Gisterenavond stonden vier frisse Belgische bands in de spotlight van de Kreun in Kortrijk. ‘New Noise’ bracht El Yunque, Shht, It It Anita en Whispering Sons naar het Wilde Westen en dat had gisteren zijn naam niet gestolen. Alhoewel we op het eerste zicht heel sceptisch waren ten opzichte van de volgorde van de avond, kunnen we achteraf niet ontkennen dat het geheel tot in de puntjes klopte. De subtiele overgangen, vlot verloop van de avond en de vriendschappelijke sfeer van de bands onderling waren het resultaat van een strak geprogrammeerde avond.
El Yunque beet de spits af op wat voor ons een ondankbaar uur leek, desalniettemin stond de zaal al verbazingwekkend gevuld. Het viertal uit Limburg wist live het publiek voor zich te winnen met een eigenwijze, bevreemdende en vooral entertainend optreden dat werkte door onder andere Jules Jordens als frontman. Hij kruipt volledig in een rolletje dat graag de draak steekt met alles en iedereen en zo werd dit optreden meer een performance art dan een band die op het podium staat. De sterke cadans van ’Googol’ trok het boeltje op gang en liet vervolgens niet meer los. De dreigende drumslagen zijn zo bepalend voor hun nieuwe geluid dat het een sterke zet was om de drummer centraal rechts vooraan op het podium te plaatsen. El Yunque was precies één persoon, alle vier volledig in trance, alle vier dezelfde sfeer uitdragend, allemaal de teksten mee playbackend (behalve de personen die aan de micro stonden, zij zongen echt natuurlijk). Afsluiter was ‘Siri, please’, het driedelige nummer over selfies en rare keizers waar Fenne Kuppens van Whispering Sons niet mocht ontbreken, een afsluiter om ‘u’ tegen te zeggen. El Yunque bewijst dat ze klaar zijn voor het grotere werk en het grotere publiek.
**intermezzo tussen het optreden van El Yunque en SHHT door : een opvallende stoet van lukrake leden uit beide bands die indianenzangen zongen begeleid door boomwhackers, wat beloofde voor de rest van de avond.**
Dit bericht bekijken op Instagram
Als je dadaïstische kunstwerken naar optredens zou vertalen dan kom je uit op Shht. Wie even tussendoor de zaal binnenwandelde, dacht hoogstwaarschijnlijk dat er LSD in zijn drankje zat. Dit zeer nauwkeurig uitgedacht zootje walste iedereen omver. Het publiek werd door Michiel op allerlei manieren betrokken, van slaan met de boomwhacker op iemand zijn hoofd, tot het zoeken van knuffels bij het publiek, ze recht aankijken en spreken tot hen, alles kan bij Shht… De overalls al dan niet uitdoen, bombarderende synths die je kaken doen trillen, oneindig veel stemeffecten die je achtervolgen net alsof je opeens een meervoudige persoonlijkheidsstoornis hebt, flitsende lichten die je een epilepsieaanval bezorgen, vrienden van de band die het podium beklimmen en de micro tot zich nemen, iedereen die danst tot die erbij neervalt. Weggeblazen door de chaos die je de adem beneemt, overleef je het hele boeltje gelukkig nog net door de fijne dosis humor die erover gegoten wordt.
Archieffoto van It It Anita door Mich Segers
Vervolgens kregen we de definitie van noise voorgeschoteld door It It Anita. Vanaf de eerste seconde hadden ze de volledige meute rokers naar binnen gelokt. Als een bulldozer gingen ze te keer, Michael Goffard en Damien Aresta geven dialogen, schreeuwen samen en gaan genadeloos over je heen. Het nieuwe ‘Say No’ kon prachtig mee dingen met het alombekende ‘Imposter’. Alhoewel It It Anita iets klassieker noise benadert dan de voorgaande bands, leken ze absoluut niet te moeten onderdoen voor de vreemde uitspattingen van Shht of El Yunque. Scheurende gitaren, tokkelende baslijntjes en een zachte stem die afwisselt met geschreeuw werkt vandaag de dag nog steeds. Damien bewoog zich even door het publiek en op het einde kon het ook niet anders dat de drum even verhuisde naar het midden van de zaal. Brian was op tour met Girls in Hawaii dus Sigfried Burroughs mocht even stand-in zijn en daar was niks aan te merken. Sigfried blend perfect in het geheel en geeft dezelfde energie zoals Brian, wel op zijn eigen manier. De windhoos passeerde en won de Kreun voor zich.
Archieffoto van Whispering Sons door Lotte Torsin
Afsluiten gebeurde met Whispering Sons. De hedendaagse interpretatie van postpunk en new wave kan je live onmogelijk onverschillig laten. Fenne haar stem is er één uit de duizend die je tot in je binnenste bloedbanen voelt en je van het ene op het andere moment kippenvel bezorgt. Haar vreemde, ingetogen danspasjes wisselen met dreigende, grote schokkende bewegingen. Het zweverige karakter laat je met je ogen gesloten verder schommelen op de muziek terwijl je eigenlijk geen seconde van het podiumgebeuren wilt missen. Het is een tweestrijd tussen jouw eigen beleving en het visuele, de emoties die Fenne zo goed vertaalt maken haar een absurd sterke frontvrouw waar jonge meisjes (en jongens) alleen maar naar kunnen opkijken. Whispering Sons vernietigt ons van binnenuit en alleen op die manier kan je langzamerhand herstellend van de shock gelukzalig huiswaarts keren.