Dat de Ancienne Belgique niet uitverkocht was voor de passage van Dinosaur Jr. is verwonderlijk. Zijn de alternatieve rockgoden, die hun hoogdagen kenden in de jaren ’80 en ’90, dan passé? Hun ondertussen al negen jaar durende reünie is nochtans een succes en J Mascis en co. tonen onder meer met hun skatevideoclips aan nog steeds jong van geest te zijn. Ook recentste langspeler ‘Give a glimpse of what yer not’ is van sublieme makelij. Maar bon, zij die er gisteren niet waren hadden absoluut ongelijk.
Laten we beginnen bij het begin. Het voorprogramma heette Vom Grill en was verschrikkelijk. Antwerpenaar Dennis Tyfus zat twintig minuten lang aan een tafel en nam stemgeluiden op. Die loopte en vervormde hij met behulp van electronica. Op zich geen oninteressant concept, al was de uitvoering erbarmelijk. Vrienden verwijten ons vaak dat we moeilijkdoenerij te gemakkelijk goedpraten – iets wat we hier onmogelijk kunnen. De geluiden die Tyfus met zijn stem voortbracht waren gewoonweg lelijk (zijn operastem spande de kroon) en er was nergens enige vorm van consistentie te bespeuren. Oh ja, er zat bovendien een bebaarde man met een muts aan z’n tafel die een half uur niets deed. Afsluiten gebeurde met een filmpje waarin de Antwerpenaar als leraar voor een klas stond en de vervoeging van het werkwoord ‘mosselen’ brulde. Geen idee wat de bedoeling was, maar de ‘fuck off’ die vanuit het publiek naar het podium werd geslingerd was niet geheel onterecht. Het voorprogramma had echter één voordeel: Vom Grill deed het publiek nog meer snakken naar de gitaren van Dinosaur Jr.
Groot was de opluchting toen J Mascis, Lou Barlow en Murph het podium betraden. Openen deden ze met het nummer waarmee ze eveneens hun allereerste album openden. ‘Bulbs of passion’ klonk live stukken steviger dan op plaat en de tempowisselingen en zware gitaren zetten meteen de sfeer voor de rest van de avond. De magistrale gitaarintro van ‘The lung’ werd vervolgens op het scherpst van de snee uitgevoerd. Mascis schudde op zijn vijftigste nog steeds ongelooflijke solo’s uit zijn hand en Lou Barlow verzorgde met zijn vette bas de body die de uitspattingen van zijn frontman moest ondersteunen. Net wanneer we begonnen te geloven dat het concert een wandeling door oud werk zou worden, pootten de Amerikanen een reeksje van drie ‘Give a glimpse’-nummers neer. Heftige single ‘Going down’ werd opgevolgd door ‘I told everyone’. Die tweede is zo’n typische Dinosaur Jr.-song die de perfecte balans vindt tussen snedige gitaren en melancholie. Op ‘Love is…’ mocht Barlow (aka Sebadoh) zijn zangtalent dan weer etaleren. Met classics als ‘The wagon’, ‘Freak scene’, ‘Feel the pain’ en ‘Start choppin’ verblijdden Mascis en co. de fans van het eerste uur, al werd post-reüniewerk zoals ‘Pieces’ en ‘Watch the corners’ niet overgeslagen. Wat een oeuvre heeft die band toch.
Het waren drie figuren, die mannen uit Amherst, Massachusetts. Om te beginnen was er Murph, de hypergetalenteerde drummer die tijdens het optreden in een concentratietrance leek te verkeren. Met nauwkeurig handwerk behandelde hij de drums even stijlvol als verwoestend. Rechts van hem stond Lou Barlow, de wilde. Zijn lange haren verborgen zijn gezicht terwijl hij als een bezetene zijn basgitaar molesteerde. Ook vocaal spatte het speelplezier ervan af, niet in het minst tijdens de naar eigen hand gezette versie van ‘Just like heaven’ van The Cure. Dan was er tenslotte J Mascis, het mysterie. Weinig muzikanten zijn zo moeilijk in te schatten als de langharige, vingervlugge frontman van Dinosaur Jr. Op plaat laat hij zijn emoties de vrije loop, met zijn gebroken stem en neerslachtige lyrics als voornaamste hulpmiddelen. Live daarentegen was hij de coolness zelve. Net zoals in interviews kwam hij erg afstandelijk over, en tussen de nummers door kwam er geen woord uit zijn mond. Maar is hij wel zo cool als hij lijkt? De merchandisemeid, die naar eigen zeggen erg goed bevriend is met J, wist ons te vertellen dat hij iemand is die bang is om iets verkeerd te zeggen of te doen. Dat opende onze ogen. Op plaat lijkt Mascis volledig zichzelf te zijn, maar wanneer hij in direct contact met het publiek komt, kruipt hij in zijn bolster en gebruikt hij zijn gitaar als verlengstuk van zichzelf. Dat verklaart misschien waarom zijn stem zo stil stond in de mix. Erg jammer, en het enige minpunt aan het concert.
Met zo’n oeuvre en muzikale kunde kan een optreden moeilijk stuklopen. Dinosaur Jr. deed wat van hen verwacht werd: de zaal vullen met luide gitaren die onder de oppervlakte veel melancholie herbergen. Daardoor blijven ze hun relevantie behouden. Al mag stoere frontman J Mascis na zovele jaren echt wel eens zijn ware gelaat leren tonen wanneer hij voor een publiek staat. Het kan de live-ervaring alleen maar nóg beter maken.
In de AB kan je binnenkort Badbadnotgood (3.11), The Cinematic Orchestra (14.11) en Shura (18.11) aan het werk zien. Alle info & tickets vind je op de site van de zaal.