Gisteren ging Dour van start met concerten van onder meer Netsky en The Vaccines, vandaag vindt de eerste volwaardige festivaldag plaats en onze reporters zijn ter plaatse. Volg ons op Snapchat (indiestyle.be) en Instagram, en check onze site vanavond voor verslagen van onder meer Mac DeMarco, Babyfather en Rhye.
Onze dag begon met Beffroi, een electro-popduo dat je kan zien als een Waalse tegenhanger van acts als Warhola en Tsar B. Ook zij hebben al wat internationale erkenning gekregen in de blogosphere, en kregen zo een verdiend stekje op Dour. In La Petite Maison Dans La Prairie viel op dat het tweetal wist waar het mee bezig was: in afgestemde outfits, met een mooi logo op de achtergrond geprojecteerd en door middel van de juiste bewegingen zag het er allemaal heel professioneel uit. De set op zich kon dan weer iets minder overtuigen: de zang was in se vlekkeloos, maar wist zich niet te onderscheiden van andere vocals door een gebrek was aan gevoel. De producties gingen dan weer van future bass- naar trapinvloeden en klonken zo erg eigentijds, maar misten tegelijk een verfrissende touch. (Thomas)
Jarenlang actief zijn in de Belgische beatscene wierp zijn vruchten af voor Up High Collective. Oddlaner en Ducap hadden de eer om de Red Bull Elektropedia te openen. Hun focus lag vooral op het brengen van de gekende lome, zware beats die hun handelsmerk zijn. Het duo wisselde dit af met elektronische blieps die alle richtingen uit stuiterden. Het is nog steeds moeilijk om hun muziek in een hokje te proppen en deze liveset maakte het al te duidelijk dat hun eigen sound behoorlijk uniek is. De gekende nummers zorgden voor een uitgesproken feeststemming, maar vooral de onbekende, meer dan waarschijnlijk ter plaatse geïmproviseerde, songs maakten indruk. (Daan)
De Britten van Honne leken op papier een goede keuze om een slome middag op gang te trekken. Live werd het duo een viertal met onder meer een backing vocalist. Helaas paste de groep zich aan de gemiddelde toeschouwer aan, en zat er weinig pit in hun optreden. De extra zangeres stond er net iets te vaak voor spek en bonen bij, en de muziek miste pit. Meer dan wat meewiegen met hun songs zat er niet echt in. (Daan)
Vooraf wisten we niet echt waar een set van MNEK naartoe zou gaan: als producer en gastzanger verscheen de Brit al op heel wat hitjes, als solo-artiest lijkt z’n solocarrière na een selectie in BBC’s Sound of 2014 nu pas in een stroomversnelling te komen. Bij een lekker weertje en een mooie opkomst gooide het multitalent al z’n bijverschillende kunsten en soorten werk in de mix, aangevuld met enkele cover- en karaokemomenten. Die aanpak had duidelijk succes: van begin tot eind veerde het publiek verrassend enthousiast op en neer, steunend op de stevige flow van een set vol herkenbare momenten. MNEK zelf toonde zich een goeie performer met naast een fenomenale stem ook het soort aanstekelijke positivisme dat hem door instrumentale stukken leidde. Enerzijds kon je ‘t jammer vinden dat de jongeman Lumidee- en Snoop Dogg-singalongs verkoos boven eigen werk, anderzijds vulde hij wel vulde hij een Craig David-nummer aan met een freestyle en namen twee zangeressen vaak vocals van anderen over. ‘t Was geen pure luiheid dus zoals je dat wel eens ziet in de hiphopwereld. Qua eigen materiaal hoorden we fijne liedjes ‘At night (I think about you)’ en ‘The rhythm’: sterk op vlak van zang en charisma, iets minder op vlak van de geluidsmix, die de drop een beetje verstopte. Desalniettemin: fijn hoogtepunt vroeg op de dag. (Thomas)