden die gelukkig op typische Robbing Millions-wijze niet loodzwaar maar speels gebracht. Verder klonk het allemaal wat eigenzinniger en uitbundiger dan bijvoorbeeld bij de scene-genootjes van BRNS, wat ervoor zorgde dat de show tegelijk uitdagend en euforisch overkwam. (TK)
Verslag van Geerhard Verbeelen (@GVerbeelen), Thomas Konings (@thomaskoningshq) en Bart Somers (@stethoscopestew); foto’s van Imke Van Steenkiste (@dotcollections) en Charlotte Bidée (@charlotte_bidee).
Volg onze Les Nuits-verslaggeving ook op Instagram en Snapchat (indiestyle.be). Check hierrr alle verslagen van de voorbije dagen en kom woensdag kijken naar Frankie Cosmos en Porches (info & tickets).