De Ryelandtzaal baadt in blauw met Julie Byrne en Annelies Monseré

door Pascal Vandenberghe

Op najaarse zondagavonden kan je om half negen op Canvas afstemmen voor ‘Wanderlust’. De mensen van Cactus Muziekcentrum besloten om afgelopen zondag als tegemoetkoming die wanderlust een stukje dichter bij huis te brengen, meer bepaald in de intieme sfeer van een donkere Ryelandtzaal in Brugge. De filosofische gesprekken met schrijvers en denkers die in het tv-programma aan bod komen werden daarbij vervangen door de verkenning van en dwaling in de dieptes van natuurlijke schoonheid, belichaamd door Julie Byrne’s sprookjesfolk. Eefje De Vissers stem door de speakers voor, na en tussen de optredens door voegde enkel toe aan dat fabeltjesaspect.

Eerst nam Annelies Monseré ons aanmanend mee op sleeptouw doorheen de instrumenten die zich op het podium bevonden. Zo wist de West-Vlaamse muzikante haar bedrevenheid tentoon te stellen op een vleugelpiano, gitaar en ook de kerkorgel. Dat laatste was voor haar een eerste keer. “Het is er, dus waarom er niet gebruik van maken?”, moet ze gedacht hebben. Opportunisme done right dus, want het werkte. Het hoogtepunt van haar optreden waren echter de gitaarsongs. Daarmee creëerde Monseré mede door de distortion– en galmeffecten een geluid dat niet te veraf ligt van het werk van Grouper, iets wat ook duidelijk naar voren komt op Annelies haar laatste plaat ‘Debris’. Met zachte engelenzang bracht de artieste de zaal – inclusief haar vijfjarige zoontje, godzijdank – deskundig tot verstilling met korte folksongs als wander/wondermiddel.

Het podium werd ontdaan van instrumenten en twee stoeltjes werden naast elkaar klaargezet. Begeleid door de bare essentials, zijnde haar fragiele diepe stem, gitaar en af en toe haar goede vriend Eric Littman op de synth liet Julie Byrne de verstilling die na Monseré nazinderde de weg vinden tot in de diepere regionen van onze ziel, die al te gemakkelijk wel eens diepblauw kleuren. De zalving van Byrne’s intieme folk gaf ons de vrijheid om ons daarin volledig te verliezen, onder het motto uit de opener van ‘Not even happiness’, haar recentste plaat: “Follow my voice”. Don’t mind if we do, Julie. Om maar te zeggen: ja, live is de charmante sterrenkijkmuziek van Julie Byrne even innemend als op plaat.

De kleur blauw leek eveneens de rode draad te zijn doorheen het concert, van de belichting tot haar blauwe jurk (blijkbaar het enige dat ze naast haar pyjama nog overgehouden heeft van haar bagage tijdens het toeren) tot een prachtige uitvoering van ‘Natural blue’. De zonsondergangen in Colorado die in het nummer bezongen worden leken wanneer we onze ogen sloten duidelijker dan ooit. De ogen sluiten, dat deed de singer-songwriter zelf ook regelmatig. Erics subtiele synthwerk verleende zich daar schijnbaar perfect toe. Zijn inbreng was dan ook een onmisbare toevoeging, tijdens ‘Interlude’ nam Littman namelijk moeiteloos de volledige ruimte in. In samenspel met het lustige getokkel van Byrne werkten nummer als het klaterende ‘Melting grid’ en de verhevende ooh-oohs in ‘Sea as it glides’ evenzeer wonderwel.

Wanneer Eric getrakteerd werd op pauzemomentjes liet Byrne wat plaats voor ouder werk uit debuutplaat ‘Rooms with walls and windows’. Zo passeerden ‘Prism song’, ‘Holiday’ en als afsluiter nog ‘Marmalade’ de revue. Die laatste is een homage aan de oude danszaal waar ze samen met tien andere mensen woonde en concerten organiseerde. Kwestie van met een stedelijke song wat tegengewicht te bieden voor de omarming van natuurlijke fraaiheid op haar recentste, al was er in die dan wel simpelere nummers uit het debuut ook genoeg pure schoonheid te bekennen.

Julie Byrne omschreef Brugge bij aanvang van haar concert nog als “quite an enchanting place to wander.” Daar kan over gediscussieerd worden, al was deze avond de Ryelandtzaal zonder twijfel ronduit de meest betoverende plek in de stad. Minstens één dame waande zich in de hemel. “Dat zingen ze daar ook”, hoorde ik haar na afloop nog zeggen. Of je daar nu in gelooft of niet, het kan enkel een geruststellende gedachte zijn voor het hiernamaals. Hoe dan ook mogen we minstens even blij zijn dat we Julie Byrne hier en nu bij ons hebben.

Cactus Muziekcentrum organiseert onder andere nog optredens van Moses Sumney (3.11), Spinvis (5.11) en Coely (10.11). En dat is nog maar enkel de komende twee weken, een volledig overzicht kan je hier vinden.